Maria probeert zich, nu haar man herstelt van zijn burn out, te ontdoen van het juk van ‘altijd maar moeten’. Wat als ze nu gewoon eens een rustiger leven zou gaan leiden? Is dat nou zo erg?
Je moet zoveel als mens. Het leven is toch wel een beetje geslaagd als je in elk geval veel met vrienden afspreekt, samen tegen een brandend waxinelichtje en een gevuld bord aankijkt, af en toe een concert bezoekt en op vakantie naar het buitenland gaat. Een burn out heeft een aanloop, een slepend dieptepunt én een langzaam herstel. Daardoor heb ik mezelf altijd voorgehouden dat wij al een paar jaar in een soort wachtstand staan.
Probeerde ik ons en mezelf eerst vooral te ontzien, nu wil ik ook weer kijken wat ik wél aankan
Probeerde ik ons en mezelf eerst vooral te ontzien, nu wil ik ook weer kijken wat ik wél aankan. Je draaglast vergroten, noemt iemand het. Ik wil mezelf daar in trainen. Alleen merk ik dat ik bepaalde dingen nog lastig kan verdragen. Krappe deadlines tijdens kindervakanties, de was-waar-nooit-een-eind-aan-komt en ongemakkelijke stiltes… En zodra mijn kinderen gillen, krijg ik kortsluiting in mijn kop.
Ben ik verworden tot een kwetsbaar type dat weinig prikkels kan hebben?
Simpele moederkwaal
Zodra ik een blog lees van iemand die net zo krankzinnig wordt van het gegil van haar kinderen als ik, voel ik me weer normaal. Overprikkeld zijn blijkt een simpele moederkwaal. Wat hou ik van andere moederblogs.
Twee ontmoetingen helpen me weer wat verder op weg. De eerste is met een oud-collega die geen kinderen heeft. Iemand van wie ik rust én de vrijheid die ze ongetwijfeld heeft om alles te doen wat ze wil doen, zeer benijd. Wat zou ík allemaal willen doen als ik weer eens zeeën van tijd zou hebben?
Misschien is het niet erg dat ik minder kan hebben, is wat ik kán hebben genoeg
Een andere collega met wie ik later lunch, vertelt dat ze niet te veel deadlines kan hebben, want dan raakt ze gestrest. En dus past ze haar werk daarop simpelweg op aan. Als zij dit zo uitspreekt, klinkt het ineens heel plausibel en kan ik er niks tegenin brengen. Waarom vind ik dit bij mezelf dan wél zo problematisch? Misschien is het helemaal niet erg dat ik minder kan hebben. Is datgene wat ik kán hebben genoeg. Mijn behoefte om me op één ding te richten heeft er namelijk wél voor gezorgd dat ik me kan verliezen in dingen waar ik goed in ben. Tijd en plek vergeten en opgaan in een heerlijk gevoel van eeuwigheid. Het gevoel dat niets en tegelijk alles ertoe doet.
Een ‘rustig’ leven is misschien wat nu het beste past, niet drie afspraken, borrels of fancy feestjes
Een ‘rustig’ leven is misschien iets wat op dit moment ook bij mijn man en mij past. Niet drie afspraken in het weekend met gezamenlijke vrienden. Geen borrels of fancy feestjes. Ja, af en toe misschien, en ook heel graag, maar daarna moet ik goed bijtanken. Enne… moest ik dat als kinderloze trouwens ook niet? Had ik ooit moeite met een hele dag niksen? Ik zag mijn leven toen als best geslaagd. Misschien doe ik wel te veel mijn best, heb ik last van de social media koorts. Wil ik alle activiteiten van alle levens die ik voorbij zie komen op mijn eigen leven betrekken. Moet ik al die dingen wel willen – als ik nooit zo ben geweest? Ik ben geloof ik wel blij met alles wat mijn man en ik nu voor elkaar krijgen. We verschonen luiers, we werken en we maken muziek. We hebben zelfs een kinderverjaardag van onze dochter bij ons thuis overleefd. Drie uur lang gegil en gelach. De dochter vond het het allerleukste feestje ooit. Zo runnen we ons gezinsleven zo goed en kwaad als we kunnen. We rennen, we strompelen, vallen terug en staan weer op. En misschien is dat wel net zo als bij ieder ander. (Foto: Bruno Cervera/Unsplash)
Freelance journalist Maria van Beelen schrijft voor diverse (opvoed)bladen. Ze vertelt op STRESSED OUT over de periode dat haar man met een burn out worstelde.
LEES OOK: HSP, WAT IS DAT EIGENLIJK EN HOE WEET JIJ OF JE HOOGSENSITIEF BENT?
8 x vrienden die je door een rottijd heen slepen 
Zo ga je om met slechte dagen en burn out terugval 