Maria merkt dat ze nu het beter gaat met de burn out van haar man, de draad van het samenzijn weer wil oppakken. Weer een gezin wil zijn. Maar gaat dat wel zo makkelijk?
Naar buiten gaan met z’n allen wil nog niet erg. Vaak begint er een kind te mopperen, te huilen, moet er eentje plassen of hebben we allemaal honger. Vorig jaar regelde ik het naar buiten gaan in mijn eentje, nu het beter met mijn man gaat, wil ik weer met zijn allen. Net als anderen.
‘Making memories’ schrijven ze onder Instagramfoto’s. Leuk voor jullie, denk ik dan
‘Making memories’ schrijven veel ouders onder hun Instagramfoto’s met het gezin. Leuk voor jullie, denk ik dan. Dat ik stekelig reageer, is natuurlijk omdat ik ook zo’n hashtag onder onze foto’s wil plaatsen, maar die momenten dienen zich maar zuinigjes aan. Ik heb een diepe behoefte om de kostbare herinneringen van onze jonge kinderen met mijn man te delen. Maar zijn hoofd is zo vaak overladen geweest, dat hij het er niet bij kon hebben. Dat-ie me wazig aankeek als ik voorstelde om ergens naartoe te gaan. Moe van dingen in het leven die een ander fluitend lijkt te doen. Op onze trouwkaart stond levensgroot het woord ‘Samen’. Misschien een mierzoet cliché, maar we wilden dit ooit met elkaar doen. Dwars door alles heen zouden onze handen elkaar omklemmen. En nu er drie lieve productjes van ons rondlopen, zouden we daar met z’n tweeën om kunnen lachen. We hoefden niet meer op onze ouders te leunen, maar zouden zelf een nieuw gezinsleven creëren met herinneringen die je later terugziet op foto’s en filmpjes. Die een stempel zetten in je hart. Hartsverlangen naar de mooie tijd van vroeger en alvast heimwee naar een toekomst waar je samen naar uitkijkt. De leuke herinneringen van ons gezin zijn er wel, maar het lijkt zo lang geleden.
Kinderlijk stemmetje
Soms kijk ik naar oude filmpjes van een paar jaar geleden op mijn telefoon; dan zie ik mijn nicht en dochter weer op die oude slee van een heuveltje gaan. Mijn man filmde het gegiechel van onze dochter. Of die ene keer dat we met onze dochter van één jaar naar Sinterklaas gingen kijken en mijn man en ik onze stemmen op het filmpje terughoorden. Dat hij op zo’n merkwaardige kinderlijke manier tegen haar sprak. Dat dat zo hilarisch was. Of die fase waarin onze zoon standaard zijn bord en beker na het eten op de grond smeet. Zijn absurd grappige gezicht. Liefdevolle herinneringen aan dat gekke avontuur van het ouderschap, waar we lachend instapten. De dingen die niet leuk waren, gleden altijd weer voorbij. Die tandjes kwamen een keer door, die avonden werden weer van ons. En we vonden elkaar altijd wel ergens terug. Die burn out zette een dikke streep onder ons samenzijn. Hebben we elkaar nu inmiddels ook weer teruggevonden?
Mijn man is weer een beetje terug en toch voelt het af en toe nog steeds zo in mijn eentje
Ik wil lachen en van het leven genieten. En dat doe ik ook. Het plezier in mijn werk komt weer terug en ik heb genoeg om op te laden. Maar dat wil ik nog veel liever samen met mijn man. Ik wil ook genieten van mijn kinderen, maar niet meer in mijn eentje. Ik ben soms jaloers op andere stelletjes die nog zo verlangend naar de toekomst kunnen kijken. Wij zijn die toekomst, mijn man is weer een beetje terug en toch voelt het af en toe nog steeds zo in mijn eentje. Dat denk ik geregeld. En soms blijkt dat ik er met mijn ideeën helemaal naast zit. Dat ik me te veel laat leiden door het verleden.
Als ik hem zoals zo vaak op zijn schermpje zie turen, raak ik geïrriteerd
Op een middag kom ik op het idee om als gezin wat leuks te gaan doen. Als mijn man niet meteen reageert en ik hem zoals zo vaak op zijn schermpje zie turen, raak ik geïrriteerd. We zijn allebei verslaafd aan onze mobiel, maar van hem vind ik het, hoe lullig ook, vervelender dan van mezelf. Het idee dat hij toch geen puf heeft, maakt mij bij voorbaat loeichagrijnig. Ik werp het hem voor de voeten en gooi alle verwijten die ik in de loop van de tijd heb verzameld er voor het gemak achteraan. Dat ik altijd alles in mijn eentje moet doen, dat ik het zat ben, dat ik al twee jaar met de kinderen zeul. Totdat ik ontdek dat hij op z’n mobieltje op zoek was naar iets wat we met z’n allen konden gaan doen. Een kwartiertje later stappen we in de auto om memories te maken, maar er is al te veel verpest en mijn verwijten liften een stukje met ons mee. Ik hou mijn lippen op elkaar en merk dat de sfeer zonder mijn invloed zachtjesaan wat beter wordt. We halen herinneringen op aan deze stad waar we samen hebben gewoond en als we dan toch hand in hand richting het museum lopen met onze kinderen die vooruit huppelen en we allebei om hetzelfde moeten lachen, is het weer oké.
Misschien zullen we altijd extra moeite moeten doen om elkaar te begrijpen
Misschien zullen we altijd extra moeite moeten doen om elkaar te begrijpen. Heeft de burn out onze lastige eigenschappen blootgelegd en zullen we elkaar altijd in dat licht blijven bezien. Zal ik altijd vinden dat hij lastig vooruit te branden is, zal hij me een controlefreak blijven noemen. In lastige tijden is het zo moeilijk om voor te stellen hoe verliefd en onbevangen we ooit waren. Dat de nonchalance die we in elkaar herkenden, toen we nog zo weinig hadden om voor te zorgen, zo licht en prettig aanvoelde. Met het volwassen worden zeulen we een karavaan van complexe dingen achter ons aan. Je wordt geacht wijs te zijn en voelt je vaak nog zo onaf. Maar ergens zijn we nog steeds diezelfde mensen van toen. Ik mag dan denken dat de jaren veel van onze liefde hebben geëist, maar is dat waar? We hebben hard gezwoegd, misschien plukken we daar nu juist de vruchten van. Dat we dit samen hebben overleefd en nog steeds lachen en kunnen praten is misschien wel het bewijs dat de liefde dwars door deze periode heen is blijven groeien. Als een eigenwijze boom die ondanks de storm overeind blijft staan met z’n wortels diep verankerd in de grond. Nu alleen nog wat vaker mijn mond houden – en hij van de bank af.
Freelance journalist Maria van Beelen schrijft voor diverse (opvoed)bladen. Ze vertelt op STRESSED OUT over de periode dat haar man met een burn out worstelde.
LEES OOK: JE WORDT NIET ALTIJD DE OUDE NA JE BURN OUT. GELUKKIG NIET, ZEGT ANNEMARIE…
8 x vrienden die je door een rottijd heen slepen 
Zo ga je om met slechte dagen en burn out terugval 