Moet je je kind wel of niet overal tegen beschermen?

Lees meer van Inge Mol

Ik kreeg laatst de vraag: ‘Moet je je kind nou wel of niet overal tegen beschermen?’ Daar is denk ik niet een kant en klaar antwoord op, want opvoeding is super persoonlijk. Waar de 1 hier met Ja op zou antwoorden, roept de ander nee.

Een dag later popt er een herinnering op via mijn Facebook App. Van 6 jaar geleden. Ik klik erop en zie een foto van Demy, ons lieve mannetje van 4 die met enige spanning richting de basisschool loopt, onderweg naar zijn eerste schooldag. Ik zie hem nog zitten. Met zijn grote ogen, vol onschuld en vertrouwen. Niet wetende dat de komende jaren zwaar voor hem zouden worden.

Mijn zoon is 10, maar heeft al veel meegemaakt

En nu wordt hij bijna 10. En wat heeft hij al veel meegemaakt in zijn korte leven. School leek hem zo leuk. Hij had van kleins af en aan al een grote honger naar kennis. Waar een ander kind speelde met lego, was hij bezig met grote levensvragen. ‘Waar ga je naar toe als je dood bent, mama? Hoe is de eerste mens geboren, daar ben je toch 2 voor nodig? Mam, gaat het wel goed met je?’ Tegen het volwassene aan. Of zoals sommigen zeggen, een oude ziel.

Een kind mag leren vallen, zien dat het leven niet altijd fantastisch is

Heb ik hem behoed voor al het kwaad? Nee. Heb ik hem beschermd? Ja. Ik denk dat ik voor de middenweg ben gegaan. Een kind mag leren vallen. Mag tegenslag ervaren. Mag zien dat het leven niet altijd fantastisch is. Het leven is namelijk niet altijd mooi. In de grote lijnen wel, maar er gebeuren ook hele zware dingen. En Demy heeft ze op veel vlakken al ervaren en gezien. Hij heeft (mentaal) gevochten op school, want hij past(te) simpelweg niet in het schoolsysteem. Tot een soort van burn out aan toe. Frustratie, onmacht, onbegrip. Die woorden kregen inhoud en vorm.

Ik heb het niet mooier voorgedaan dan het was, wilde het niet verebergen

Op zijn 5e overleed mijn beste vriendin, zijn grote vriendin, waar hij, net als ik, enorm mee klikte. In de periode dat zij ziek was tot aan haar dood, heb ik hem daarin niet beschermd. Ik heb het niet mooier voorgedaan dan het was. Ze was ziek en we wisten dat ze doodging. Hij voelde dat. Verlies, onmacht en verdriet kregen lading. Na haar overlijden viel ik om. Letterlijk. Ik was enorm op. Burned out. Ik had te veel gegeven. Ik wist niet meer hoe ik voor m’n kinderen van toen 3 en 5 moest zorgen, dus je kan je voorstellen dat ik in die maanden niet de moeder ben geweest die ik had willen zijn. Ook dat heeft hij intens meegemaakt. Zoiets kan je ook niet verbergen. Ze voelen het. En opnieuw kregen de woorden verdriet en onmacht voor hem een diepere betekenis.

Ik zou hem, met de wetenschap van nu, in zijn kleuterklasje aan het begin van een nieuwe periode ontelbaar veel knuffels willen geven.
Omdat hij nog zo vol onschuld zat.
Omdat hij zo kwetsbaar was.
Omdat hij troost nodig had die ik hem niet altijd heb kunnen geven.

Sommige stationnetjes die hij passeerde doen me verdriet, al zorgen ze voor veel levenslessen

Als ik terugkijk en een reis maak langs alle stationnetjes die hij al heeft gepasseerd, doet het me verdriet. Het raakt me. Maar net als met mijn eigen leven, weet ik dat al die stationnetjes zorgen voor oneindig veel levenslessen waar je 1000x meer van leert, dan al die jaren op de basisschool. Hij is de onschuld in vergelijking met andere leeftijdsgenoten voor een deel verloren, maar het heeft hem uiteindelijk heel veel opgeleverd. Het is namelijk een jongen van bijna 10 die heel goed weet wat hij wil en hoe hij het wil. Een jongen die feilloos aanvoelt wat hij zélf en wat een ander nodig heeft. En een jongen die ontzettend goed is in het bedenken van oplossingen. Een jongen die me elke dag enorm aan het lachen maakt met zijn gevatte humor en mooie lach. Een jongen waar ik met elke vezel in mijn lijf trots op ben.

LEES OOK: EEN KINDERBOEK DAT STRESS, BURN OUT EN BALANS UITLEGT, WAAROM WAS DAT ER NOG NIET?

Inge Mol is leefcoach bij Coach voor je leven, voor moeders die uit balans zijn en in standje overleven staan.