‘Ik zit gewoon niet op mijn plek’, zegt S. We hebben een kennismakingsgesprek. Ze werkt in de communicatiewereld en heeft al langere tijd het gevoel dat het ‘wringt’. 

S. vertelt me in ons kennismakingsgesprek wat over haar dagelijkse bezigheden en haar werk. In haar gezicht zie ik weinig enthousiasme. Wel vermoeidheid, twijfel en soms ook frustratie. Dan zegt ze opeens: ‘En ik ben begonnen met een schildercursus…’

Ze wappert met haar handen, alsof ze daarmee de emotie weg kan wuiven

Haar ogen schieten plotseling vol, haar stem trilt aan het einde van die ene zin en ze kijkt de andere kant op. ‘Sorry hoor’, zegt ze terwijl ze met haar handen wappert. Een gebaar alsof ze daarmee de emotie weg kan wuiven. Ik kijk rustig naar haar en wacht. Ik zie hoe ze haar best doet om zichzelf te herpakken. Ik zou haar dolgraag willen vragen om deze tranen wat meer ruimte te geven zodat ze kan onderzoeken wat ze betekenen. Maar ik doe het niet. Want: ze heeft er niet om gevraagd; ik ben haar coach niet, dus het is niet aan mij, niet op dat moment, en op die plek. Als ik terug naar huis rijd denk ik na over wat er gebeurde. Was ik wel haar coach geweest, dan zou ik haar hebben uitgenodigd op onderzoek uit te gaan. Na te gaan wat er nu precies zo’n pijn doet, wat maakt dat die cursus zoveel bij haar losmaakt. Omdat ze aan de hand daarvan kan gaan ontdekken waar ze zich écht thuis voelt. Is ‘leuk’ goed genoeg? Veel mensen handelen zoals S. Hun loopbaan heeft zich als vanzelf ontrold, ze hebben fijne collega’s, de secundaire arbeidsvoorwaarden zijn uitstekend en het werk wat ze doen is overwegend ‘leuk’. Ergens knaagt er wel eens iets, maar daar wordt vaak weinig aandacht aan besteed. Want… de dagelijkse gang van zaken kost al zoveel energie dat ze het niet kunnen opbrengen ook nog eens bezig te zijn met dromen over wat er ook kan zijn.

Erachter komen dat je niet gelukkig bent met wat je doet?

Bovendien heeft dat knagende gevoel ook iets onheilspellends. Stel je nu voor dat je er wél eens echt bij stil gaat staan en erachter komt dat je eigenlijk helemaal niet zo gelukkig bent met wat je doet? Dat kan behoorlijk veel consequenties hebben. En dus kiezen veel mensen ervoor maar te doen alsof er niets aan de hand is. Het vage gevoel dat ze misschien wel veel meer uit hun leven kunnen halen wuiven ze gemakshalve weg (zoals ook S.letterlijk deed, toen ze met haar handen wapperde). Wat zou er gebeuren als je wél aandacht zou besteden aan dat stemmetje in je hoofd, als je die emotie die in je opkomt als je aan het doen bent waar je echt van houdt eens de ruimte zou geven? Ja, dat zou kunnen betekenen (dat hóeft dus niet zo te zijn, maar het kán) dat je tot de conclusie komt dat je je carrière radicaal wilt omgooien. Is dat erg? Als je daarmee jezelf serieus neemt en aan jezelf toont dat je durft te luisteren naar wat je hart je ingeeft, dat je dat waard bent, kan dat dan kwaad? Natuurlijk is het niet makkelijk om je vertrouwde wereld uit te stappen, je zekerheden op te geven. Maar bedenk eens wat je kunt bereiken als je het gewoon doet…

Je levensloop overkomt je niet, je hebt altijd een Keuze.

Dat knagende gevoel bij S. laat zich niet zo makkelijk meer wegduwen. Ze zei dat ze zich voor een keuze voelt staan; alles laten zoals het is en het gevoel van onvrede negeren, of nu zélf het roer in handen nemen. En daarmee sloeg ze de spijker op zijn kop; je levensloop overkomt je écht niet, je hebt altijd een Keuze. ‘Stel je nou voor dat ik later spijt krijg van het werk wat ik nu doe?’ zei ze vertwijfeld tegen mij. Waarop ik haar een wedervraag stelde: ‘Stel je nu eens voor dat je vanaf nu werk gaat doen waar je waanzinnig van geniet?’

Krista Hogenboom is coach en Inner Beauty Expert. Ze heeft haar eigen praktijk: steppingup.nl. 

LEES OOK: WANNEER IK WEER MOET WERKEN? NOU, NOOIT…