'Ergens is die burn out ook een zegen geweest'

Het begon onopvallend, met keelpijn, bij communicatie-adviseur Carina (34). Helaas bleek het meer dan dat. Het was het begin van een flinke burn out. Een burn out die achteraf een zegen bleek.

‘Het begon met een hoestje en keelpijn. Mijn keelontsteking zat er al langer aan te komen, ik had hem al die tijd voor me uit weten te duwen, want de kerstperiode zat eraan te komen – iedereen nam vakantiedagen op – en ziek zijn kon ik niet gebruiken. Dus: extra vitamines erin, en hup, door. Privé had ik ook het één en ander aan mijn hoofd, met de gezondheid van mijn broer ging het niet goed en daar maakte ik me behoorlijke zorgen om.’

Grote reorganisatie
‘In de tijd dat mijn hoestje begon, stonden we net voor een grote reorganisatie. De sfeer was gespannen en ik vond dat moeilijk. Toch probeerde ik alles in zo goed mogelijke banen te leiden. Mijn man had op zijn eigen werk zelf net een reorganisatie achter de rug, met als gevolg dat ze met een kleiner team meer verantwoordelijkheden kregen. Hij kwam daardoor vaak laat thuis en op de achtergrond probeerde ik alles zo goed mogelijk te regelen met kinderopvang – we hebben twee kinderen – , ophalen, boodschappen enzovoort.’

‘Toen de visboer vroeg of ik haring mét ui wilde of zonder, hield het opeens op’

‘Na de reorganisatie – mijn baan bleef gelukkig gespaard – was de sfeer op kantoor bedompt. Mensen waren gedemotiveerd, ontsteld en bang. Ook ik voelde me allesbehalve op mijn gemak, het leek alsof er een donkere wolk boven het kantoor hing en ik trok me het best aan. Maar ik was op kantoor altijd het type waar mensen steun bij zochten, dus ik wilde niet laten merken hoeveel het me allemaal raakte. In de maanden erna leek het wel alsof mijn gezondheidsklachten telkens nieuwe vormen aannamen. Had ik geen darminfectie, dan was ik wéér verkouden of had ik een opkomende griep. Ik zat om de haverklap bij de huisarts, die me in het begin wel probeerde te helpen, maar die zienderogen ook steeds minder goed wist wat met me aan te vangen. Al die tijd was ik aan het jongleren, voor mijn gevoel. Als mijn man thuis was, merkte ik dat hij gestrest was, dus ik probeerde hem een beetje te ontzorgen omdat ik bang was voor zijn hart; soms draaide hij dagen van zestien uur. En toen kregen we thuis opeens een enórme lekkage. Gedoe met aannemers, geldstromen, vertragingen, dingen die niet geleverd konden worden… Nu ik én op mijn werk én gezinstechnisch én in ons huis een klap kreeg, leek het wel alsof er ergens een dam doorbrak. Ik kan me nog herinneren dat ik bij een viskraam stond bij het station en een haring bestelde. Toen de visboer vroeg of ik ‘een haring met ui wilde of zonder’, hield het op. Het hield gewoon op.’

Vergeet je niet onze Facebookpagina te liken? Leuk als we je daar zien!

De tranen bleven komen
‘Ik heb maar wat geknikt van ‘ja hoor’ en ben met een haring met ui naar huis gegaan. Ik houd niet eens van ui! Maar ik wist gewoon niet meer wat te zeggen. Het voelde alsof hij Japans tegen me sprak. Toen ik thuiskwam liet ik me op de bank zakken. Daarna heb ik huilend mijn moeder gebeld met de vraag of ze de kinderen kon brengen – normaal haal ik ze daar op dinsdagavond op, dan is het oma- en opadag. Het leek het wel of ik niet meer kon stoppen; de tranen bleven maar komen. Gelukkig was mijn moeder er binnen een kwartier, ze woont redelijk dichtbij. Zij heeft de kinderen naar bed gebracht en is toen naast me komen zitten. ‘Ocharme toch… Dit zag ik al zo lang aankomen’, zei ze. Achteraf, nu, herinner ik me ook wel dat ze me eerder al een aantal keren had gewaarschuwd dat ze vond dat ik het te druk had. Maar wat had ik moeten doen? Het was gewoon een rotte samenloop van omstandigheden.’

‘Een reorganisatie, lekkage en gezinsproblemen? Joh, ik kon het allemaal wel aan’

‘In de tijd erna heb ik mijn werk moeten neerleggen. Gelukkig was mijn werkgever, ook al hadden ze net die reorganisatie gehad, begripvol. Het heeft echt maanden geduurd voor ik weer de oude was. Ik merkte dat ik één grote valkuil had. Ik durfde me niet kwetsbaar op te stellen, wilde altijd de sterkste zijn. Die reorganisatie? Nee joh, daar huppelde ik wel doorheen, ik wilde niet laten zien dat ik het zelf ook wel degelijk heftig vond. De zorgen voor de kinderen en de zorgen om mijn man? Joh, ik kon het allemaal wel aan. Die lekkage en alle bijkomende tegenslagen? Geen probleem, fixen we toch even? Toen ik instortte, kwamen al die spanningen eruit, ik had ze nooit echt met anderen gedeeld. Tijdens mijn burn out heb ik veel gehad aan mijn ouders. Zij hebben me ontzettend ontlast door over dingen als eten na te denken, naar me te luisteren en soms gewoon alleen een arm om me heen te slaan. Ook een aantal vriendinnen bleek erg geschrokken en stond me met raad en daad bij. Ik heb geleerd dat ik opener moet zijn over waar ik mee zit. Inmiddels ben ik hersteld, maar ik moet nog wel op mijn grenzen letten. Dat mij dit overkwam is vervelend. Maar ergens is het ook een zegen geweest. Ik weet nu dat het geen zwakheid is om je kwetsbaar te durven opstellen en te zeggen wat je nodig hebt. Dat getuigt juist van kracht.’

OOK LEZEN: Wat is ‘t verschil tussen overspannenheid en een burn out? Nou: dit dus.

Verder praten over burn out? Of wil je je verhaal delen? Dat kan op onze Facebookpagina (ook via DM)!