Ellemijn Veldhuijzen van Zanten (48) werd bekend als actrice bij o.a. ‘Rozengeur en vodka lime’ en ‘Zonder ernst’. Ze is moeder van Jasmijn*, Tijgertje*, Victor, Boaz, Quinten* en Pablo. Ze is momenteel fulltime moeder en geniet intens van klein #GROOTgeluk.
Je komt heel vrolijk over. Zo gebruik je vaak een hashtag, #Grootgeluk, waarbij je klein geluk benoemt, hoe kom jij zo positief?
‘Mijn ouders waren wat je nu mindful noemt. Een voorbeeld uit mijn jeugd: een vriendje van mijn broertje had nooit een pannenkoek met kaas, spek en stroop gegeten. Mijn vader vertelde ons altijd dat we goed moesten ‘savoureren’. Dus je ogen dicht doen en dan proeven. Dat vertelde hij ook aan dat vriendje. En je zag dat vriendje opeens de smaak waarderen. Dat is tekenend, denk ik. Onderdeel van mijn opvoeding is daarnaast dat ik niet bang ben om ‘te vallen’. Ik heb er een rotsvast vertrouwen in dat het hoe dan ook goed komt.”
Heb je nooit last van stress?
‘Ik heb een slecht geheugen voor stress. Stress heb ik meestal om de kinderen. Voordat Pablo naar school ging, bijvoorbeeld. Hij begon op een nieuwe school, echt een heel nieuw concept. Hem weghalen van zijn oude school en hem op een school zetten die in wezen alleen nog maar ‘op papier’ bestond, was nogal een stap. De stress verdween als sneeuw voor de zon toen ik zag dat hij daar op zijn plek was.’
Je bent moeder van zes kinderen, drie daarvan zijn kort na de geboorte overleden.
‘Ja, en toch heb ik me nooit afgevraagd ‘waarom’. Er is geen waarom. Het leven is als een spel met zo’n fles die ronddraait. En soms komt de punt van die fles tien keer bij jou. Er is geen afstreep-lijstje. Wat je overkomt in je leven dat vormt je. Amor fati, omarm het lot. Het heeft geen zin je ertegen te verzetten.’
Ik vind dat een behoorlijk nuchtere kijk op de zaak.
‘De dood van een kind is iets vreselijk naars, maar ik wil het noch bagatelliseren, noch dramatiseren. Ik ben een heel gelukkige, dankbare, verdrietige moeder, waar het Jasmijn, Quinten en Tijgertje betreft. Ik voel me vereerd dat ik hun moeder mocht zijn. Die liefde is sterker dan het verdriet, denk ik nu. En ik ben natuurlijk ook een enorme bofkont, hè, want ik heb wel drie heel mooie, lieve, geweldige en vooral levende zoons! Ik weet niet hoe mijn leven eruit had gezien als ik nooit moeder was geworden van een levend kind. Misschien was ik dan wel depressief geweest.’
Geloof jij dat er na dit leven iets is, waar je Quinten, Tijgertje en Jasmijn zult terugzien?
‘Ja (lacht). Hé, je kunt een moeder van overleden kinderen niet zeggen dat dat niet zo is, dat zou harteloos zijn… Ik bedenk dan ook altijd dat ze anderen opvangen daarboven, dat vind ik een mooi idee.’
Veel mensen zullen je kennen van televisie, je acteert momenteel niet. Word je nog weleens herkend?
‘Ja. Dat is vaak leuk, soms ook minder leuk. Net na het overlijden van Jasmijn zat ik in een vliegtuig en een stel dronken heren vroeg of ik grappig kon doen. Ze bleven aandringen. Toen heb ik het maar gewoon gezegd: dat mijn kind net was overleden. Toch merk je dat zelfs dán mensen nog kunnen denken: waarom doet ze niet grappig?’
Hoe houd je balans?
