Caroline Froeling (47) overwon dertien jaar geleden een burn out. Dit veranderde haar hele leven en leidde tot een carrièreswitch: ze werd coach. Toen ze na dood van haar vader rust vond in de woestijn, werd haar innerlijke omslag nog meer verdiept. Tegenwoordig begeleidt ze ontdekkingsreizen naar de Wadi Rum woestijn in Jordanië. Voor Caroline is dat telkens een hoogtepunt. Ze komt nergens zo dicht bij zichzelf als daar. Lydia van der Weide interviewde haar.
‘Dertien jaar geleden raakte ik de weg kwijt. Ik was moeder van een kleuter en een peuter, zat midden in een grote verbouwing en werkte als adjunct-directeur van een organisatie in transitie. Ik klom in rap tempo omhoog op de maatschappelijke ladder, maar diep vanbinnen was ik ervan overtuigd dat ik het eigenlijk helemaal niet kon – en dat gek genoeg niemand dat zag. Langzaam zakte het kaartenhuis ineen: een huis dat niet het mijne was. Ik had een burn out.’
Bij een psycholoog deed ik een half jaar lang haast niets anders dan huilen
‘Bij een psycholoog deed ik een half jaar lang haast niets anders dan huilen. Ik deed de deur open en het snikken begon. Als ik wegging was ik uit gehuild en leeg. Tot de volgende sessie. Ik besefte dat ik alles moest loslaten. Mijn planmatige denken, mijn wilskracht, mijn houvast, mijn zelfbeeld, alle patronen waar ik mij mijn leven lang aan vast had gehouden – en mezelf helemaal opnieuw moest uitvinden na mijn burn out. Na de psycholoog ben ik naar een coach geweest. Ik voelde dat ik dat ook wilde gaan doen; mensen begeleiden had ik altijd al het leukste gevonden van manager zijn. En na een goede voorbereiding ben ik voor mezelf begonnen! Dat was spannend, al vond de buitenwereld het nog spannender dan ik. Ik wist gewoon dat dit mijn pad was. Al gaf ik al mijn zekerheden op en was niet duidelijk hoe het uit zou pakken, ik voelde dat dit bij mij paste.’
Vermist, mijn vader?
‘En toen stierf mijn vader. Hij was 71 jaar, stond vol in het leven. Hij was mijn raadgever, mijn baken. Op een dag was hij met vrienden aan het zeilen. ‘s Avonds rommelde hij nog wat terwijl zijn vrienden alvast gingen slapen. De volgende dag lag hij niet in zijn kooi. Ik was een dag eerder met mijn gezin op vakantie gegaan. Toen ik hoorde dat mijn vader vermist was voelde dat zó onwerkelijk. Vermist, míjn vader? Na een paar dagen is hij in het water gevonden. Hij heeft waarschijnlijk een hartstilstand gehad en is in het water gevallen. Door zijn dood realiseerde ik me dat het zomaar voorbij kan zijn. Je hebt nu, alleen maar nu en niks meer dan nu.’
Ik voorvoelde dat iets op mijn deur klopte maar ik wist nog niet wat
‘Een paar maanden na zijn dood las ik een boek De Beschermengel van Paulo Coelho. Daarin maakte ik kennis met de woestijn. En dat raakte me diep. Ik voorvoelde dat iets op mijn deur klopte maar ik wist nog niet wat. Toen ik op Twitter een reis door de Sinaï-woestijn in Egypte voorbij zag komen, heb ik dezelfde dag nog geboekt. Lekker impulsief, maar het klopte. In de woestijn hoorde en voelde ik mijn vader overal om mij heen. Ik besefte dat hij dan wel dood was, maar ook nog zo aanwezig in de rotsen, de ondergaande zon, de kleuren, de stilte. Ik kon hem alleen niet meer aanraken. Dat bracht rust in mijn hart. Bij de zonsondergang hoorde ik een klein vogeltje kwetteren. Het gekwetter weerkaatste tegen de bergen aan de overkant van die grote vallei. Ik stond sprakeloos. Als het geluid van dit kleine vogeltje al zover kon reiken, hoever kon ik dan wel niet reiken? En zou ik dat kunnen, mogen van mezelf? Hierdoor werd ik me enorm bewust van mijn eigen potentieel’.
