Alleenzaamheid #5: 'Overal word ik achtervolgd door mijn perfectionisme'

Lees meer van Andrea Dronk

Andrea Dronk schreef eerder de taboedoorbrekende reeks ‘Hoofdzaken’, over haar leven met dysthemie (een vorm van depressie). Ditmaal opnieuw een taboedoorbrekende reeks, waarin ze openhartig vertelt over eenzaamheid. In deze tijden van corona treft eenzaamheid velen. Andrea is gewend om alleen te zijn en werken. Maar nu het moet, voelt het toch anders.

Al bijna tien jaar reis ik alleen. Stedentrips, exotische bestemmingen en ook reizen van een maand zaten ertussen. Eén keer heb ik de fout gemaakt om een all-inclusive vakantie te boeken naar Kaapverdië. Als single is dat toch al niet een voor de hand liggende keuze, en die werd goed bevestigd eenmaal op locatie. Tijdens de lunch in de eetzaal werd ik aangekeken alsof ik een buitenaards wezen was. Veel activiteiten waren vanaf twee personen. Dat doen we dus niet meer, dacht ik bij mezelf. In het begin van die tien jaar voelde ik mij vooral vrij en ondernemend. Nu begint het gewoon te worden en mis ik iets. Dat ‘iets’ wil ik onderzoeken voor mezelf.

Buiten vakantie bestond vrij zijn niet echt voor mij

Toen ik nog in dienstverband werkte, waren eigenlijk alleen de wintermaanden ideaal voor langere vakanties. Toen ook associeerde ik vrij zijn met vakantie. Daarbuiten bestond vrij zijn niet echt voor mij. Ik boekte dan een hotelletje in een zonnig oord en dacht ‘dit is het’. Ik bepaalde zelf wat ik op een dag ging doen en ging eten wanneer mijn maag zich liet horen. Niemand anders kon meebepalen en ik maakte zelf wel uit of het een geslaagde vakantie was of niet. Natuurlijk zag ik hele gezinnen en stelletjes voorbij paraderen vanachter mijn donkere zonnebril. Maar dan liet ik mijn hoofd rusten op het strandbedje en deed mijn ogen weer dicht. Niet kijken, dan kan ik er ook niet over oordelen.

Nu ik als freelancer werk, gebruik ik het woord vakantie amper

Ik heb het lang volgehouden om op die manier mijn vakanties in te vullen. Nu ik als freelancer werk, gebruik ik het woord vakantie amper. Ik hoef niet meer mijn werk te laten bepalen wanneer ik vertrek en er een label op te plakken. Wil ik vertrekken, dan doe ik dat. Nu is dat natuurlijk even anders, gezien de coronacris. Dat vond ik ook moeilijk te verkroppen, maar wil mezelf vooral wijzen op het dag-tot-dag ritme.

Ik heb mooie dingen gezien, maar was wel alleen

De drang om vrij te zijn resulteert zich bij mij in het boeken van bestemmingen. Pas geleden kwam ik nog een quote tegen waar mijn blik enige tijd op bleef rusten:

No matter how beautiful the escape, loneliness will follow.

Goh, dacht ik na een paar minuten, die komt wel binnen. Ik heb genoeg mooie dingen gezien, maar was wel alleen. Het gevoel om die dingen met iemand te delen is na verloop van tijd groter geworden. Misschien komt het omdat ik de 30 ben gepasseerd, of wil ik anderen zo graag laten meedelen in al het moois omdat ik altijd de organisator en verzorger ben geweest. Dat brengt me terug naar mijn kindertijd. ‘Kijk!’, ‘Kijk mama!’, of wie ik ook waar op wees, het was niet altijd zo dat je anderen meekreeg in je enthousiasme. Wellicht heb ik dus al vroeg de keuze gemaakt om niet zoveel met anderen te delen. Dus ook niet mijn mooie bestemmingen en ervaringen onderweg.

Alles moet kloppen, dat werkt niet altijd als het om vrije tijd gaat

Waar ik ook heenga, ik word achtervolgd door mijn perfectionisme. Alles moet kloppen en zoveel mogelijk vooraf bepaald zijn. Dat werkt niet altijd wanneer het om vrije tijd gaat. Dan mag het juist heerlijk flowen. Ik kan dat wel tegen mezelf zeggen, maar dan is de volgende gedachte dat ik gewoon wel ga plannen met mijn kaken strak op elkaar. Op die momenten zou het fijn zijn als ik met iemand kon sparren. Even wat stoom afblazen en focussen op de hoofdlijnen. Vooralsnog kan ik niet zoveel plannen door de coronacrisis, en misschien is het juist nu het moment om los te laten. Energie steken in wat wel kan en tijd nemen voor de mensen die me helpen kunnen laten flowen. Even mijn ogen dicht, dan lijkt het net of ik in de oceaan drijf.

LEES OOK: DEBORAH VERTELT OVER BELANGRIJKE LEVENSLESSEN DIE ZE OPDEED IN EEN VAKANTIE

Andrea Dronk is tekstschrijver, ze wil ooit een boek schrijven. Op STRESSED OUT schreef ze eerder de taboedoorbrekende rubriek ‘hoofd-zaken’ over haar leven met dysthemie (depressie). In de rubriek ‘alleenzaam’ doorbreekt ze opnieuw een taboe, ditmaal over eenzaamheid.