‘Dat heb ik moeten leren. Ruim een jaar geleden had ik opeens vage lichamelijke klachten, rugpijn, pijn in mijn heupen, een halfverlamde stemband. De huisarts stuurde me, na allerhande onderzoeken die uitwezen dat ik gezond ben, naar de sportschool. Ik probeer nu vijf keer per week een uur yoga of pilates te doen, dat is mijn ‘tijd voor mezelf’ – wat ik een vreselijke uitdrukking vind, overigens. Vroeger dacht ik dat 24/7 klaarstaan voor mijn gezin ook tijd voor mezelf was, maar dat ene uurtje per dag alleen bezig zijn met mijn lijf, doet me meer goed dan ik wil toegeven. Cliché, maar wel heel erg waar: daarnaast ontspan ik door te kijken naar mijn gezin. Door samen te zijn. Dan denk ik altijd: ‘Het is allemaal goedgekomen!’ Gelukkiger kan je me niet krijgen.’
Welke anti-stress lessen zou je anderen geven?
‘Eigenlijk doe ik dat nooit, ik vind dat iedereen het op zijn eigen manier moet doen. Wat ik wel vaak denk: wees toch eens lief voor jezelf, gun jezelf tijd. We stellen zulke hoge eisen aan onszelf en aan de wereld. Geluk zit ‘m niet altijd in op een berg staan in de Himalaya, maar in een onverwachte en onhandige knuffel van mijn lange puberzoon, dat bloemetje dat door weer en wind uit de gevel van mijn huis groeit, de glimlach van iemand op straat, maar ook een fikse regenbui en dan vooral het moment dat je thuiskomt en jezelf uit je natte kleren pelt en langzaam weer warm wordt.’
Heb je een voorbeeld van een recent #GROOTgeluk moment?
‘Afgelopen week hadden mijn grote zoons het eerste uur vrij. Pablo was ziek, dus die hoefde ik niet naar school te brengen. Het was nog donker buiten. Ik heb koffie gezet, een warm vest aangetrokken en heb een halfuur buiten gezeten. Naar het geruis van de bomen geluisterd en geluisterd naar het park dat ontwaakte. Ik zat daar zo’n beetje domweg gelukkig te wezen en dacht: dit zouden mensen vaker moeten doen. Gewoon even stilstaan, in plaats van altijd maar doordenderen. Ik heb dan ook geen bucketlist. Ik vind het leven spannend genoeg zoals het is. Ik vind het al beeldschoon dat Pablo me roept als hij op de wc zit en me dan aankijkt, dat ik dan zijn billen mag afvegen: zo kwetsbaar en vol vertrouwen, zo’n moment. Die kleine dingen, dat is voor mij #GROOTgeluk.’
Je komt over als een echte levensgenieter…
‘Het gaat me niet zozeer om het genieten – dat vind ik meer een mode-woord -, maar wel om het leven. Dat hebben mijn ouders me ook met de paplepel ingegoten; dat je maar één leven hebt. Dat moet je LEVEN! Ik ben ook niet altijd even blij, maar ik neem alles wel ten volle tot me. Ik rouw en ik heb lief met dezelfde intensiteit. Ik denk dat mensen tegenwoordig zo overtuigd zijn van hun ‘recht’ op geluk, dat ze ongeluk als een onrecht zien en ertegen vechten. Terwijl ik denk: Zet je tanden erin. Vreet het! Daar haal je uiteindelijk namelijk geluk uit. Geluk moet je verwerven, het ligt niet in de schappen van een supermarkt. En daar hoort ongeluk bij. Yin en Yang, hè?’
Ellemijn heeft in 2013 in het programma ‘Recht uit het hart’ haar verhaal verteld. Hier kun je dat terugzien.
Volg je ons al op Facebook? Please do, vinden we fijn.
LEES OOK: #workingitout met Larissa: ‘Die vakantie bracht ik huilend in een hotelbed door’
Working it out. Ionica Smeets: ‘Ik huil minder dan gemiddeld’ 
Working it out. Roos Schlikker: ‘Dat blije labrador zijn, heb ik moeten afleren’ 