Kom maar op met het leven, ik ben er klaar voor
‘Later die reis had ik een beroerde nacht. Ik merkte dat ik onrustig was en aan alles en iedereen me irriteerde. Iets in mij kwam in opstand. Die nacht ben ik het aangegaan. Ik liep er niet van weg, zocht geen afleiding, gaf niet anderen de schuld maar liet het helemaal toe, op een matje onder de sterren. Ik ging door veel negatieve emoties heen, maar toen was het opeens alsof ik opnieuw geboren werd. En hoe…! Ik ben een berg opgeklommen, op blote voeten, luid zingend. Op de top stroomden de tranen over mijn wangen. En toen kwam ook de zon nog eens op. Hoe symbolisch. Ik voelde: kom maar op met het leven, kom maar op met de nieuwe dag, ik ben er klaar voor!’
Ik durfde de verwachtingen van hoe het hoort los te laten
‘De innerlijke omslag die ik al had gemaakt tijdens mijn burn out werd door mijn ervaringen in de woestijn nog verdiept. Ik durfde steeds meer in de overgave te gaan en te vertrouwen op het leven. Steeds meer verwachtingen en ‘hoe het hoort’ los te laten, en vanuit mijn hart te gaan leven. Na terugkomst in Nederland wist ik dat ik iets met de woestijn wilde doen. Ik ben naar de Wadi Rum woestijn in Jordanië gegaan – in Egypte was het politiek onrustig geworden – en daar viel alles op z’n plek. Het bleek een prachtig decor voor een reis met en naar jezelf.’
De woestijn nodigt je uit om te zien wie je diep vanbinnen bent
‘Wadi Rum is een woestijn die op de werelderfgoedlijst staat. Het is er adembenemend mooi. Het is stil, zo weids, eeuwenoude rotspartijen met waanzinnige kleuren en versierd met de patronen ingeslepen door de wind. De franjes van het leven in Nederland en de uitvluchten die we hier hebben vallen daar van je af. De woestijn nodigt je uit om te zien wie je diep vanbinnen bent. Ik heb een reis opgezet waarbij in stilte wordt gelopen, eten wordt gemaakt op een vuurtje door de vriendelijke en zorgzame bedoeïenen en je kunt slapen onder de sterren in de open lucht. En ik verzorg oefeningen en individuele coachgesprekken.’
Stilte is als een spiegel, de poort naar je essentie
‘De stilte van de woestijn blijkt zo goed voor mensen. De stilte werkt als een spiegel voor het vinden van de stilte in jezelf. De eerste dagen ervaren de meeste mensen gekakel in hun hoofd. Gedachtes die over elkaar heen buitelen, meningen die je hebt over anderen of over jezelf. De stilte zorgt ervoor dat je je daar steeds bewuster van wordt. Daarna komt er stilte in jezelf. Het wordt leeg. Dan kom je in contact met wat voorbij je gedachten gehoord of gevoeld wil worden. Het is de poort naar je essentie, naar wie je in wezen werkelijk bent.’
Elke reis ontdek ik nieuwe kanten van mezelf, door zie ik patronen en voel levensenergie in mijn donder
‘Ik ga nu twee keer per jaar naar Jordanië en het is telkens weer een hoogtepunt voor me. Een rustpunt ook. Een krachtbron. Elke reis ontdek ik weer nieuwe kanten van mezelf, doorzie ik patronen en voel ik zo de levensenergie in mijn donder. Ik ervaar er een diepe rust en een overgave aan het leven. En ik vind er de moed om beslissingen te nemen die goed zijn voor mij. Daarnaast vind ik het prachtig om mijn deelnemers te begeleiden. Het ontroert me om te zien hoe mensen de reis maken. Hoe zij de moed hebben om hun proces aan te gaan. Er gaan geregeld deelnemers mee die een burn out hebben meegemaakt. Ik zie dat ze het anker in zichzelf vinden. Dat ze tot in hun tenen ervaren waar het voor hen om gaat in het leven. En dat geeft vrijheid en levenslust. Ik zie weer sprankels in hun ogen ontstaan en daar doe ik het voor!’
Meer weten? Kijk voor meer informatie over Carolines woestijnreizen op: www.carolinefroeling.nl/woestijnreis. Of op Facebook: Woestijnreis – een reis met en naar jezelf.
OOK JOUW VERHAAL OP STRESSED OUT? NEEM CONTACT OP VIA DE CONTACTPAGINA, WE HOREN GRAAG VAN JE!
8 x vrienden die je door een rottijd heen slepen 
Zo ga je om met slechte dagen en burn out terugval 