Dagboek van een burn out 3: 'Ik snap het als hij het niet meer trekt'

Lees meer van Maaike van Dooren

Eind 2014 krijgt Maaike van Dooren een burn out. Die heeft behoorlijke invloed op haar gezin. Hoe zorg je ervoor dat je elkaar niet uit het oog verliest?

Huilend van vermoeidheid sta ik boven de pannen als mijn man thuiskomt van zijn werk. De kinderen zitten stilletjes voor de tv. Zwijgend neemt mijn man de lepel uit mijn handen. Ik verontschuldig me dat het me niet lukt. Ik vraag hem het koken van me over te nemen terwijl ik boven een momentje voor mezelf neem. Terwijl ik naar boven loop, meen ik te weten wat hij denkt. Ik heb de hele dag niks gedaan. Ik heb de hele dag momentjes voor mezelf kunnen nemen. Hij heeft de hele dag hard gewerkt en als hij dan thuis komt, kan hij hier aan de slag. Ondanks dat hij thuis bijna alles uit mijn handen neemt, is het frustrerend hoe weinig het helpt.

Slechte moeder
In het weekend neemt hij de kinderen mee op pad, zodat ik alleen kan zijn. Samen vertrekken ze naar het bos. De kinderen kunnen lekker ravotten in het bos. Klimmen in de hoogste bomen. Ondertussen kan mijn man ook tot rust komen. Ik kom niet tot rust. Ik blijf achter met een schuldgevoel. Terwijl zij weg zijn spoken de meest vreemde gedachtes door mijn hoofd. ‘Ik ben een slechte moeder want ik kan er nu niet zijn voor de meiden.’ ‘Wat moeten ze nog met mij? Ik ben niet te genieten. Ik ben steeds moe en boos.’ Ik staar naar buiten. Daar zie ik buurkinderen op het gras spelen. Hun ouders zitten er gezellig bij op de bankjes. Ik zit hier eenzaam en alleen. Mijn man is weg. Mijn kinderen zijn er niet. Iedereen maakt plezier. Er is niemand voor mij! Ik kruip mijn bed in om dan de rust maar te pakken die ik nodig schijn te hebben. Mijn man helpt me waar hij maar kan. Waarom is het dan nooit genoeg? Waarom is het nooit datgene wat ik nodig lijk te hebben? Waarom kan hij me niet helpen? Het moet frustrerend voor hem zijn om maar geen vooruitgang te zien.

Ik hoor de teleurgestelde stemmetjes die vragen waar mama is

Enthousiast komen ze thuis. Snel naar mama om te vertellen wat ze allemaal gedaan hebben. Vanuit bed hoor ik ze binnen komen. Hoor ik de teleurgestelde stemmetjes vragen waar mama is en hoor ik de teleurstelling in mijn man zijn stem wanneer hij ze uitlegt dat ik waarschijnlijk op bed lig. Hij lijkt zich snel te herstellen. Hij maakt popcorn voor zijn meisjes en zegt dat ze een filmpje mogen kijken. Daarna brengt hij me een kopje thee op bed en vraagt me of ik straks beneden kom eten. Hij vraagt me waarom ik nog steeds in bed lig. Ik verwijt hem dat hij niet begripvoller kan zijn. Ik heb wel een burn out hoor! Ik lig hier niet voor mijn plezier. Later vertelt hij me dat hij zich toen afvroeg of dit ooit goed komt. Of hij ooit zijn oude vrouw weer terug krijgt. Zijn vrouwtje die vol was van energie. Zijn vrouw die vrolijk was. Die genoot van ons gezin en die het heerlijk vond om leuke uitstapjes te maken met het hele gezin. Hoe lang is het geleden dat we leuke dingen deden met zijn vieren? Wanneer gingen we voor het laatst met zijn tweetjes uit eten? Wanneer werd er voor het laatst gelachen in huis?

Rustig voor mama
Aan tafel wordt er weinig gezegd. Niemand weet goed hoe het gesprek te beginnen. Onze dochters willen vertellen over hun dag. Willen wel maar kunnen niet goed. Laten we maar een beetje rustig doen zodat het niet te druk wordt voor mama, lijken ze te denken. De jongste vraagt wat we eten. En weer roept ze uit dat ze het smerig vindt als papa zegt dat we hachee eten. ‘Dat vind ik smerig! Dat eet ik niet!’ Meteen knapt er iets in mijn hoofd. Het is ook nooit goed. Niets lusten ze, nergens zijn ze tevreden mee. Ik schreeuw het uit dat ze ondankbaar zijn. Er zijn kinderen op deze wereld die elke dag honger hebben! Wat denkt ze wel om te roepen dat het eten smerig is. De hachee spat op de muur als ik de lepel terug in de pan smijt. Opnieuw een maaltijd verpest.

