Allemaal lichamelijke verschijnselen, krijgt Mirjam aan de vooravond van haar burn out, twee jaar geleden. En ze denkt aan van alles: een hartaanval, een griepje, misschien wel een hersenbloeding. Maar een burn out? Nee joh. Burn out cliché deel #3: ‘Het zal wel een griepje zijn – of een hersenbloeding.’
Drie dagen geleden heb ik mezelf bij elkaar geraapt om iets te gaan doen wat ik leuk vind. Omdat ik niks leukers kon verzinnen, ben ik een stuk gaan fietsen. Een stuk ja, want een stukje kan ik niet. Ik kon ook niet rustig trappen, ik racete door de polder. En omdat ik er dan meteen maar een nuttig uitstapje van wilde maken, stond ik niet veel later op het chique terras waar mijn man en ik niet lang geleden nog als bruid en bruidegom met een erehaag werden verwelkomd op ons trouwfeest.
Ik was bang daar, ter plekke, onderuit te gaan
Met een verhit hoofd vroeg ik buiten adem of ze ons gastenboek nog hadden liggen. In een onsamenhangend verhaal wist ik te brabbelen dat wij daar zo’n twee maanden geleden ons feest hadden gegeven en ik behalve het gastenboek ook nog even wilde dubbelchecken of ze wel echt zeker wisten dat alle versiering kwijt was – een feit dat ik zó stom vond, dat ik het al weken niet kon loslaten en er zelfs buikpijn van had. Ik voelde me een idioot. Ik kwam niet goed uit m’n woorden en stond te spacen daar in de zon. Ik ben snel weer op mijn fiets gestapt, bang om daar, ter plekke onderuit te gaan. Eenmaal thuis plofte ik neer in de tuin en probeerde de recepten in het detox-kookboek te ontcijferen. Ik ben zeker twee uur in die rotan stoel blijven zitten. Af en aan huilend. Geen idee waarom.
Dit buikgriepje zat me al maanden dwars. Nu kon ik verder met leven
We bestelden sushi in het kader ‘lekker en ‘gezond’ en geen kinderen vanavond’. Toen we op de bank zaten te eten werd ik ineens overvallen door zo een gigantische buikkramp en misselijkheid dat ik niet anders kon dan naar de wc rennen. Details zal ik je besparen, maar ik dacht dat ik dood ging. Écht. Ik dacht écht dat ik dood ging. Van de wc ben ik met ondersteuning naar boven gestrompeld en heeft mijn man me onder de douche gezet. Ik kon niet overeind blijven staan en zat op een krukje te grienen, me weer eens afvragend wat er toch met me aan de hand was. Ondertussen leek het nog steeds alsof een gigantisch gewicht me naar beneden trok. Het gezicht van m’n man sprak boekdelen: what’s going on? Hij heeft me in bed gelegd met een emmer naast me. Ik kalmeerde enigszins en maakte zelfs een grapje dat de wakamé de andere kant op toch een stuk smakelijker was. Toen hij naar beneden ging, begon het razen van m’n hoofd en lijf weer. Die nacht heb ik nauwelijks een oog dichtgedaan. Slapen lukte gewoon niet. Ik was wel opgelucht dat nou eindelijk al dat vergif eens uit mijn lichaam was. Dit buikgriepje zat gewoon al maanden dwars. Dat was het. Fijn. Het was eruit, morgen kon ik gewoon weer verder met m’n leven.
Steeds als ik wegdommel, schrik ik wakker van suizen achter mijn oor
Dat dacht ik drie dagen geleden dus. Maar in tegenstelling tot een normaal buikgriepje knap ik maar niet op. Ik hoef niet meer te spugen, maar kan nog steeds nauwelijks mijn bed uit komen. Een minuut of tien kan ik beneden uithouden. Een beetje rondscharrelen en de kinderen knuffelen en daarna móet ik terug naar bed. Ik kan niet eens langer op een stoel zitten, laat staan blijven staan. Het razen van m´n hoofd is helaas ook nog niet gestopt en steeds als ik even wegdommel, schrik ik wakker van een enorm lawaai – een keihard suizen – achter m´n linkeroor, ik voel m’n hart keihard kloppen en tintelingen kruipen over m´n schedel en in m´n nek.
