Het bijzondere aan een burn out, is dat het vaak ook gesprekken bij anderen openbreekt als je er open over bent. Dat kan troostrijk zijn. En dat merkt Maria…
We bevinden ons met z’n tweeën en vaak met z’n vijven in een parallelle wereld. Terwijl de rest carrière maakt, baby’s krijgt, op vakantie gaat en een bloeiend sociaal leven heeft, speelt ons leven zich tijdens deze tweede burn out van mijn man vooral in en rondom ons huis af. In onze straat, in onze buurt, verder komen we bijna niet.
Het gas intrappen betekent voor hem dat de wereld veel te snel aan hem voorbij raas
Dat laatste heeft een praktische reden: mijn man durft de snelweg niet meer op en kan niet meer werken. Het gas intrappen betekent voor hem dat de wereld veel te snel aan hem voorbij raast en hij de controle verliest. De paniekaanvallen die automatisch volgen, beïnvloeden zijn slikreflex en zorgen ervoor dat hij naar lucht hapt. Dus vermijden we dat soort ritjes als gezin zo veel mogelijk en staat onze zwarte auto veel voor de deur. Vorig jaar brak het koude zweet me uit als ik die auto zag staan. De combinatie van hem met burn out en ons, de kinderen en mij, was slecht gevonden, want het donderde vaak binnen de muren van ons huis. Maar nu is alles anders en word ik rustig van dat zwarte blik. Mijn man is thuis. Veilig bij ons.
Ik zie het meteen, als het niet goed gaat
Het is bijzonder wat de afwezigheid van werk met iemand met een burn out kan doen. Dat je hem voor je ogen ziet veranderen zodra hij niets meer hoeft; kaakspieren die ontspannen, een stem die zachter wordt. En daarmee ook ontluisterend wat er gebeurt zodra hij wél een telefoontje van zijn werk krijgt. De spanning is dan kilometers ver voelbaar. Ik zie het nu meteen, als het niet helemaal goed gaat daar in die bovenkamer. Zijn gezicht trekt lijkbleek weg, hij reageert kortaf, zijn ogen ontwijken ons. Inmiddels weet ik dat dit bij hem zo werkt, dat het niet om óns gaat en dat bespaart een hoop onbegrip en ruzie.
LEES OOK: HET PIJNLIJKSTE (EN MEEST LEERZAME) AAN EEN BURN OUT? DAT IS ONGETWIJFELD DIT…
Elke ‘nee’ brengt hem weer verder naar de ontdekking van wat hij wél kan en wil
De therapie die hij krijgt, helpt. Hij leert deze maanden van z’n psycholoog dat de wereld niet vergaat als je je grenzen aangeeft. En elke ‘nee’ die hij uit zijn mond weet te krijgen, brengt hem weer verder naar de ontdekking van wat hij wél kan en wil. Zeggen dat hij nog niet naar het werk kan gaan, is eng, maar hij doet het. Ik ben blij met de hulp die er is, met het begrip van zijn baas. Met de mensen om ons heen die geschrokken zijn van zijn situatie. Ergens ben ik ook opgelucht dat hij tot zo weinig in staat is. Juist omdat je met een burn out geen been in het gips hebt, vind ik het fijn dat zijn disfunctioneren nu zo overduidelijk is, dat hij in geen geval mág werken. Het maakt onze wereld veilig en klein.
Ik dwing me mijn kwetsbaarheid aan anderen te tonen
Klein is soms ook eng. In ons dorp ben je weinig anoniem. De buren zien dat hij altijd thuis is en ook op school merken ouders dit op. Vorig jaar wilde ik daar hard van wegrennen door mijn lippen op elkaar te houden, een zonnebril op te doen en mijn hoofd te verbergen achter m’n kraag, maar dat werkte uiteindelijk verstikkend. En bovendien averechts, want toen ik eenmaal wél ging praten, kwam de geest uit de fles en was ik niet meer te stoppen. Ik hoef niet alles tegen anderen te zeggen, maar ik hoef ook niet alles te verbergen. En daarom dwing ik mezelf soms om mijn kwetsbaarheid wat vaker aan een klein groepje mensen te tonen.
Ons rare kleine leventje bevindt zich in een buurtje waar lief en leed elkaar afwisselen
Als de buren vragen hoe het met mijn man gaat, zeg ik eerlijk hoe het ervoor staat zonder onnodige details te noemen. Wat ik daarvoor terugkrijg is een groot bord vol begrip, soms hoor ik daarna zelfs hun verhaal. Mag ik even een blik werpen in de ziel van een ander. En zo kom ik erachter dat ons rare kleine leventje zich bevindt in een buurtje vol huizen met daarachter gezinnen waar lief en leed elkaar afwisselen. In huizen die stille getuigen zijn van blauwe it’s a boy-slingers voor het raam, tot kamers waar diepe rouw heerst. Blijdschap, zorgen over je kinderen, angst voor eenzaamheid, de zenuwen voor een examen… Het is de kunst om af en toe uit die cocon te stappen en zo te merken dat het leed dat als een loden last op je schouders rust, na een simpel gesprekje voor allebei wat lichter wordt.
(Foto: Joanna Nix/Unsplash)
Freelance journalist Maria van Beelen schrijft voor diverse (opvoed)bladen. Ze vertelt op STRESSED OUT over de periode dat haar man met een burn out worstelde.
LEES VERDER: HEEFT ECHT IEDEREEN OPEENS EEN BURN OUT? OF…
8 x vrienden die je door een rottijd heen slepen 
Zo ga je om met slechte dagen en burn out terugval 