Twee jaar geleden kreeg Mirjam een burn out. In ‘burn out cliché’ vertelt ze elke week eerlijk over haar gedachten en momenten die voor veel anderen met een burn out soms pijnlijk herkenbaar zijn. Deel 2: ‘Ik heb nu helemaal geen tijd om in te storten.’
Ik lig huilend op bed. Ik ben zojuist met denk ik m’n laatste energie en een hoofd vol watten naar het winkelcentrum gefietst. Een gigantische opgave. Maar het is gelukt: naast me ligt een zwangerschapstest en een net gekocht detox-kookboek. Ik voel me zó vergiftigd de laatste tijd. Zó extreem moe en net zo misselijk als tijdens mijn zwangerschappen. Ik heb continu het gevoel dat ik bijna flauwval en kan met vreemden eigenlijk niet eens meer echt een gesprek voeren. M’n benen, nou ja, eigenlijk m’n hele lijf voelt aan alsof het gevuld is met lood. Dus het is het een of het ander: ik ben zwanger van een drieling óf ik moet gaan detoxen want… Ik. Kan. Niet. Meer.
Dat is wel het laatste wat ik wil, iets doen.
Als ik nog steeds in tranen, met lange halen, maar extreem opgelucht mijn man door de telefoon vertel dat ik niet zwanger ben, vraag ik me hardop af wat er toch met me aan de hand is. Zijn reactie: ‘Ga iets doen wat je leuk vindt. Ga iets dóen.’ Dat is wel het laatste wat ik wil. Iets doen. En daarbij, iets doen wat ik leuk vind? Ik heb geen idee! Wat vind ik eigenlijk leuk? En ik moet áltíjd wat doen! Ik wil zo graag niks doen, helemaal niks. Maar dat kan niet. Ik moet zó veel, dat ik niet eens weet waar ik moet beginnen. En nou hebben de kinderen ook nog zomervakantie. Over vijf weken sta ik weer op de beurs en de Dutch Design Week komt er ook nog aan. Van die beurzen moet ik het hebben, daar komen klanten en winkels die mijn merk moeten kopen. Ik moet presteren, de mooiste stand hebben, acties bedenken, decorstukken schilderen, nieuwe flyers maken, aankondigingen versturen, zorgen dat er orders geplaatst worden. Maar de kwartaalaangifte moet nog de deur uit, de tuin gerenoveerd, webshopbestellingen verstuurd. Het huis is a mess en oh god, de kinderen zijn vrij dus we moeten wel ook leuke dingen doen. En ik lig hier maar een beetje te janken? M’n hoofd raast door. Een onbeschrijfelijk hard doorrazen van m’n gedachten – ze lijken letterlijk lawaai te maken – waar geen touw aan vast te knopen is.
Gek genoeg gedij ik al tijden het best op keihard doorgaan
Gek genoeg gedij ik al tijden het best op keihard doorgaan. Ik drink sloten sterke zwarte koffie en plan alle vrije uren vol. Ik sla geen verjaardag of afspraak over. Race als een opgewonden standje door het leven, en in de auto en tijdens het werk draai ik keiharde ‘oems oems oems’-muziek. Ik kan niks een beetje, alles moet hard, snel, veel en goed. En als ik wel een moment uitgeteld op de bank lig en ik word gebeld of ik een biertje kom drinken, sta ik een halfuur later toch weer in de kroeg. Want het woordje nee komt niet in mijn vocabulaire voor. Ik vraag me vrij weinig af wat ik zelf wil. Ik hou me gewoon angstvallig vast aan die trein die me eigenlijk veel te hard gaat.
Vrijdag viel ik tijdens de trouwceremonie van een vriendin bijna flauw en toen ik daarna tóch nog even bij de sale van mijn favoriete winkel ging kijken, leek alles op me af te komen, of zich juist van me te verwijderen. Eigenlijk was het een grote roes. Het leek niet alsof ik deelnam aan de wereld. Was me overbewust van mezelf, maar de rest kwam niet binnen. Alsof er een laagje tussen mij en de rest van de wereld zat.
De tweede dag zomervakantie pas en ik kan niet meer
Ik dacht dat het een hongerklap was en heb me met een saucijzenbroodje in de hand moeizaam en tergend traag naar huis getrapt. Maar het gekke was: toen ik toch naar het feest ging ’s avonds en twee biertjes op had, leek ik nergens meer last van te hebben. En natuurlijk werden mijn man en ik er na sluitingstijd weer als laatste uitgeveegd. Uitslapen was er natuurlijk niet bij en zoals gewoonlijk was de rest van het weekend ook bomvol gepland. We vlogen van hot naar her en belandden maandag ook nog even op de eerste hulp met onze oudste dochter die op het werk van mijn man een gat in haar hoofd was gevallen. En nu is het dinsdag, de tweede zomervakantiedag pas, en ik kan niet meer. Maar dat kan niet. Bovendien zijn de kinderen nu uit logeren, dus dit is een uitgelezen moment om productief te zijn. Maar ik moet dus iets gaan doen. Iets wat ik leuk vind. Langzaam ga ik rechtop zitten, snuit m’n neus, stap moeizaam uit bed en strijk langzaam m’n kleren recht. Laat ik dat maar doen dan. Ik ga wel een stukje fietsen. Ik heb nu namelijk helemaal geen tijd om in te storten.
(Foto: David Beatz/Unsplash)
Mirjam Rosema-Verhulst is freelance eindredacteur bij onder andere Ouders van Nu, Flair en Flow en eigenaar van interieur textiellabel Toffe Stoffen. Twee jaar geleden kreeg Mirjam een burn out. Op Stressed Out lees je hoe kut dat was.
LEES OOK: BURN OUT, HOE WEET JE OF JIJ ER EEN HEBT? DE SYMPTOMEN OP EEN RIJ.
Dit najaar komt het boek ‘NIETS’ uit. Geschreven door STRESSED OUT founder Maaike Helmer en verkrijgbaar via stressedout.nl, bol.com en alle bekende boekwinkels. ‘NIETS’ gaat over die momenten waar we nooit bij stilstaan, maar die de sleutel kunnen zijn tot innerlijke rust. Gebaseerd op inzichten uit een eeuwenoude Japanse filosofie en haar eigen zoektocht (via o.a. een gedempte put in een klein stadje, een internationale modellencarrière, en een flinke burn out in haar journalistieke loopbaan), neemt Maaike je mee en laat je zien hoe je meer rust, meer ‘niets’, kunt vinden in deze drukke tijden van ‘alles’.
Bericht ontvangen als ‘NIETS’ verkrijgbaar is? Laat via het contactformulier je gegevens achter o.v.v. ‘NIETS’. (p.s. natuurlijk bewaren we je gegevens alleen om je op de hoogte te houden van de verschijningsdatum van ‘NIETS’)
8 x vrienden die je door een rottijd heen slepen 
Zo ga je om met slechte dagen en burn out terugval 