Eind 2014 wordt Maaike van Dooren geveld door een burn out. Welke invloed heeft dat op haar gezin? Helemaal nu de zomervakantie voor de deur staat… Maaike is 100% beter gemeld en doet haar best op alle gebieden mee te draaien. Maar lukt dat ook?
De zomervakantie staat voor de deur. Ik kijk er naar uit. Ik zie er tegen op. Drie weken met de tent naar Zuid-Frankrijk met man en kinderen. Heerlijk genieten van de zon, de mooie omgeving en elkaar. Dat hebben we wel verdiend na dit afgelopen jaar. In oktober kwam ik thuis te zitten met een burn out. De afgelopen maanden heb ik hard gewerkt aan mijn herstel. Inmiddels ben ik weer volledig aan het werk. Nou ja, volledig? Volledig hersteld ben ik in ieder geval nog niet. Daarom zie ik er tegenop. Drie weken met man en kinderen op de camping, betekent drie weken bij elkaar op de lip. Kan ik dat al aan?
Vlak nadat mijn dochter naar school ging, kwam ik juist thuis te zitten
Terwijl ik buiten voor mijn huis op mijn bankje zit, denk ik terug aan het afgelopen jaar. Mijn jongste ging voor het eerst naar school. Dit zou een geweldig jaar worden. Zij keek er ontzettend naar uit. En stiekem ik ook! Dan had ik eindelijk op de woensdagen mijn handen weer eens vrij. Kon ik wat meer tijd voor mezelf inplannen. Ik kon toen niet weten dat het allemaal anders zou lopen. De eerste weken van het nieuwe jaar waren stressvol. Mijn jongste dochter ging niet alleen voor het eerst naar school, ze moest daarvoor met de bus mee. Tijdens de nieuwbouw van hun school gingen ze met bussen naar een schoolgebouw in een dorpje verderop. Vanaf mijn bankje zie ik haar nu spelen met vriendjes en vriendinnetjes uit de buurt. Ze is ontzettend gegroeid het afgelopen jaar. Net als ik. Terwijl ik haar zo zie, word ik sentimenteel. Ik denk terug aan die eerste keren dat ik haar op de bus zette. Mijn kleine meisje van net vier jaar zat – als een klein muisje – weggekropen in de bus. Mijn moederhart brak, elke keer dat ik haar zo achterliet en naar mijn werk moest. Vlak daarna kwam ik thuis te zitten.
Lange zware weg
Ik was helemaal opgebrand. Inmiddels gaat het beter met me. Het was een lange zware weg die ik heb afgelegd. Mijn re-integratie traject op het werk liep volgens plan. Al na een paar maanden werd er begonnen met langzaam opbouwen. In het begin enkele uurtjes per dag. Daarna kwamen er elke twee weken een paar uur werken bij. Inmiddels ben ik 100% beter gemeld. Waarom voel ik me dan niet 100% beter? Waarschijnlijk omdat ik niet 100 % beter ben. Ik zit niet op 100% van mijn oude takenpakket. Ook ben ik niet terug aan het aantal uren dat ik voor mijn burn out werkte. Ik werkte toen 3,5 dag per week, met het vooruitzicht dat mijn ouderschapsverlof snel afliep. Daarna zou ik weer terug gaan naar vier dagen per week. Tijdens mijn re-integratie merkte ik dat ik daar erg tegenop zag. Ik kan me nog steeds niet voorstellen ooit weer vier dagen te gaan werken. Ik prijs me gelukkig dat ik het voor elkaar gekregen heb om voorlopig drie dagen per week te werken.
