Lang heeft Maria gevochten tegen de burn out van haar man. Maar nu ze dit verzet staakt, lijkt er weer ruimte te komen voor samen van dingen genieten, hoe klein ook…
Af en toe zie ik weer glimpjes van de man die ik ooit heb leren kennen. Zijn blik mag dan wat wazig zijn, maar hij lacht en hij kijkt ons aan. De herrie gaat langs hem heen. Gelukkig. Hij pakt zijn kinderen uit zichzelf op. En al gaat dat hier en daar nog wat houterig en stram – toch heb ik het gevoel dat hij thuis is gekomen. Mijn ergste nachtmerrie, een man die weer in elkaar stort en er misschien nooit meer uit komt, is werkelijkheid geworden, maar ik ben nog nooit zo kalm geweest. Alsof ik mijn verzet tegen zijn burn out heb opgegeven. Hij mag bij nul beginnen en zo op een eerlijke manier zijn strijd leveren. Ik geloof met mijn hele hart dat hij er uit gaat komen.
Het voelt alsof er een enorme werklast van zijn schouders is gevallen
Hij kan nog niet werken en mag dit ook niet. En al zijn er af en toe verplichte bezoekjes aan de bedrijfsarts, huisarts en zijn werk nodig, toch voelt het alsof er een enorme werklast van zijn schouders is gevallen. Die last van elke dag met hangende schouders en een terneergeslagen hoofd naar het werk rijden. Wetende dat je de onvermijdelijke werkdruk niet aankunt en geen enkel perspectief op de toekomst hebt. Dat je je niet kunt voorstellen ooit plezier in het werk te vinden en normaal te kunnen functioneren.
Wat moet, dat moet. Dus speel ik op de verjaardag van de oudste voor gastvrouw
Wat gun ik hem dat luieren nu. Het uit het raam staren zonder dat je je daarover schuldig voelt. Het vrijuit kunnen ademen. Goed, er komt wel weer wat extra druk op mij. Op de verjaardag van mijn dochter laatst deed ik bijvoorbeeld het meeste. En dit mag best bijzonder heten, want normaal bevries ik zodra er meer dan twee mensen tegelijk mijn woonkamer binnenkomen. Dan wil ik het liefste in een hoekje kruipen of de deur uitlopen om naar de dichtstbijzijnde koffietent te gaan en daar mijn eigen feestje te vieren. Maar wat moet, dat moet. En dus sta ik op de verjaardag van ons oudste kind voor gastvrouw te spelen. Een die de taart aansnijdt en koffie serveert met opgeklopte melk, als ware ik een huisvrouw uit de jaren vijftig. Intussen negeer ik de drukte en geniet ik tegelijkertijd van de drukte die er weer kan zijn zonder dat ons hart op hol slaat.
LEES OOK: ZO KUN JIJ EEN PARTNER MET EEN BURN OUT HELPEN!
Hij zit stilletjes in de hoek en gaat soms naar buiten, maar hij is er
Mijn man zit er stilletjes bij en zoekt vaak de rustige keuken op of gaat naar buiten, maar hij is er. Als ik met twee glazen wijn de woonkamer in kom en zie dat hij onze jongste zoon tegen zich aandrukt, word ik week van binnen. Dit is hoe ik hem het liefste zie, of hij nu werkt of niet kan werken. Twee krullenbollen tegen elkaar aan, eentje van bijna twee meter en een van nog geen meter. Al is mijn man nog een bijna onherkenbare versie van zichzelf, toch ben ik blij. We hebben elkaar. De avonden die een tijd terug werden gekleurd door woordenwisselingen, of stiltes die ik net zo heftig vond, worden nu getekend door relaxte uren met muziek en een man en vrouw die samen over leuke dingen praten. Die niet op hun tenen hoeven te lopen, maar van elkaars aanwezigheid genieten. Het is verwonderlijk dat dit zo gaat na het rampjaar dat achter ons ligt. Je beseft pas echt weer wat je hebt als je het een tijdje hebt gemist.
Freelance journalist Maria van Beelen schrijft voor diverse (opvoed)bladen. Ze vertelt op STRESSED OUT over de periode dat haar man met een burn out worstelde.
LEES OOK: BURN OUT EN JE RELATIE. (HOE) KOM JE ER SAMEN DOORHEEN?
EN: HOE ZAT HET OOK AL WEER? HIER VIND JE ALLE EDITIES VAN ‘MARIA’S MAN HAD ‘N BURN OUT!’
8 x vrienden die je door een rottijd heen slepen 
Zo ga je om met slechte dagen en burn out terugval 