Een tijdje geleden keek ik eens wat Stories op Instagram (iedereen die dit artikel heeft gelezen weet dat ik niet goed ben in Instagram) en kwam ik voorbij een interessante story van coach Paul Veth. En de boodschap daarvan wil ik – met zijn toestemming – even met je delen. Het gaat over complimenten aannemen.
Veel mensen vinden complimenten aannemen moeilijk. Maar Paul (hier zijn Instagram, voor meer inspirerende posts) had een mooie vergelijking, die me aan het denken zette. Kijk, natúúrlijk weet je wel dat het niet enorm leuk is voor de complimentgever als jij een welgemeend compliment wegwimpelt. Maar vaak denk je er verder niet over na. Paul legde uit dat het eigenlijk best rude is. Je zegt namelijk ook een beetje: ik geloof jou niet. En ook: ik geloof niet in mezelf. Dat is nogal wat.
Daarnaast is er een heel mooie reden om het compliment wél te accepteren en daar komt de vergelijking van Paul om de hoek kijken.
Wat als een compliment een cadeau was?
Wat als een compliment een cadeau was? Stel je voor, je krijgt een prachtig en breekbaar cadeau van iemand. Mooie strik erom. Duidelijk heeft iemand er veel tijd en aandacht aan besteed om speciaal voor jou met een cadeau aan te komen. Er spreekt liefde en aandacht uit. Iemand zíet je, met dat cadeau. Hij of zij draagt het aan je over. Dat is dus heb compliment. En je geeft het niet terug, in de zin van: ‘Nee hoor, ik hoef hem niet.’ Nee, het is nog pittiger, jij laat het zomaar, zonder met je ogen te knipperen, uit je handen vallen. Het valt kapot op de grond.
Toen ik die vergelijking zag, bedacht ik me inderdaad dat dat is hoe je je voelt als je compliment wordt weggewuifd én dat dat niet iets is waar we over nadenken als we zeggen: ‘Nee joh, het is niks’. Terwijl het accepteren van een mooi compliment, voor alle partijen ontzettend fijn is.
Hoe doe je het dan wel, complimenten accepteren?
Waardering: een recept voor meer geluk1. Zie het als een cadeau
zie het inderdaad als een mooi en kwetsbaar cadeau, dat je dankbaar in ontvangst neemt.
2. Zeg niks ná dankjewel
Zeg alleen dankjewel. Als we complimenten accepteren, gaan we ze vaak nog wel even devalueren. Door bijvoorbeeld te zeggen: ‘Een mooie jurk? Die heb ik al lang hoor…’ Of: ‘Vind je mij sympathiek? Ik heb ook slechte dagen, hoor…’ Daarmee laat je het compliment weliswaar niet uit je handen vallen, maar geef je het cadeau dus eigenlijk terug: het líjkt alsof je het accepteert, maar dat doe je feitelijk niet.
3. Geloof het
Krijg je een mooi compliment, geloof het dan. Het compliment is welgemeend en komt voort uit een goede intentie.
4. Kijk of je je verhaal over jezelf kunt aanpassen
Dit was nog wel een mooie ‘toegift’ van Paul. Hij legde uit dat we vaak in ons eigen verhaal zijn gaan geloven. Bijvoorbeeld: ‘Ik heb een dikke kont en ben daarmee helemaal niet aantrekkelijk’. Een mooi compliment kan zoiets op losse schroeven zetten. ‘Wat zie jij er prachtig uit vandaag in die jurk’, bijvoorbeeld. Het is dus handig het compliment in je verhaal over jezelf mee te nemen in ‘je verhaal’: wellicht kun je je verhaal aanpassen!
Ben jij een complimentenwegwimpelaar (mooi galgjewoord)? Of heb je juist adviezen om een compliment op een mooie manier te accepteren? Reageer dan hieronder.
Overigens, Paul Veth heeft naast die Instagram page ook maar liefst twéé podcasts. Een met de jullie welbekende geweldige Merel Lamboo, Dwarsliggers, de podcast (hierzo). En daarnaast: De Patronus Podcast (hier).
LEES OOK: LIEVE JIJ, JE DOET HET ZO GOED ALLEMAAL, MAG IK DAT ZEGGEN?
Tevreden zijn: hoe doe je dat? 
Ode aan de kleine dingen, de lieve lichtpuntjes… 
Ik kan echt niet met complimenten omgaan. M’n vriend durft ze al niet meer te geven omdat ik het toch weer ombuig of uiteindelijk het compliment doorgeef aan een ander omdat ik niet arrogant wil zijn. Maar dit is wel een hele goede vergelijking! Thanks!
Vond het ook een leerzaam inzicht van Paul! En vaak zijn we ons niet eens bewust van het afwimpelen van complimenten. Je ervan bewust worden en je realiseren dat inderdaad de ander je welgemeend een cadeau geeft, is een mooie eerste stap…