‘Wat een heerlijk weer, hè? En het wordt nóg warmer, geweldig…’ As we speak schrijf ik dit tijdens een hittegolf. Een dame in de rij bij de supermarkt, begon een gesprek met me. Ik lachte en antwoordde: ‘Ik zelf zal blij zijn als het weer wat koeler wordt.’ Ze trok haar wenkbrauwen op. Hoe kun je dit heerlijke weer nu níet leuk vinden? Ik lachte vriendelijk terug: tja, het is gewoon niet mijn ding, ieder zijn ding.
Even een korte uitleg. Dat ik hitte verschrikkelijk vind, heeft een oorzaak. Ik heb diabetes type 1, en tijdens hoge termperaturen maakt mijn lichaam grotere bloedglucoseschommelingen dan normaal. Daar word ik op zich al best ziek van. Nog zorgwekkender is, dat mijn lichaam door de warmte signalen van hoge en lage bloedglucoses niet meer goed kan filteren (ik las pas gisteren dat er er iets mis is met temperatuurregulatie bij hitte bij mensen met diabetes, weer iets geleerd). Korte samenvatting: het voelt 24/7 alsof ik bijna in coma raak – in coma raken kan namelijk bij diabetes type 1, zowel bij een hoge als lage suiker. Dat gevoel heb ik overdag, maar ook midden in de nacht. Het voelt alsof ik er niet helemaal bij ben, ik ben trillerig, zweterig, kan me niet concentreren, kleuren worden honderd keer feller, geluiden harder, ik heb het benauwd en ik ben misselijk.
Het gevolg: ik lag bijna in coma in een caravan in Frankrijk
Ik neem mijn lichaam buitengewoon serieus. Maar omdat je niet 24/7 met je volle aandacht naar een gillend alarm kunt luisteren dat vervolgens zonder uitzondering The Boy Who Cried Wolf (lees: er is niks aan de hand) blijkt te zijn, word je op een gegeven moment vanzelf iets minder alert. Met als gevolg dat als het wél mis is, ik het ook niet meer voel. Het gevolg: een zomer lag ik bijna comateus in een caravan, omdat ik dacht dat het ‘gewoon weer eens de hitte was’. Ook deze dagen van hittegolf, zal ik voornamelijk binnen doorbrengen. Maar zelfs rond de 23 graden vind ik het al mooi geweest. Doe mij maar regen. Vroeger schaamde ik me daar best voor. In de periode dat iedereen lekker korte rokjes aantrok, werd ik juist bloedchagrijnig. Die schaamte ging zo ver, dat ik weliswaar durfde te schrijven over mijn haat van hitte op Famme.nl, maar het echte verhaal niet durfde te vertellen, ook omdat ik bang was dat mensen het echt niet zouden begrijpen. Of dat ik ‘raar’ was. Ik had er immers nog nooit van gehoord? De reacties op dat artikel waren ook niet van de lucht. Van ‘aansteller’, tot ‘get a life‘. Ik kroop er nog meer van in mijn schulp.
Opgetrokken wenkbrauwen: want wie vindt een feestje nou niet leuk?
Nog zoiets: verjaardagen en andere drukke bijeenkomsten. Als ik een duidelijk afgebakende functie heb, ik moet een lezing geven, dan vind ik drukke plekken echt helemaal dikke prima. Maar in smalltalk ben ik gewoon niet zo goed. Ik heb sinds mijn vijftiende cvs (chronische vermoeidheid) en sinds een paar jaar realiseer ik me dat ik eigenlijk al die tijd al wist dat juist sociale aangelegenheden en drukte me het meeste energie kosten. Ik kan me op drukke plekken prima afsluiten (zet me in een koffietent met 100 mensen en ik schrijf gewoon lekker verder), maar vraag me om met 10 van die mensen een willekeurig gesprekje aan te gaan omdat we op een netwerkborrel zijn en ik ben er nog dagen moe van. Ook dat viel en valt niet altijd in goede aarde. Zo vier ik mijn verjaardag niet echt en ga ik eigenlijk ook niet naar verjaardagen van anderen, tenzij ze me aangeven dat ze het écht heel erg fijn zouden vinden als ik erbij ben. Opgetrokken wenkbrauwen zijn vooral de eerste keren mijn deel geweest, want wie vindt een feestje nou níet leuk? En waarom kan je het ene niet en het andere wel? Wat ís er met jou? Soms werd er ook meteen gedaan alsof ik zelfs de kleinste gezelschappen niet aankon. Of werd ik voor sommige mensen überhaupt een persona non grata, want ‘niet-sociaal’. Als je niet in een (hun?) mal past, vinden sommige mensen het vaak makkelijker je meteen maar in een (ander) hokje te duwen dan er open naar te vragen: ‘Hoe is dit voor jou?’