Mijn man neemt de tijd voor de verhaaltjes. Hij blijft wel erg lang weg

Mijn man probeert onze dochter uit te leggen dat mama het zo niet bedoelt. Dat mama een burn out heeft. Ze kan er niks aan doen. Vergeefse moeite. Ik merk dat hij er zelf al niets van begrijpt. Dat hij niet eens weet hoe hij met deze wisselende buien om moet gaan. Hoe moet hij dit dan aan een vierjarige uit leggen? Ik kan het hem niet kwalijk nemen, ik weet niet eens waar mijn uitbarsting vandaan komt. Ik voel me schuldig dat ik zo uit mijn slof schoot. Mijn kinderen kunnen er niks aan doen. Mijn man kan er niks aan doen. En toch zijn zij degenen waarop ik het heftigst reageer. Waarom doe ik de mensen waar ik het meest van hou het meeste pijn? Ondanks dat er weer een dag verpest is, blijft mijn man zijn best doen. Hij neemt zoveel mogelijk uit mijn handen. Sust de kinderen en brengt ze na het eten naar bed. Hij neemt de tijd voor de verhaaltjes. Hij blijft wel erg lang weg.

Een soort kortsluiting
Wanneer hij beneden komt, merk ik dat hij boos is. Hij vertelt dat hij geen zin had om naar beneden te komen. Daarom knuffelde hij ze allebei nog eens extra. Hij zegt dat hij ze nogmaals heeft uitgelegd dat mama het zo niet bedoelt: mama houdt van ons maar mama is een beetje ziek. Hij geeft aan dat dat is wat hij de meiden vertelde maar dat hij eigenlijk helemaal niet snapt dat ik mij zo afreageer op de kinderen. Dat hij zich eigenlijk afvraagt of ik nog wel van hen hou. Huilend vertel ik hem dat ik het ook niet snap. Ik weet niet waarom, het gebeurt gewoon. Er ontstaat een op zo’n moment een ruis in mijn hoofd. Een soort kortsluiting. Beter kan ik het ook niet uitleggen.
Ondanks dat ik zeg dat het me spijt, voel ik ook een afstand tussen ons. Ik ben bang dat deze burn out uiteindelijk tussen ons in zal komen te staan. Dat wij er niet sterker uitkomen. Dat dit ons ons huwelijk gaat kosten.
Mijn man zegt dat hij tijd voor zichzelf nodig heeft. Hij vraagt of ik het erg vind als hij nog een stukje gaat hardlopen. Eerlijk gezegd ben ik liever alleen nu. Ik kan niet meer goed nadenken. Ik kan niet meer goed uit mijn woorden komen. Van vermoeidheid zeg ik elke keer precies de verkeerde dingen waardoor er ruzie ontstaat. Alleen zijn is zo gek nog niet. Niemand om me heen om te kwetsen. Niemand om me heen om pijn te doen. Even mijn gedachten verzetten met een serie op tv. Wegkruipen in een fantasie wereld zodat ik even niet hoef te voelen.

Hij is niet van plan me ooit te verlaten, zegt hij. Snotterend zitten we op de bank

Na het hardlopen lijkt bij mijn man de boel gesust. Hij zegt dat hij niet meer boos is maar dat hij het wel moeilijk vindt. Dat hij weet niet hoe hij me moet helpen. Ik geef aan dat ik dat zelf helaas ook niet weet. Verder zeg ik hem dat hij me al zo goed helpt. Dat hij zo ontzettend veel geduld met me heeft, zo lief is voor de kinderen. Hij helpt me door het eten te koken, de broodtrommels te vullen en de was te draaien. Hij helpt me door naar me te luisteren, me te knuffelen maar ook door af en toe gewoon boos op me te worden. Ik zeg hem dat ik snap als hij het niet langer trekt. Maar ook dat ik hem absoluut niet kwijt wil. Zijn stem breekt als hij me dat hoort zeggen. Hij zegt dat hij er altijd voor me zal zijn. Dat hij niet van plan is om me ooit te verlaten. Hierdoor breek ik ook en begin te huilen. Snotterend zitten we op de bank en beloven elkaar dat we snel iets leuks gaan doen met zijn tweetjes. Dat we snel tijd voor elkaar gaan vrij maken.

Maaike van Dooren is kwaliteitsfunctionaris in het bedrijfsleven en moeder. Verder haalt ze veel plezier uit bloggen, interieurstyling bij haar eigen Speelhuis Interieur Styling en hardlopen.

LEES OOK: WAT ALS JE PARTNER EEN BURN OUT HEEFT? MARIA SCHREEF EROVER…

Had een burn out invloed op jouw relatie? Praat erover mee op onze Facebookpagina!