Onzekerheid of twijfel is niet per definitie een goede reden om iets niet te doen. Sterker nog, het kan een signaal zijn, een uitnodiging om uit je comfortzone te stappen, zegt coach Krista. En haar jongste zoon is daar een goed voorbeeld van.
‘Ik vind het wel een beetje spannend mama…’ Mijn zevenjarige zoon ziet een beetje pips, hij knijpt in mijn hand. Hij heeft nu ‘ja’ gezegd en staat al in de rij.
We zijn in Duinrell. Zijn oudere broer heeft hem overgehaald om met ons mee te gaan in achtbaan de Falcon. Zelf had hij net zijn eerste ritje gemaakt. Tijdens zijn eerste bezoek aan Duinrell, een paar maanden geleden, had de oudste het niet aangedurfd. Veel te eng, die looping. Hij was toen mee met een partijtje van een vriendje. Al toen hij thuis kwam, verklaarde hij dat hij het bij zijn volgende bezoek aan het park wel zou doen. Nu was het dus zover. En hij vond het fantastisch. Zijn ogen straalden en hij stond nog minutenlang te stuiteren van opwinding. Daarna begon hij op zijn broertje in te praten. Hij vertelde hem dat het helemaal niet eng was. En dat je over de kop gaat? Nee joh, dat merk je niet eens.
‘Ik weet zeker dat je daarna trots zult zijn op jezelf’, riep zijn broer
‘Ik weet zeker dat je daarna heel erg trots zult zijn op jezelf!’, riep hij uit met glimmende ogen. En die uitspraak deed mij op mijn plaats glimmen van trots. Daar stond hij dan, mijn oudste, bijna tien. Hij gebruikte dezelfde woorden als ik, altijd wanneer ik hem probeer te helpen over een drempel te stappen. En hij had het zelf niet eens door. Het werkte wel. Mijn jongste gaat mee. Handenwrijvend staat hij naast me in de rij. Als we in onze stoelen zitten, zoekt hij mijn hand en drukt die stevig tegen zich aan. Zijn gezichtje kan ik niet zien, maar ik weet hoe hij kijkt. In zijn ogen staat waarschijnlijk een mengeling van opwinding en onzekerheid te lezen. Het wagentje komt in beweging, hij knijpt nog wat harder. Als we snelheid maken hoor ik hem gillen. En lachen. Heel hard lachen. Mijn hand laat hij de hele rit niet los. Voor we het weten is het alweer voorbij en stappen we uit. Mijn zoon straalt. ‘Dat was echt leuk mam! Ik wil nog een keer!’, roept hij. Van de onzekerheid is niets meer te zien.
Hij heeft zijn grenzen verlegd, durfde eigenlijk niet, maar deed het toch
Mijn zoon heeft zijn grenzen een stukje verlegd, daar in Duinrell. Hij durfde eigenlijk niet, maar deed het toch. Omdat hij, misschien zonder het zich echt bewust te zijn, wist wat het hem zou brengen. Omdat hij wist dat hij, als hij over zijn onzekerheid heen durfde te stappen, een fantastische ervaring rijker zou zijn. En daarmee gaf hij zichzelf onbewust een heel mooi cadeau. Hij stapte even uit zijn comfortzone en ontdekte dat dat helemaal niet zo erg is als het in eerste instantie lijkt. Natuurlijk, hij moest dealen met allerlei onaangename gevoelens; nervositeit, onzekerheid, twijfel, maar dat werd al snel gevolgd door plezier, opwinding, en kennismaking met een stukje van zichzelf wat hij nog niet eerder had gezien. En dat had hij niet meegemaakt als hij in zijn veilige holletje was gebleven.
Onzekerheid kan een uitnodiging zijn om uit mijn comfortzone te stappen
Als hij had toegegeven aan de onzekerheid en aan de kant was blijven staan had hij nu nog steeds gedacht dat hij het niet zou kunnen. Dan had hij nog steeds gedacht dat hij dingen die hij eng vindt beter niet kan doen. Is dat erg? Nee. Want dan had hij ook niet geweten wat hij miste. Is dat zonde? Ja. Want nu weet hij wél wat het hem brengt. Had hij die onzekerheid niet getrotseerd, dan had hij zichzelf ook dat euforische gevoel van de overwinning ontzegd. En dat is de les die ik ook mezelf weer in mijn hoofd prent. Onzekerheid of twijfel is niet per definitie een goede reden om iets niet te doen. Sterker nog, het kan een signaal zijn, een uitnodiging om even uit mijn comfortzone te stappen. Om mijn grenzen een stukje te verleggen en te doen wat ik eigenlijk niet durf. Zodat ik keer op keer ontdek wat ik allemaal nog méér kan, hoe ik mezelf steeds opnieuw kan verrassen. We lopen door het park. De glimlach is nog steeds niet verdwenen van het gezicht van mijn zoon. ‘Ik ben echt supertrots op mezelf’, zegt hij glunderend. En ik zie het aan hem. Hij is de laatste paar minuten weer een stukje gegroeid.
Krista Hogenboom is coach en Inner Beauty Expert. Ze heeft haar eigen praktijk: steppingup.nl.
LEES OOK: SOMS MOET JE GEWOON DOEN, OOK AL DURF JE (NOG) NIET; FEEL THE FEAR EN DOE HET LEKKER TOCH!
De volslagen onzin van uit je comfortzone komen 
Wat de situatie Twan Huys en RTL Late Night ons kan leren 