Soms slaat de zelftwijfel toe, doen we het eigenlijk allemaal wel goed? Maria vraagt het zich af. Helemaal als ze kijkt naar de signalen uit haar gezin. Maar dan gebeurt er iets onverwachts, dat haar op het andere been zet…
‘Doen wij het allemaal wel goed?’, kun je je wel eens afvragen. Met name moeders zijn zeer geslaagde doemdenkers. Het begint al bij het consultatiebureau, als je kind weigert om de blokjes op te stapelen. Gedachten die alle kanten oprennen. A: Hij is doof. B: Hij heeft geen flauw idee wat de vraagsteller wil. C: Hij ziet die blokjes niet, omdat-ie slechtziend is. Dat-ie er geen zin in heeft of zijn eigen gang wil gaan, daar komen moederhersenen in de eerste plaats meestal niet op.
Laten wij wij als imperfecte ouders krassen op de ziel van onze kinderen achter?
Zo vraag ik me ook geregeld af of ik mijn kinderen tekort doe als ik een tukkie op de bank doe, terwijl ze het huis slopen. Dan kan mijn moeder honderd keer tegen me zeggen dat zij dat – met vijf kinderen – ook elke middag deed en wij er niks aan hebben overgehouden, tóch kan ik me niet aan de gedachte onttrekken dat wij als imperfecte ouders – waarvan één burn outer – krassen op de ziel van onze kinderen achterlaten. Of er een einde komt aan de veerkracht die ze telkens laten zien. Mijn dochter doet het goed op school, haar cijfers zijn hoog en haar gedrevenheid is groot. Mijn zoon houdt van een grapje, al is hij de laatste tijd wel een beetje dwars en driftig.
Waar is die lieve kleuter gebleven die met veel plezier naar school ging?
‘Ik heb een rotleven’ zegt mijn zoon en mijn hart knijpt zich samen. Dit is na een week waarin hij een paar keer huilend thuiskwam van school en buitenspelen en ik na honderd vragen kon destilleren dat dit niet alleen maar door pestende buitenkindjes kwam, maar dat hij ook niet altijd met de anderen meewerkt en soms zelfs zeer onredelijk kan zijn. Dat zegt zijn zus tenminste. Ook valt hij bij spelletjes op de grond en is hij zogenaamd doodgeschoten. Waar is die lieve kleuter gebleven die met veel plezier naar school ging? Die niet wist wat ‘bezorgd zijn’ betekende? Waarom vindt hij dat hij een rotleven heeft? Was dat alleen vandaag of heeft hij dat al veel langer? Ik kom er niet achter, want het volgende moment is hij buiten met een vriendje met spijkers en een hamer in de weer.
Ik voel de tranen prikken, maar ik knipper ze weg, want ik vind het veel te gezellig
Toch besluiten mijn man en ik dat ons huis wel wat positiviteit kan gebruiken en nu het buiten vroeger donker wordt, beloof ik de kinderen dat we Thanksgiving gaan vieren. Dit wordt een nieuwe traditie. Die middag koop ik een hele kip. ‘s Avonds is onze eettafel gevuld met lekkernijen en nemen we de tijd om dankbaar te zijn. Het begint een beetje lacherig, want het voelt zo ineens verschrikkelijk zoet en Amerikaans. ‘Ik ben dankbaar dat het zo gezellig is,’ zegt mijn dochter die altijd gek is o p feestjes. ‘Nou, ik ben dankbaar dat ik leef.’ Het is juist mijn zoon die deze woorden uitspreekt en ik weet niet wat ik hoor. Ze verdrijven even de zorgen die ik over hem had. Mijn man voegt daaraan toe dat hij blij is dat we een gezin zijn, dat klinkt ineens ook zo zacht en mooi. Ik voel de tranen prikken, maar ik knipper ze weg, want ik vind het veel te gezellig. Dan ben ik aan de beurt. Ik ben dankbaar voor ons mooie, rare leven. Wat ben ik blij met iedereen die hier aan tafel zit, denk ik bij mezelf.
Freelance journalist Maria van Beelen schrijft voor diverse (opvoed)bladen. Ze vertelt op STRESSED OUT over de periode dat haar man met een burn out worstelde.
LEES OOK: WELKE LESSEN KUNNEN JOUW EIGEN KINDEREN JE LEREN IN HET VERMINDEREN VAN STRESS?
8 x vrienden die je door een rottijd heen slepen 
Zo ga je om met slechte dagen en burn out terugval 