Dat ik op die dagen mijn eigen tempo leef, is een luxe die ik hard nodig heb
Nu zit ik dus op een doordeweekse dag lekker in de zon. De kinderen spelen buiten en ik geniet. Ik geniet ervan dat ik hier nu de tijd voor heb. Ik geniet ervan om mijn kinderen te zien genieten. Ik geniet van de rust die ik nu ervaar. Ik weet ook dat ik deze rust hard nodig heb. Na twee dagen gewerkt te hebben, heb ik het nodig om te gaan sporten, koffie te drinken met buurvrouwen, buiten te spelen met de kinderen. Twee dagen in de week dat ik mijn eigen tempo volg. Op mijn parttime dagen word ik niet geleefd door de werkdruk, maar bepaal ikzelf het tempo. Een luxe, daar ben ik me van bewust. Wel een luxe die ik momenteel nog hard nodig heb. Zonder deze luxe zou ik nu niet zover zijn met mijn herstel. Ik vind het nog moeilijk om tijdens mijn werk niet te veel tegelijk te willen. Voor mijn werk word ik betaald dus vind ik het normaal om dan het uiterste van mezelf te geven. Daar betalen ze me tenslotte voor. Ik merk dat ik het moeilijk vind om mijn rust te nemen wanneer ik dat nodig heb. Gewoon een minuutje uit het ramen staren voelt op mijn werk als spijbelen. Dat mag ik niet van mezelf, daar wordt ik tenslotte niet voor betaald. Op mijn parttime dagen kan ik opladen, herstellen en bijkomen. Ik kan sporten, lanterfanten, dromen en gek doen. Ik kan mezelf zijn. Thuis kan ik prima niets doen. Of ik zit –zoals nu – buiten op het bankje voor ons huis in de zon. Een lekker kopje cappuccino erbij en verder niets doen. Hier voel ik me thuis en op mij gemak. Hier heb ik niet het gevoel iets te moeten. Ik mag thuis de dingen doen die ik leuk vind. Er is niemand die me op de vingers kijkt en ik hoef me voor niemand te bewijzen. Hier houden ze onvoorwaardelijk van me.
Wijntje voor de tent
Nu – zo zittend in de zon – krijg ik echt zin in de vakantie. Lekker onbezorgd drie weken relaxen. Drie weken waarin ik de tijd heb me helemaal op mijn gezin te richten. Net als nu toekijken hoe mijn dochters zich vermaken. Ik pak de reisgidsen erbij. Ik droom weg bij de mooie plaatjes die ik zie. Dit jaar is onze keuze gevallen op de Ardêche en ik zie dat we ons daar prima gaan vermaken. Mooie dorpjes en plekjes genoeg om te bezichtigen. Volgende week vertrekken we al. Normaal gesproken zou ik nu compleet gestrest zijn van wat er allemaal nog moest gebeuren. Nu denk ik alleen aan het moment dat ik daar zit, met een wijntje voor de tent. Ik neem me voor dit gevoel vast te houden. Dit jaar ga ik bewust genieten in plaats van me druk te maken wat er allemaal fout kan gaan. Wat dat betreft ben ik een heel eind gekomen afgelopen jaar. Ik heb geleerd me niet druk te maken om de dingen waar ik geen invloed op heb. De momenten dat ik me goed voel worden gelukkig steeds langer. Ik weet dit gevoel steeds beter vast te houden. Mezelf goed voelen betekent niet dat ik nooit een mindere dag heb. Ik heb geleerd ook de mindere dagen te aanvaarden. Deze dagen horen er nu eenmaal bij. Ik ga er nu niet meer tegenin. Ik accepteer dat ik moe, boos of verdrietig ben. Na regen komt zonneschijn en dat is precies waar ik me nu bewust van ben.
Maaike van Dooren is kwaliteitsfunctionaris in het bedrijfsleven en moeder. Verder haalt ze veel plezier uit bloggen, interieurstyling bij haar eigen Speelhuis Interieur Styling en hardlopen.
LAS JE DE VORIGE OOK VAN MAAIKE VAN DOOREN: ‘IK WIL HERSTEL VOLGENS HET BOEKJE‘
Herkenbaar? Praat erover mee op onze Facebookpagina!
8 x vrienden die je door een rottijd heen slepen 
Zo ga je om met slechte dagen en burn out terugval 