Ik heb een hersenbloeding, een hersentumor, een hartaanval
Vanmiddag was ik alleen thuis en gebeurde het weer, terwijl ik even op de bank zat. Ook mijn hele linkerarm ging tintelen, nu wist ik het zeker: ik heb een hersenbloeding, of nee, een hersentumor. Nee, het is een hartaanval! Mijn laatste uur heeft geslagen, er moet nú een ambulance komen! Ik bel in paniek de huisarts en de assistente zegt dat ik meteen langs mag komen. Ze wil me geloof ik geruststellen. Daarna toets ik het nummer van mijn schoonvader in om te vragen of hij me naar de dokter wil rijden. Hij is van mijn griepje op de hoogte, want hij en mijn schoonmoeder vangen al een paar dagen de kinderen op. Tuurlijk wil hij dat doen. Maar ik bedenk me ineens dat dit zo een ernstige situatie is dat ik mijn man wel kan bellen of hij naar huis komt. Omdat het een rustige vrijdagmiddag op zijn werk is en hij de paniek in mijn stem hoort, komt hij naar huis. Op tijd. Ik leef nog.
Op naar de vervangend huisarts, maar ik kan nauwelijks naar de auto lopen. Ik hang tegen mijn man aan terwijl ik naar de auto strompel. Gigaduizelig en nee, mijn klachten zijn nog niet verminderd.
Misschien ben je een beetje moe?, vraagt de arts aan mij
De jonge vervangend arts doet een paar testjes waarmee hij uitsluit dat ik een hersentumor of -bloeding heb. Van een hartaanval is ook geen sprake. Onderuitgezakt en enigszins opgelucht zit ik in mijn oude bloemetjes jurk in de stoel tegenover hem. Hij, mijn man en ik vragen ons hardop af wat het toch kan zijn. Voor de zekerheid laat hij mijn bloed testen op alle mogelijke afwijkingen en ziektes. ‘Misschien ben je een beetje moe?’, vraagt hij. Maar nee, ja, nee, ja, geen idee eigenlijk. Ik weet het niet. Het zal wel gewoon een griepje zijn.
(Foto: Dominik Jirokovsk/Unsplash)
Mirjam Rosema-Verhulst is freelance eindredacteur bij onder andere Ouders van Nu, Flair en Flow en eigenaar van interieur textiellabel Toffe Stoffen. Twee jaar geleden kreeg Mirjam een burn out. Op Stressed Out lees je hoe kut dat was.
LEES OOK: HIER VIND JE DE ANDERE DELEN IN DEZE SERIE!
Dit najaar komt het boek ‘NIETS’ uit. Geschreven door STRESSED OUT founder Maaike Helmer en verkrijgbaar via stressedout.nl, bol.com en alle bekende boekwinkels. ‘NIETS’ gaat over die momenten waar we nooit bij stilstaan, maar die de sleutel kunnen zijn tot innerlijke rust. Gebaseerd op inzichten uit een eeuwenoude Japanse filosofie en haar eigen zoektocht (via o.a. een gedempte put in een klein stadje, een internationale modellencarrière, en een flinke burn out in haar journalistieke loopbaan), neemt Maaike je mee en laat je zien hoe je meer rust, meer ‘niets’, kunt vinden in deze drukke tijden van ‘alles’.
Bericht ontvangen als ‘NIETS’ verkrijgbaar is? Laat via het contactformulier je gegevens achter o.v.v. ‘NIETS’. (p.s. natuurlijk bewaren we je gegevens alleen om je op de hoogte te houden van de verschijningsdatum van ‘NIETS’)
Over problemen loslaten: wat je van bomen in de herfst kunt leren 
Heb jij een A, B of C persoonlijkheid? 