‘Ach, ik wil wat anders’. Coach Krista verbaast zich soms over die uitspraak. Tenminste: over het gemak waarmee we hem doen. Wat nu als je kijkt naar wat er wél is?
‘Het is hier prachtig hoor, maar ach, we zijn hier ook wel weer een beetje uitgekeken. We willen wel weer eens wat anders’ zei ze. Ze waren er een week. We waren op een zonovergoten camping in het hart van de Provence. Een rivier erbij, een zwembadje, warme dagen, zwoele avonden, omgeven door wijnvelden en de geur van lavendel. Schitterende vergezichten… Het ene kasteel in de omgeving nog mooier dan het andere en het aantal idyllische dorpjes, schuin tegen de heuvels opgebouwd, was niet op twee handen te tellen. En de vrouw met wie ik sprak was na een week ‘een beetje uitgekeken’. Ze gingen verder, op zoek naar verandering van omgeving.
Dit is geen artikel tegen verandering, integendeel
Begrijp me niet verkeerd, ik veroordeel niets of niemand. Ik begrijp ook heel goed dat mensen willen rondtrekken als ze op vakantie zijn. Zoveel mogelijk zien, leren, meemaken. Ook die manier van reizen is heel inspirerend. Ik heb het zelf overigens ook gedaan. Met mijn backpack op mijn rug, genietend van al het moois wat het land waar ik me op dat moment bevond me wilde laten zien. Heerlijk. Dit is ook geen artikel tegen verandering, integendeel. Groei, ontwikkel, leef, beweeg! Maar doe dat wel bij je volle bewustzijn.
VERDER LEZEN: LARISSA LAG DE HELE VAKANTIE OP HAAR HOTELBED TE HUILEN… EEN BURN OUT, BLEEK LATER.
Het was dat ‘weer eens wat anders’ wat me triggerde. Je hebt toch al ‘wat anders’? Een week hiervoor was je nog in het platte, frisse Nederland. Deed je je dagelijkse boodschappen bij Albert Heijn, verstond iedereen alles wat je zei zonder dat je er echt over na hoefde te denken, kon je met je ogen dicht de weg naar je voordeur vinden en wist je precies hoeveel stoplichten je tegen zou komen op weg naar je werk. Na een week in een andere omgeving ben je net een beetje gewend, ken je de kortste route naar het sanitairgebouw, weet je waar je het beste je boodschappen kunt halen en welke lokale markt je het leukste vindt. Dan heb je de basis gelegd en kun je op onderzoek uitgaan. Je ervaring verdiepen, om verrijkt weer terug te keren.
We willen meer, anders, altijd maar verder
De rusteloosheid die doorklonk in de opmerking houdt me bezig. We willen meer, we willen anders, we zoeken verder, we nemen geen genoegen met wat we hebben. En in die zoektocht vergeten we écht te ervaren wat er voor onze neus ligt, waar we, soms zonder het zelf door te hebben, middenin staan. En wat misschien, met de juiste dosis aandacht, eigenlijk heel interessant blijkt te zijn. Dat geldt voor de kleine dagelijkse dingen; spelen met je kinderen, een wandeling door de stad, het koken van je avondmaal, maar ook voor zaken als het werk, of zelfs je relatie. Hoe zou het zijn als je, wanneer je die rusteloosheid voelt, de automatische piloot eens uitzet, jezelf uitnodigt de situatie van ten minste één andere kant te bekijken? Te kijken naar wat er wél goed gaat, naar wat je wél bevalt, en hoe je daar meer voldoening uit zou halen? Gewoon eens kijken naar hoe de situatie écht is, je bewust van het feit dat je brein het negatieve uitvergroot en het positieve graag bagatelliseert. Is het dan echt nodig iets te veranderen, of is het gewoon tijd voor een meer realistische kijk op de zaak?
ANDEREN LAZEN OOK: BETER, GROTER, MOOIER, MOETEN WE DAT PER SE WILLEN?
Zelfreflectie of geduld
Wat ons niet zint willen we graag direct veranderen. Wat als we dat nu eens niet doen? Het kan soms heel verrassend uitpakken. Als je de neiging een verandering aan te brengen weerstaat, jezelf aanmoedigt een situatie die niet (meer) naar je zin is, weer naar je zin te máken. Wat is daarvoor nodig? Soms een goede dosis zelfreflectie, soms alleen maar wat geduld.
Hier hebben we voor gekozen, hier gaan we het mee doen
Toen wij aankwamen op die camping en uit de auto stapten schrokken we ons wezenloos: het lawaai van de cicaden was werkelijk oorverdovend (denk dan niet aan het heerlijk zomerse geritsel wat je hier wel eens hoort op een echt warme dag, maar aan een aanhoudend snerpend geluid waar je hele hoofd van gaat suizen), en algauw begrepen we dat dat de hele dag doorging. Ie-de-re dag. Pas als de schemering viel werd het stil. De plek die ons werd toegewezen was stoffig en stenig, omgeven door slecht onderhouden beplanting, en we betwijfelden of hij wel groot genoeg was voor onze vouwwagen. De moed zakte ons in de schoenen, en we pakten direct de telefoon om te kijken of er ergens in de omgeving nog een andere camping was. Waar het beter was. Mooier. Anders. Maar toen keken we elkaar aan. ‘Hier hebben we voor gekozen’, zeiden we tegen elkaar. ‘Hier gaan we het mee doen’. De telefoons stopten we weg (we hadden trouwens ook geen internetverbinding, wat het zoeken aanzienlijk bemoeilijkte…)
Elke dag iets nieuws
Met een beetje passen en meten lukte het de vouwwagen in vol ornaat op te zetten. Een struik die eerst in de weg leek te staan voor onze luifel deed het eigenlijk hartstikke goed als kamerplant. Schaduw genoeg, en dat de auto niet op onze plek paste was eigenlijk wel lekker rustig. Na drie dagen hoorden we de cicaden niet meer. ‘Je went eraan hoor!’ riepen we vrolijk tegen geschrokken nieuwkomers. De stilte die in de avond viel was bovendien intens en prachtig. We hebben bijna twee en een halve week op de camping gestaan. Iedere dag ontdekten we weer iets nieuws in de omgeving. Ik ben benieuwd of jij jezelf weet te verrassen zoals wij dat op de camping deden. En als je nog een mooie camping zoekt in de Provence: Les Rives de l’Aygues. Als je eenmaal gewend bent aan de geluiden wil je er nooit meer weg…
Krista Hogenboom is coach en Inner Beauty Expert. Ze heeft haar eigen praktijk: steppingup.nl
Hoe ga je om met iemand die – nu of voor altijd – ‘anders’ is? 
Het is niet erg als je anders bent dan anderen 