Alleenzaamheid #6 (slot): 'Ik was me lang onbewust van mijn hoogsensitiviteit'

Lees meer van Andrea Dronk

Andrea Dronk schreef eerder de taboedoorbrekende reeks ‘Hoofdzaken’, over haar leven met dysthemie (een vorm van depressie). Ditmaal opnieuw een taboedoorbrekende reeks, waarin ze openhartig vertelt over eenzaamheid. In deze tijden van corona treft eenzaamheid velen. Andrea is gewend om alleen te zijn en werken. Maar nu het moet, voelt het toch anders. Dit is het slot van de reeks Alleenzaamheid (lees hier deel 1 t/m 5).

Dat ik me heel lang onbewust was van mijn hoogsensitiviteit, heeft mij op sommige momenten heel eenzaam doen voelen. In bepaalde situaties of gezelschappen verlies ik de controle en zijn mijn gedachten en lichaam ongeleide projectielen. Dan sta ik verstijfd en met droge mond een ontsnappingspoging te bekokstoven. Geluid komt veel intenser binnen en alles lijkt zich met elkaar te vermengen. Ik zoek naar woorden en laat een flauw glimlachje zien, voor ik wegspurt naar een veilige omgeving. Dat betekent in de meeste gevallen naar huis of naar buiten. Eenmaal vertrokken voel ik me een loser en begrijp ik niets van mijn reactie.

Ik wil alleen zijn en word vervolgens overvallen door eenzaamheid

Alleen willen zijn en dan overvallen worden door het gevoel van eenzaamheid. Die tegenstrijdigheid is verwarrend. Vanbinnen weet ik dat ik kan en wil connecten met anderen. Het geeft rust als dat gebeurt in een ruimte, tijd en vorm waar ik me veilig en comfortabel bij voel. Daarom wil ik graag ook alles plannen en reserveren. Dan weet ik waar ik aan toe ben en kan ik me daarop voorbereiden. Op andere momenten word ik gedwongen om buiten mijn comfortzone te treden en controle los te laten. Doodeng vind ik dat. Op zulke momenten heb ik geen overzicht en kan ik niets controleren.

Verrassingen zijn niet aan mij besteed

Verrassingen? Die zijn niet aan mij besteed. Vermoeiend misschien, om alles maar te willen begrijpen en weten, maar voor mij is het niet meer dan normaal. Ook daarmee kan ik anderen afstoten. Vaak ben ik dan in eerste instantie opgelucht en voed ik mijn eigen negatieve gedachten. ‘Zie je wel, ze zijn beter af zonder mij’. Maar het volgende moment kan ik me alweer alleen en verlaten voelen. Vaak heb ik het idee dat mensen al een verwachting van mij hebben geschept, waar ik niet aan kan voldoen. Zowel zakelijk als privé komt die gedachte voorbij. Afstand houden en meepraten kan ik dan nog net opbrengen. Om vervolgens teleurstelling en boosheid te voelen over hoe ik heb gehandeld.

LEES OOK: DEZE DINGEN HERKEN JE ABSOLUUT ALS JE HOOGSENSITIEF BENT

Stukje bij beetje heb ik mezelf aangeleerd met mijn hoogsensitiviteit om te gaan

Hoogsensitiviteit kwam wel eens naar voren in gesprekken met therapeuten of als term in een zelfhulpboek. Vaak begreep ik wel wat de term hoogsensitiviteit inhield, maar kon ik er verder niet zoveel mee. Stukje bij beetje heb ik mezelf aangeleerd hoe ik ermee om kan gaan. Onzekerheid en belemmerende overtuigingen gooien soms roet in het eten. Oké, ik kan mezelf wel beschermen door zogenaamde wortels in de aarde te schieten en een gouden ei om mezelf te visualiseren, maar hoe weet ik of het ook echt gelukt is? Komt het willen begrijpen en controleren weer om de hoek kijken. Dan kan ik zelfs nog verder van mezelf afstaan, in plaats van dichter bij mezelf.

Als ik word overweldigd, zeg ik mijn afspraak af

Alleen zijn met een wervelwind aan gedachten en emoties is vermoeiend. Als ik voor een afspraak hierdoor word overweldigd, en ik kan de afspraak afzeggen, gebeurt dat ook. Me willen committeren aan ontmoetingen en samenzijn, maar tegenhouden worden door gedachten. Voor sommigen komt dit over als een excuus, voor mij is het op dat moment de waarheid. Voorzichtig heb ik een aantal personen om mij heen verzameld waarmee ik over deze onderwerpen kan praten. Contact maken en hebben is nu eenmaal iets menselijks. Ik kijk uit naar het moment waarop ik volledig mezelf durf te zijn bij anderen.

LEES OOK DEEL 1: ‘IK ZIT IN QUARANTAINE IN MIJN EENTJE’

DEEL 2: ‘HET IS ME, MYSELF EN MIJN SMARTPHONE’

DEEL 3: ‘IN CORONATIJD WORD IK WEER GECONFRONTEERD MET VEEL ALLEEN ZIJN’

DEEL 4: ‘BEN IK NIET PRODUCTIEF, DAN WORD IK ZENUWACHTIG’

EN DEEL 5: ‘OVERAL WORDT IK ACHTERVOLGD DOOR MIJN PERFECTIONISME’

Andrea Dronk is tekstschrijver, ze wil ooit een boek schrijven. Op STRESSED OUT schreef ze eerder de taboedoorbrekende rubriek ‘hoofd-zaken’ over haar leven met dysthemie (depressie). In de rubriek ‘alleenzaam’ doorbreekt ze opnieuw een taboe, ditmaal over eenzaamheid.