Twee jaar geleden kreeg Mirjam een burn out. En dat was behoorlijk kut. Ze schrijft openhartig over die periode en alle (zo herkenbare!) gedachten – cliché’s – die erbij hoorden. Zeg, als je heel hard uitrust, dan gaat het vast snel over, toch, al die klachten?
Ik lig in bed. Te piekeren. De vervangend huisarts heeft dus uitgesloten dat ik een hersenbloeding of hartaanval had, of hersentumor heb. Ook al mijn bloedwaarden bleken ‘kéurig,’, maar ik lig dus nog wel steeds keurig in m’n bed. Elke dag, bijna de hele dag. Ik kan niets anders. Mijn lichaam is overgenomen door een verlammende vermoeidheid.
Ik lig in bed. Uren voor me uit te staren
Mijn man heeft vanaf deze week drie weken vrij en onze kinderen zijn een week met opa en oma naar Texel. Dit stond al op de planning, want we willen deze zomer onze tuin helemaal omgooien. En dat doet mijn man nu dus alleen. En ik lig in bed. Ik lig uren voor me uit te staren. Draai me nog eens om voor een change of scenery, en weer eens terug, en that’s it. Ik erger me aan het peertje boven mijn hoofd en vraag me af waarom ik die oude te korte bruine ‘tijdelijke’ gordijnen naast die andere wel affe helft nog steeds niet heb vervangen. Na twee jaar. En elke keer als ik even ben weggedommeld, word ik weer wakker met verhoogde hartslag en het razende geluid bij mijn linkeroor met bijbehorende flitsende beelden en gedachten. Filmpjes kijken en Bubbels spelen kunnen mijn hersenen niet aan. Kleine stukjes in ‘Indische duinen’ van meneer Van Dis lezen lukt wel, daar wordt mijn hoofd rustig van. Net als van de kalmeringsthee van mijn buurvrouw.
Heel soms google ik op mijn telefoon naar burn out
Heel soms google ik op mijn telefoon naar ´burn out’, want zo langzamerhand begin ik de woorden van mijn vriendinnen toch serieus te nemen. Maar als ik lees hoe lang zo’n burn out wel niet kan duren, schiet ik direct in de stress: over vier weken moet ik op een beurs staan, dus het laatst wat ik kan gebruiken is een slepende burn out. En bovendien: ik lig niet in scheiding, heb gezonde kinderen, ben niet ontslagen, heb leuk werk zonder vervelende baas, heb geen recentelijke sterfgevallen in mijn omgeving en mijn beide ouders leven nog. Ik heb een vrolijk en gelukkig leven, dus het kan toch ook helemaal geen burn out zijn?! Trouwens, dan had de huisarts dat toch ook wel gezegd?
De trein heeft het begeven en is met een klap tot stilstand gekomen
Maar mijn lijf kan dus helemaal niks. Ik word nog steeds door een gigantisch gewicht naar beneden getrokken. Ik voel me doorgaans niet heel somber of chagrijnig, wel vooral heel schuldig. Dat ik hier in bed lig terwijl mijn kinderen vermaakt worden door een ander, mijn man hard in de tuin aan het werk is, ik mijn sociale leven in een klap heb laten vallen, de was zich opstapelt en ik niet kan werken terwijl er zo veel gedaan moet worden. De trein waar ik me al die tijd angstvallig aan heb vastgeklampt, heeft het begeven en is met een klap tot stilstand gekomen. Alleen mijn gedachten schieten nog wel even door, na die noodstop. Ál die andere sneltreinen en intercity’s om me heen denderen in volle vaart door. En ik lig eraf. Ik hoor er niet meer bij.
Wat als dit zo blijft? Dan is mijn leven over
Ik word heel onzeker van deze hele situatie. Wat als dit zo blijft? Dan is mijn leven over. Wat ben ik dan nog voor moeder? Of vrouw? Of vriendin? Ik kan mijn bedrijf wel opdoeken. En zodra de ‘wat is er toch met me aan de hand’-vraag de kop weer eens opsteekt, komt ook direct mijn alter ego De Hypochonder mijn hoofd overnemen. En dan lig ik voor ik het weet weer keihard te huilen omdat ik waarschijnlijk volgende week al dood ben, en ik wil helemaal niet dood. De enige die De Hypochonder de baas is, is mijn man. Pas als ik mezelf als een klein meisje heb opgedrongen aan zijn brede vertrouwde borst, mijn hoofd verstop in zijn omhelzing en hij alle feiten nog eens opsomt – al je bloedwaarden en bloeddruk zijn goed, de huisarts heeft je gezien – kom ik tot rust. Voor even.
En nu lig ik dus weer te piekeren. Want over vier weken moet ik presteren, sterker nog, die week ervoor moet ik alles voor de beurs geregeld hebben. Laat ik nog maar even proberen te slapen. Want als ik nu gewoon heel hard uitrust, is het vast snel weer over. (Foto: Anthony Tran/Unsplash)
Mirjam Rosema-Verhulst is freelance eindredacteur bij onder andere Ouders van Nu, Flair en Flow en eigenaar van interieur textiellabel Toffe Stoffen. Twee jaar geleden kreeg Mirjam een burn out. Op Stressed Out lees je hoe kut dat was.
LEES DOOR: STRIPTEKENAAR MAAIKE HARTJES: ‘DE HOPELOOSHEID VAN DE BURN OUT WAS HET ERGST’
Dit najaar komt het boek ‘NIETS’ uit. Geschreven door STRESSED OUT founder Maaike Helmer en verkrijgbaar via stressedout.nl, bol.com en alle bekende boekwinkels. ‘NIETS’ gaat over die momenten waar we nooit bij stilstaan, maar die de sleutel kunnen zijn tot innerlijke rust. Gebaseerd op inzichten uit een eeuwenoude Japanse filosofie en haar eigen zoektocht (via o.a. een gedempte put in een klein stadje, een internationale modellencarrière, en een flinke burn out in haar journalistieke loopbaan), neemt Maaike je mee en laat je zien hoe je meer rust, meer ‘niets’, kunt vinden in deze drukke tijden van ‘alles’.
Bericht ontvangen als ‘NIETS’ verkrijgbaar is? Laat via het contactformulier je gegevens achter o.v.v. ‘NIETS’. (p.s. natuurlijk bewaren we je gegevens alleen om je op de hoogte te houden van de verschijningsdatum van ‘NIETS’)
8 x vrienden die je door een rottijd heen slepen 
Zo ga je om met slechte dagen en burn out terugval 