Naar aanleiding van mijn artikel over dat ik het zelf niet ‘dapper’ vind dat ik door mijn lichaam (met insulinepomp en sensor) toon, kreeg ik veel reacties. Eén daarvan bleef me extra bij.
Zo kreeg ik vragen, opmerkingen, herkenning. Ik vind het wel interessant om het mechanisme bloot te leggen van hoe we soms omgaan met mensen die ‘anders’ zijn. En daarom benoem ik het, met mezelf als voorbeeld. Overigens begrijp ik wel dat anderen zoiets dapper vinden, hoor. Maar zo voelt het voor mezelf dus niet. De reactie die me extra bijbleef, was van iemand die zich oprecht afvroeg af wat een goede manier zou zijn om iemand die ‘anders is’ te benaderen. Vandaar dit artikel.
Ik wil dit breder trekken dan mijn persoonlijke verschijningsvorm
En opnieuw wil ik dit breder trekken dan mijn persoonlijke uiterlijke verschijningsvorm: een vrouw met een insulinepomp en sensor, wat kan opvallen. Er zijn zo ontzettend veel vormen van anders. Zowel tijdelijk, als permanent. Zowel uiterlijk, als mentaal (bijvoorbeeld tijdens een burn out, of bij een psychische aandoening of een depressie), als qua persoonlijkheid. Gewoon. Iedereen die anders is dan jij.
Er is geen goed of slecht, maar bepalen dat ik iets niet mag of juist moet laten zien gaat wat ver
Allereerst. Natuurlijk is er geen ‘goed’ of ‘slecht’ in benadering, tenminste, voor mij persoonlijk niet gauw. Toch gaat het in mijn ogen oprecht wel ver als mensen voor mij besluiten dat ik een fysieke ‘afwijking’ niet mag laten zien of deze juist moet tonen, zoals ik omschreef dit artikel. Ik vind beide reacties best pittig. Dat zat hem in de gebiedender wijs. ‘Jij moet’.
Hoe moet je dan wel reageren op iemand die anders is? Goede vraag
Hoe moet je dan wel reageren op iemand die ‘anders’ is? Daar is niet één antwoord op, want mensen zijn verschillend. Ik kan niet bepalen voor anderen wat voor vragen zij graag zien. Ik vind het dan ook geen makkelijke vraag. Persoonlijk denk ik dat iedereen vooral als mens wil worden gezien. Vragen die bij mij zouden illustreren dat je geïnteresseerd bent en me gewoon ziet als mens in plaats van als wandelende aandoening, zijn bijvoorbeeld:
- Wat/waarom is het, wil je iets meer over (vul in wat je wilt weten) vertellen?
- Hoe is dat voor jou?
- Wat wil je dat ik over jou weet?
Het gaat erom dat je een open blik hebt naar de ander. Die open blik. Dat zegt het eigenlijk al.
LEES VERDER: WAAROM IK HET NIET ‘DAPPER’ VIND OM MIJN (IM)PERFECTE LICHAAM TE TONEN