Ik nam anderen als uitgangspint, maar betaalde een hoge prijs
Dat ik op sommige gebieden niet ben zoals het gros van de mensen, heb ik zoals je hierboven las lang gênant gevonden. Ik nam anderen als uitgangspunt voor wat ‘normaal’ was en probeerde me daar zo goed mogelijk aan aan te passen. Mezelf niet eens te bevragen of hun normaal wel míjn normaal was. Met als gevolg dat ik daar soms een hoge prijs voor betaalde. Elke zomer met hoge temperaturen kwam er wel een moment dat ik letterlijk dacht dat ik doodging. En toch dacht ik ook telkens: iedereen vindt warmte lekker, dus wat is er dan met mij aan de hand dat ik dat niet fijn vindt? Ook in dat sociale gebeuren vond ik het makkelijker om mezelf weg te cijferen dan om mezelf af te vragen of ik niet gewoon eerlijk moest zijn. Ik vond mezelf een aansteller. Dus zette ik door. Dat ik weken met veel drukte en ‘small social talk‘ bijeenkomsten vanwege het de energie die het me kostte moest bekopen met vreselijke spierpijn, slopende gewrichtspijn en een soort ‘griep from hell‘ met koortsaanvallen waar ik onpasselijk van werd en met het kotsen van gal, dat weet ik volledig aan mezelf. Moest ik maar wat harder worden, iedereen kan dit, dus moest ik dat ook kunnen. Bovendien: waarom kon ik wél spreken bij bijeenkomsten en gáf dat energie, terwijl een verjaardag me zo ongeveer sloopte? Dan ben je toch gewoon een lui varken? Een kotsend lui varken dat niet tegen hitte kon vond ik mezelf, dus gaf ik mezelf jarenlang op mijn falie om door te zetten en betaalde ik zwijgend de rekening, mezelf ook nog eens kastijdend over het geheel.
Na mijn burn out durfde ik langzaam maar zeker te gaan staan voor wie ik was
Tot het niet meer ging. Het op was. Na mijn burn out durfde ik langzaam maar zeker beter te gaan staan voor wie ik was. Omdat de kosten simpelweg steeds opnieuw te hoog waren. En op mijn veertigste ging écht definitief de knop om: als ik ouder wil worden, dan kan ik niet zo doorgaan. Pas sinds enige tijd durf ik echt volop te zeggen: dit is het, meer heb ik niet te geven. Ben ik anderen en mezelf geen verklaring meer schuldig. Mijn ervaring heeft me genoeg geleerd en eindelijk neem ik mezelf daarin serieus. Dat wil niet zeggen dat mensen het soms niet begrijpen. Maar daarin durf ik me nu kwetsbaarder op te stellen. Nu ik eerlijk ben en mezelf durf te zijn, merk ik dat het ‘pijnpunt’ weggevallen is. Ik vertel hoe het voor mij is en anderen nemen dat ook steeds meer van me aan. En als ze dat niet doen, dan is dat heel jammer. Maar ik durf nu te staan voor wie ik ben. Het is niet erg om anders te zijn op bepaalde gebieden dan de meeste mensen. Iederéén is anders. Niemand is hetzelfde. Wel erg is het, als je jezelf continu wegdrukt, omdat je bang bent dat anderen je anders niet meer aardig vinden. Ik durf het tegenwoordig steeds beter uit te leggen. Als mensen het niet begrijpen, dan is dat maar zo. Ook lichamelijk durf ik te staan voor wie ik ben. Met diabetes, insulinepomp, sensor en al, maar daar schrijf ik morgen over (en vooral ook: waarom het geen ‘prestatie’ is om dat lijf, met alles erop en eraan, te durven laten zien).
Mijn gesprekspartner trok geen wenkbrauwen op en knikte begrijpend
Laatst kreeg ik de vraag of ik mee ging naar een pretpark. Ik was al heel moe en had veel aan mijn hoofd. De drukte van zo’n pretpark is een notoire aanslag op mijn energie en dat kon ik er nu niet bij hebben. Ik moest even slikken, maar vertelde toen eerlijk over mijn cvs en hoeveel energie dergelijke, voor anderen ‘luchtige’ dingen me kostten. Mijn gesprekspartner knikte begrijpend: ‘O, maar nu begrijp ik het een stuk beter.’ Toen realiseerde ik me pas écht hoe lang ik mezelf eigenlijk vooral heb geschaamd voor mezélf. Daarmee heb ik het anderen niet bepaald makkelijk gemaakt en mezelf al helemaal niet. Gelukkig is dat nu voorbij. En dat geeft ontzettend veel ruimte en lucht.
Maaike Helmer is oprichter van multimedia uitgeverij STRESSED OUT en auteur van ‘NIETS, mijn zoektocht naar innerlijke rust in tijden van alles’ (o.a. bekend uit Vrouw/Telegraaf, Grazia, Koffietijd en De Volkskrant). Binnenkort volgen e-courses en Masterclasses om zelf meer innerlijke rust in je leven te krijgen. Schrijf je in voor de Minder Stress Mail, dan houden we je op de hoogte.
LEES OOK: DIT GEBEURDE ER TOEN IK MIJN ‘WEIRDNESS’ OMARMDE…
Hoe ga je om met iemand die – nu of voor altijd – ‘anders’ is? 
Waarom willen we altijd iets anders? 