Vandaag is het precies negentien jaar geleden dat bij mij de diagnose diabetes type 1 werd gesteld. En dat vier ik. Omdat ik erin geloof dat op een positieve manier stilstaan bij dit negatieve aspect van mijn leven me verder helpt.
Goh, het is alweer bijna twintig jaar geleden, dat ik voor het eerst een naald in mijn buik zette met insuline. Dat ik voor het eerst de woorden hyper (hoge suiker) en hypo (lage suiker) hoorde. Het eerste jaar – zeg maar gerust de eerste drie jaar, waarna ik overstapte op de insulinepomp, die mijn leven een stuk makkelijker maakte -, was een behoorlijke struggle. En nog steeds, is het niet altijd makkelijk. Een chronische aandoening is geen walk in the park. Ik werd vanochtend bijvoorbeeld wakker met een extreem lage bloedsuiker, wat eigenlijk neerkomt op: je kunt even he-le-maal niets meer.
Ik kijk terug, ik sta stil en ik kijk vooruit
Elk jaar, op deze dag, vier ik mijn ‘diabetesverjaardag’. ‘Maar waarom,’ hoor ik je denken, ‘diabetes is toch helemaal niet leuk?’ Klopt! En misschien wel daaróm vier ik het. Mijn zogeheten ‘diabetesverjaardag’ is voor mij een moment van terugkijken. Van stilstaan. Van vooruitkijken. Het zorgt voor acceptatie en reflectie. Ik bekijk vanwaar ik ben gekomen. Durfde ik vroeger bijvoorbeeld niet makkelijk aan te geven als ik even tijd nodig had omdat ik een vreemde suiker gewaarwerd, nu is dat geen enkel probleem meer. Ik kijk ook naar waar ik naartoe wil; wat kan nóg beter? Gedurende de rest van het jaar hobbel ik door het leven, me heus niet altijd van the daily beast waar ik mee omga. Maar die ene dag per jaar doorleef ik alles bewust. De angst, het verdriet om het feit dat het écht nooit meer weggaat, maar vooral en juist ook de dankbaarheid. De dankbaarheid dat ik er elke dag nog steeds ben. En nog steeds relatief gezond.
Leven is voor mij niet vanzelfsprekend en dat heeft ook iets bijzonders
Leven is voor mij niet vanzelfsprekend. Dat klinkt heel dramatisch, maar feitelijk leef ik elke dag met de dood in mijn achterhoofd. Op de lange termijn, omdat diabetes gewoon heel vervelende gevolgen kan hebben, maar ook op de korte termijn. Een extreme hypo of hyper kan je de dood injagen. Daar ben ik me elke dag van bewust. En het heeft ook iets bijzonders, dat ik me realiseer dat het leven kwetsbaar is. Te vaak denken we dat dat niet zo is. Ik waardeer elke dag. Dat bewustzijn zie ik als een goede bijkomstigheid van iets anderszins kloterigs.
Positief stilstaan bij iets negatiefs zorgt bij mij voor zelfreflectie en empowerment
Positief stilstaan bij iets negatiefs zorgt bij mij voor zelfreflectie en empowerment. In plaats van dat ik me laat overstromen door machteloosheid, woede, irritatie, kijk ik naar de momenten dat ik mezelf oversteeg, dat ik mijn grenzen uitstekend wist te bewaken en de momenten dat ik me realiseerde: ik doe dit mooi toch maar.
Ik laat zien dat ik mezelf waardeer om doorzettingsvermogen en kracht
Hoe vier ik mijn diabetesverjaardag? Ik zorg er dan ook meestal voor dat ik een mooi kadootje voor mezelf koop. Hoewel dat geen must is. Maar door überhaupt bij dit moment zo bewust stil te staan, ben ik lief voor mezelf, laat ik zien dat ik mezelf waardeer voor mijn doorzettingsvermogen (niet dat ik een keus heb, maar toch), voor mijn kracht, voor het feit dat ik de rest van het jaar doe wat ik doe. Ik vind het een mooi idee om die moed te vieren. Ik denk dat we wat vaker onze moed zouden mogen vieren (in plaats van dat we ons ‘moeten’ betreuren, in die zin). Ik kan moeilijk voor anderen oordelen óf en wát ze zouden willen vieren op dit gebied (en ik zal ook zéker niet zeggen dat je alles moet kunnen vieren!), maar vraag je eens af: welke moed zou ik vandaag kunnen ‘vieren’?
LEES DOOR: WAAROM JE NIET MOET FOCUSSEN OP WAT JE WILT VERMIJDEN!
Podcast #11: Onzichtbaar ziek: als het leven eens níet maakbaar is. 
BAM! HET NIETS E-BOOK IS ER NU OOK! 