Het aller-, állerlaatste artikel van Maria over de burn out van haar man. Hoe kijkt ze op deze periode terug? En vooral: hoe kijkt ze vooruit?
Het is tijd voor de allerlaatste artikel over de burn out van mijn man. De artikelen voor STRESSED OUT ben ik begonnen op het moment dat hij en ik voor het eerst weer als gezin een middag samen naar het bos gingen. Mijn dochter stond te juichen van blijdschap. De reden van haar blijheid smaakte bitterzoet voor mij. Dat hij al maanden geen puf had om iets met ons te doen, maakte dat ik hem had gemist. Ik kon me nauwelijks meer voorstellen hoe hij vóór zijn burn out was geweest. En nu gingen we sinds tijden weer samen als gezin op pad. Een beetje blij en gekneusd, zo voelde het.
Als ik mijn man voorlas, doorleefden we allebei de tijd die we zo samen wilden uitgummen
Door de stap te zetten erover te bloggen, kon ik alles wat was gebeurd uit mijn hoofd schrijven. Het bleek verzachtend te werken. Maar dat was niet voordat de wond eerst moest worden opengereten. Als ik de woorden die ik had ingetikt aan mijn man voorlas, doorleefden we allebei de tijd die we in feite zo graag samen wilden uitgummen. We hadden heus ergere dingen meegemaakt qua ziektes en andere dingen in onze omgeving, maar de karakterverandering die deze burn out bij mijn man veroorzaakte, was soms bijna ondraaglijk voor ons. De burn out ging gepaard met een enorme boosheid, maar ook moedeloosheid. Geen hoop meer voor de toekomst en dat is best lastig te rijmen als je drie jonge kinderen hebt die zich verheugen op elke nieuwe dag. En de periode leek eindeloos te duren. Erover schrijven deed weleens pijn. Vaak voelde het alsof ik in mijn nakie liep. Bovendien waren we allebei kwetsbaar, we hadden zelf ook geen idee hoe dit af zou lopen. Met hem, met ons. Ook was ik bang was dat iedereen iets van ons zou vinden. Vooral als ik antwoord moest geven op de vraag: wat vindt je man ervan?
In de nieuwsgierige vraag ‘wat vindt je man ervan’ lag een klein oordeel verscholen
In deze nieuwsgierige vraag lag een klein oordeel verscholen, vond ik; of ik eigenlijk niet heel dom bezig was ons eigen graf te graven. Zouden mensen door de artikelen wachten op het moment dat het bij ons echt een keer misgaat? Gelukkig kwamen er ook veel berichten van herkenning. Vrouwen die net als ik voelden hoe hun keel werd dichtgeknepen op het moment dat ze wéér een telefoontje kregen van een man die huilend aangaf er opnieuw doorheen te zitten tijdens de eerste, vaak ook tweede burn out. Mensen die zich koortsachtig afvroegen hoe het hun partner zou vergaan als die in een bui van paniek ‘s avonds de auto was ingestapt en daarna een uur wegbleef. Er zijn veel mensen die worstelen én veel mensen zijn bereid daar eerlijk over te zijn. Dat alleen al was helend.
Ik kan nu in alle eerlijkheid zeggen dat het een stuk beter gaat
Ongeveer tweeënhalf jaar nadat mijn man zich ziek meldde, we hulp aanvaardden en rust namen, kan ik nu in alle eerlijkheid zeggen dat het een stuk beter gaat. Hij werkt weer fulltime, heeft de ruimte om na te denken over wat hij wil, overlegt met anderen, lacht weer en doet dingen waar hij energie van krijgt. Hij ziet de toekomst positief tegemoet. Ons gekke klushuis pakken we samen (of eigenlijk hij) weer beetje bij beetje aan. Er zullen heus terugvallen zijn en hij zal zijn zwakke plekken vast behouden, maar hij kan ze herkennen en weet beter hoe hij ermee om kan gaan. We moeten elkaar nog steeds een beetje terugvinden, maar het is heerlijk om weer een gezin te zijn.
De burn out bracht ook veel goeds
Gek genoeg heeft de burn out ook veel goeds gebracht. Dat zie ik pas achteraf. De burn out heb ik lang willen wegkijken, maar sinds we hem zijn gaan accepteren, dit prachtige signaalsysteem van je lichaam, zijn er mooie dingen gebeurd. Mijn lichaam vertelt me precies wat ik nodig heb en hoe ik me voel, ik werd gedwongen daarnaar te luisteren. En dat geldt net zo voor mijn man. We zijn bewust dingen gaan doen waar we energie van krijgen en ik kan dat iedereen aanraden. ‘De regie terugnemen’ is een veelgehoorde term in de hulpverlening, maar dat is wel wat de kern raakt. De angst dat ik zelf zou instorten heb ik een paar jaar weten te onderdrukken. Pas nu voel ik dat ik voor mezelf de rust vind om toe te geven dat ik aan de slag wil met mijn eigen gedachtepatronen, mijn eeuwige hyperfocus, stress en paniek. ‘Zoek hulp’ is iets wat ik verschrikkelijk vaak tegen anderen, onder wie mijn eigen man, heb gezegd.
Het is tijd dat ik mijn eigen advies ga opvolgen, dat is eng, maar minder eng dan ik dacht
Nu is het tijd dat ik mijn eigen advies ga opvolgen en dat is eng, maar toch ook weer een heel stuk minder eng dan ik had gedacht. Toekomst Op de rem trappen is niet iets wat bij mij pas. Bij veel mensen niet, denk ik. Productief en actief willen zijn is iets wat bij ons hoort, daar voelen we ons prettig bij. Op zich niets mis mee, maar kun je ook een paar versnellingen terug als dat nodig is? Kun je jezelf ook accepteren als je het kalmer aan moet doen? Kun je zelfs verder gaan dan accepteren; kun je jezelf ook gewoon leuk en waardevol vinden op het moment dat je niet mee kunt doen met de rest? Ik heb geleerd dat geluk niet hoeft af te hangen van de omstandigheden. Ik weet alleen dat ik wil rusten in de situatie zoals-ie is, en vanuit die rust wil kijken naar wie we zijn, hoe we kunnen reageren en wat we kunnen doen. En als het een dagje minder gaat, dan zij het zo. Morgen is er weer een nieuwe dag. Gelukkig maar. (Foto: Vladimir Kudinov/Usplash)
Freelance journalist Maria van Beelen schrijft voor diverse (opvoed)bladen. Ze vertelt op STRESSED OUT over de periode dat haar man met een burn out worstelde. Dit artikel is het slot van de serie.
8 x vrienden die je door een rottijd heen slepen 
Zo ga je om met slechte dagen en burn out terugval 