Een paar jaar geleden stond ik op de redactie van Het Parool om de hoofdredacteur te bedanken dat hij me een tiental jaren ervoor op staande voet had ontslagen tijden mijn eerste journalistieke stage. Ik hoor je denken: huh? Maar het is veel logischer als ik het hele verhaal vertel en uitleg wat ik leerde.
Gisteren plaatste ik een screenshot van een prachtig interview met scenarioschrijver Anne Barnhoorn in Het Parool. Het screenshot was voor mij om meerdere redenen bijzonder. Allereerst werd er in het artikel verwezen naar dit interview op stressedout.nl, ten tweede stond het dus in Het Parool. En dat laatste heeft voor mij persoonlijk extra veel betekenis, omdat ik er dus ooit tijdens een stage ben ontslagen en precies daarom nu ben waar ik ben (lees daarover hier).
Ik voelde dat het niet klopte, maar deed het toch
Al toen mijn stagecoördinator zei dat Het Parool een geweldige stage voor mij zou zijn voelde ik dat dat niet klopte. Ik ben echt een tijdschriftenmens (en online, maar dat was toen nog niet zo groot). En ik heb werkelijk niks met hard nieuws, ik heb er nul gevoel voor. Daarentegen ben ik juist wél goed in maatschappelijke tendenzen zien aankomen, maar de stage was echt gericht op nieuwsgaring. Ik gaf aan bij mijn stagecoördinator dat ik waarschijnlijk niet de juiste persoon op die plek was en liever en zelfs beter bij een vrouwenblad zat. Maar hij bleef volharden: een geweldige kans, dit, iets wat je echt niet kunt laten gaan. En ik vind Het Parool wél een geweldige krant. Dus ja, ik deed het.
Het was een grote ramp
Het was een grote ramp, daarmee zou ik kunnen volstaan. Ik had inderdaad níks met nieuws, bleek ook in de praktijk. Er was geen stagebegeleiding, dit was van tevoren aangekondigd, en was volgens mijn stagecoördinator geen bezwaar. Naast mij waren een aantal echte nieuwsjager stagiaires aangenomen van andere opleidingen, die erg getalenteerd waren, wat het contrast met mij nog veel groter maakte. Tel daarbij op dat ik zo ongeveer om het uur bij de hoofdredactie stond met de vraag ‘wat ik nou toch eens zou doen’ omdat ik dacht dat het zo werkte en het kruidvat was klaar om te ontploffen.
Per direct kon ik mijn spullen pakken
En dat gebeurde dan ook. Op een ochtend riep de chef redactie mij in het kantoor van de hoofdredacteur en deed de luxaflex dicht. Tenminste, zo herinner ik het me. Hij trok een serieus gezicht, ging zitten en viel maar meteen met de deur in huis: ‘Ik ga je ontslaan van je stage.’ Hij legde goed uit waarom en was duidelijk: per direct kon ik mijn spullen pakken. Maar hij was daarnaast ook fair en vriendelijk: hij zag in mij namelijk wél een erg goede journalist voor een blad als ELLE en als ik ooit daarvoor een aanbeveling nodig had, zou hij die beslist schrijven, zei hij.
Ik weet nog dat ik in verwarring het pand verliet, zowel gefrustreerd, verdrietig, als vreemd genoeg vol vertrouwen en bovenal: het gevoel dat ik naar mijn hart had moeten luisteren over wat ik wél was en kon en wilde.
En dat allemaal door simpelweg te luisteren naar mijn hart
Jaren later intussen, was ik inderdaad de tijdschriftenbranche ingegaan en daarna luisterde ik opnieuw naar mijn hart, dat samen met mijn hoofd altijd wil groeien, en breidde mijn werk uit met advies aan ondernemers over positionering, free publicity en online content (informeer hier) en werk als copywriter en contentstrateeg voor landelijke reclamebureaus en (inter)nationale merken. En vervolgens luisterde ik naar mijn hart en richtte ik stressedout.nl op en schreef ik waargebeurde innerlijke rust roman ‘Niets, mijn zoektocht naar innerlijke rust in tijden van alles‘. Een boek dat keer op keer de landelijke media haalde. En dat allemaal gewoon door simpelweg te luisteren naar mijn hart. Dat had dit me geleerd.
En zo stond ik op een vrijdagochtend met taart op de redactie
En zo stond ik op een vrijdagochtend met taart op de redactie van Het Parool om de toenmalige chef redactie, nu hoofdredacteur, te bedanken voor mijn ontslag. Ik vond het spannend, want de laatste keer dat ik er was geweest was de dag van mijn ontslag. Hij heeft in de jaren na en voor mij honderden stagiaires voorbij zien komen, en kon zich me niet meer echt herinneren, maar iemand die hem met taart bedankte voor een ontslag, dat had hij in elk geval niet eerder meegemaakt. Het was een allervriendelijkste ontmoeting en hij zette me daarna nog even af bij het station.
Ook nu ben ik met nieuwe dingen bezig, want mijn hart en hoofd willen zoals gezegd altijd groeien. En daar zal ik jullie van op de hoogte houden. Moraal van het verhaal: luister naar je hart. Niet dat die taartmiddag nou een straf was, die schaar ik onder de bijzondere momenten, maar het ontslag had ik mezelf kunnen besparen…
Topmodel | Diabetes type 1 | Coma | Journalist | Burn out | Spirituele crisis
Meer innerlijke rust krijgen? ‘NIETS, mijn zoektocht naar innerlijke rust in tijden van alles’ (meer info HIER), van auteur Maaike Helmer, is een heel persoonlijk boek over het vinden van innerlijke rust. ‘Niets’ is o.a. bekend van Vrouw/Telegraaf, ELLE, JAN en Koffietijd. Het boek wordt ‘De Nederlandse Eten, Bidden, Beminnen’ genoemd .
Verrassende vragen om jezelf vóór nieuwjaar te stellen 
Over problemen loslaten: wat je van bomen in de herfst kunt leren 