Vivianne Bendermacher (34) is oprichter van Techionista. Eerder was ze hoofdredacteur van KIJK en Viva.
Hoe ben jij terechtgekomen waar je nu bent?
‘Dat ik hoofdredacteur wilde worden, zat er altijd al in. Het idee dat je bezig bent met de strategie van een titel, de touwtjes in handen hebben, iets nalaten… Ik heb daar dan ook altijd gedegen naartoe gewerkt. Ik had ook de filosofie: je moet maximaal vijf jaar op één plek blijven. Na mijn opleiding aan de school voor journalistiek ging ik werken bij Amnesty international, als eindredacteur. Ik runde daar het magazine en het online platform. Uiteindelijk kwam het punt dat ik dacht: ik moet verder, ik had een nieuwe horizon nodig. Ik ging eerst werken voor Fancy, toen bij Tina als eindredacteur. Daarna werd ik hoofdredacteur bij KIJK. Via KIJK leerde ik zo veel, ik merkte dat ik veel affiniteit had met de tech-kant en -ontwikkelingen. Na zes jaar KIJK ging ik bij Viva aan de slag als hoofdredacteur. Daar heb ik één jaar gezeten, uiteindelijk. Daarna ging ik fulltime voor Techionista.’
‘Dingen willen tracken, dat zit gewoon in mijn aard’
Hoe zit het met jou en stress?
‘Ik raak niet snel gestrest, kan dingen van een afstand bekijken. Dat ik denk: wat gebeurt hier nu precies? Een soort helicopterview. Ik ben wel redelijk analytisch. Ik vind het bijvoorbeeld ook interessant om van alles te tracken, dat zit in mijn aard. Natuurlijk ben ik weleens nerveus, vlak voor ik op moet bij RTL Boulevard bijvoorbeeld, maar zodra ik er ‘sta’ is dat meteen weer weg.’
Is er weleens een periode gehad dat je dacht: ‘Zo… pittig.’
‘Dat waren er twee. Toen ik bij KIJK zat, kwam er een moment dat negentien titels van Sanoma, waaronder ook KIJK, in de verkoop kwamen. Toen moest ik praten met mensen die mogelijk KIJK wilden kopen, maar die werden onder codenamen in mijn agenda gezet, omdat het allemaal heel precair was. Ik wist dan ook vaak niet eens met wie ik ging praten. Die onzekerheid, en ook dat ik niet wist hoe lang het ging duren, dat vond ik redelijk slopend. Ik voelde me verantwoordelijk voor KIJK en de medewerkers. Ik had het gevoel dat ik weinig controle had, vooral bezig was met het verkopen van de titel. Maar ook dat de functie ‘hoofdredacteur’, als het op dit soort momenten aankwam, minder uitmaakte dan ik eerder dacht.’
En het andere moment?
‘Zonder twijfel de meest heftige was Viva-gate. Dat was toen een van de online redactieleden van Viva een stuk had geschreven over het daten van mannen met een donkere huidskleur. Hoewel de redacteur het niet zo bedoeld had, was het vreselijk stigmatiserend. Het had nooit gepubliceerd mogen worden. Dat is wel gebeurd. En toen brak de hel los. En dat begrijp ik – nog steeds – heel goed. Eerst werd de redacteur erop aangevallen, toen Viva en uiteindelijk ikzelf. Dat is ook logisch, ik was hoofdredacteur en daarmee uiteindelijk eindverantwoordelijk voor de titel. Ik had het stuk niet van tevoren gelezen; dat kon niet met zo waanzinnig veel publicaties, maar als eindverantwoordelijke hoor je die terechte kritiek te dragen. En de eerste dagen hield ik me ook prima staande, wat er ook werd gezegd en hoe persoonlijk het ook werd. De media stonden er bol van.’
‘Het liefst was ik onder een deken gaan zitten, maar dat kon niet’
Wat was het punt dat je dacht: ik trek dit niet meer?
‘Een of andere Twitteraar die een foto van Afrikaanse bootvluchtelingen postte en daarbij schreef: ‘Hé @vbendermacher, zij zijn op zoek naar een VIVA-date. Na ruim drie dagen 24/7 ermee geconfronteerd te worden en nauwelijks te slapen, en toen dit, was het op. Ik weet nu dat ik maximaal 3,5 dag tegen zeer extreme vormen van stress kan. Het liefst was ik op dat moment onder een deken gaan zitten, maar dat kon niet.’
Was je bang om te breken?
‘Ik denk dat ik voor korte tijd – terugkijkend, twee weken – wel even geknakt was. Maar dan komt toch vanzelf die analytische blik weer om de hoek kijken. Dat hielp. Het leek me dat zoiets niet eeuwig kon duren, daarnaast hielp ook hier het tracken me weer; ik zag bijvoorbeeld dat Viva-gate voornamelijk in de Randstad speelde en kon ook meten dat na een statement dat ik schreef in Viva, het sentiment positief kantelde. En ik ging ook wel dingen doen om mezelf er goed doorheen te helpen; lezen over hoe je met dit soort dingen kunt omgaan bijvoorbeeld, of naar yoga, tegenwicht bieden voor die stress. En ik volgde toen de crisis eenmaal achter de rug was, alsnog een mediatraining. Wat ik ervan leerde: tijdens een crisis kun je het nooit echt goed doen. Het is belangrijk om dat te weten.’
Hoe zit het met jouw overstap van Viva naar Techionista?
‘Viva is nog steeds een titel waar ik een zeer warm hart voor heb. Maar ik merkte dat ik vanbinnen toch het meest warmloop voor technologie. Techionista was een project dat ik al jaren ‘on the side’ had. Maar ik wist dat daar een grote passie lag; empowerment van vrouwen door middel van technologie. Dat voelde echt als iets wat ik moest doen. Ik zat toen tien jaar bij Sanoma, het voelde alsof de tijd rijp was om met Techionista verder te gaan.’
‘Ik realiseerde me: ik ben wéér mijn werk geworden’
En toen?
‘Op het moment dat je de beslissing maakt om weg te gaan bij een merk als Viva, merk je ook pas dat je identiteit nauw verweven kan zijn met je werk. Wat was ik zonder mijn werk als hoofdredacteur? Toen realiseerde ik me: ik ben wéér mijn werk geworden. Ik kwam toen een laag dieper terecht: niet wat ben ik, maar wie ben ik. Van daaruit opereren is het meest waarachtig. Conclusie: ik wil graag met technologie en empowerment bezig zijn.’
Eng om over te gaan van een vaste plek naar zelfstandig ondernemen?
‘Natuurlijk, als je springt, lijkt het water eerst heel koud. Maar ik heb geleerd om erop te vertrouwen dat ik inventief genoeg ben om het te laten werken. En dat blijkt ook wel. Met Techionista gaat het nu uitstekend; we – ik en mijn co-founder Tamira – doen werving en selectie, geven workshops, organiseren evenementen. We dragen hiermee echt bij aan de diversiteit op de arbeidsmarkt binnen de technologie-sector. We maken verschil, en het komt vanuit uit onszelf. Daar ben ik trots op.’
Like jij ons al op Facebook? Doen!
LEES OOK: #workingitout Roos: ‘Dat blije labrador zijn, heb ik moeten afleren…’
Working it out. Ionica Smeets: ‘Ik huil minder dan gemiddeld’ 
Working it out. Roos Schlikker: ‘Dat blije labrador zijn, heb ik moeten afleren’ 