Lydia van der Weide ging op stilteretraite in Griekenland. Zes dagen zonder woorden, zonder telefoon, zonder computer, zonder boeken en zelfs zonder oogcontact. Hemels of hels?
Vrijdagmiddag, tien over vier. Ik zit op het terras van mijn kamer in de Griekse lodge waar ik sinds maandag ben en kijk naar het adembenemende uitzicht. De lodge bevindt zich hoog op een berg, midden in het groen. Ik zie meer bergen, hoge bomen, paden en hier en daar een verdwaald huis. Verderop, in de diepte, de blauwe zee met eilandjes erin. De bergtoppen aan de overkant, waarvan op sommige sneeuw ligt. Het is een uitzicht waar ik geen genoeg van krijg. Ik denk dat ik hier al twee uur zit. Te kijken. Te denken. Te dromen. Te niksen. En nog verveelt het me niet. Gelukkig maar, want veel meer dan dit is hier ook niet te doen op deze berg. Ja, ik kan gaan wandelen. Even slapen misschien. Douchen heb ik net na de lunch al gedaan, in veertig minuten heb ik mij zorgvuldig ingezeept, mijn haren gewassen, mijn benen geschoren. Nooit eerder deed ik het zo geduldig. Nooit eerder heb ik er zo van genoten.
Deze stilteretraite had een magische aantrekkingskracht op me
Wat ben ik blij dat ik deze unieke stilteretraite geboekt heb. Wanneer ik er mensen thuis over vertelde, trokken de meesten hun wenkbrauwen op. ‘Dus je gaat met een groep, maar jullie praten niet? En je moet je telefoon inleveren? Wat, ook je boeken? Maar wat ga je dan dóen?’ wilden ze bezorgd weten. Ik wist het ook niet. Toch had deze stilteretraite een magische aantrekkingskracht op me. Ik had hem al jaren op het oog maar telkens kwam het niet uit. Een half jaar geleden dacht ik: en nu boek ik die stilteretraite gewoon, klaar. Een week stilte, met yoga, meditaties, groepswandelingen, healings: het leek me fantastisch.
Ik kan niet voorkomen dat deadline regelmatig in mijn nek hijgen
Na een burn out, een kleine vijf jaar geleden, is mijn leven flink in de vertraging gekomen. Nog steeds, bewust, omdat ik het veel fijner vind, veel gelukkiger ben als mijn dagen niet helemaal volgeplempt zijn met afspraken, etentjes, feestjes en ik alleen maar onderweg ben van de ene verplichting naar de andere, hoe leuk ook. Toch is mijn leven, als freelance journalist, behoorlijk druk. Er liggen altijd opdrachten te wachten, en al werk ik graag voor de deadline uit, ik kan niet voorkomen dat ze geregeld in mijn nek hijgen. Nu ik ook nog met een opleiding ben begonnen tot NLP-coach zitten mijn weken voller dan ik zou willen. Tegelijk geniet ik ervan dat ik weer volop in het leven kan staan. Maar toch: even een week een stap terug, helemaal niets aan mijn hoofd, het leek me heerlijk.
In het busje begon de stilte al, en ik viel prompt in slaap
En dat is het ook. Nog wat onwennig stapten mijn vijf reisgenoten en ik maandag in het busje dat ons vanaf het vliegveld van Thessaloniki naar onze bestemming zou brengen: de prachtige Pinakoti Lodge in een dorpje vlakbij Volos. In het busje ging de stilte al in. Ik viel prompt in slaap; als ik me dan toch niet ‘gezellig’ en ‘belangstellend’ op hoefde te stellen kon ik net zo goed een dutje doen. Bij aankomst op onze schitterde verblijfplaats kreeg ik het toch benauwd en overwoog ik stiekem mijn e-reader achter de houden. Als ik het dan echt even niet meer wist – of ’s nachts niet kon slapen – dan kon ik tenminste nog in een verhaal duiken. Tien minuten nadat ik ‘m verstopt had, haalde ik mijn e-reader toch weer tevoorschijn om braaf af te geven. Want wie dacht ik nou voor de gek te houden? Ik wilde deze uitdaging zelf, toch? Die avond hadden we onze eerste talking circle, een indianenritueel waarbij je om de beurt het woord kunt nemen. We deelden hoe het op dat moment met ons ging. Nieuwsgierig luisterde ik naar mijn groepsgenoten. Ongeveer van mijn leeftijd en – dat kan geen toeval zijn – allemaal met een burn out achter de rug. En allemaal op zoek naar een (nog) sterkere verbinding met ons hart.
Mijn gedachten tollen niet meer, gaan niet meer van de hak op de tak
Na de yoga die avond viel ik meteen als een blok in slaap. Nee, mijn zorgen over wakker liggen blijken totaal onterecht: ik heb zelden zo goed geslapen als hier. Ik ben zelfs een paar keer ’s middags in bed gekropen, gewoon omdat het kon. Omdat ik toch niets hoefde. Alleen dat leverde al zoveel ontspanning op. Verder genoot ik van de lange wandelingen die we maakten, onder begeleiding van onze lieve Griekse gastvrouw Dora en haar hond Takis, van de fijne reiki healings in de middag en van het zalige niksen. Toch schoot er de eerste paar dagen wel eens door mijn hoofd: is dit het nou? Soms was ik rusteloos, wist niet goed wat ik met mijn tijd moest. Dat is nu helemaal over. Ik ben in een zalige flow terechtgekomen. Wat is het heerlijk om niet per se een doel te hebben. Om gewoon te denken aan wat er opkomt. Mijn gedachten tollen niet meer, springen niet van de hak op de tak zoals thuis. Vooral bij de wandelingen kom ik tot geweldige inzichten en nieuwe plannen. Die ik later opschrijf – schrijven mag wel, en het geeft een fijne structuur aan mijn gedachten.
Tijdens de stilteretraite raken mijn zintuigen scherper afgesteld
Het is ook vaak stil in mijn hoofd tijdens deze stilteretraite. Simpelweg stil. Dan geniet ik van de natuur die ik zie, de vogeltjes die ik hoor en de warme zon op mijn huid. Het is alsof mijn zintuigen steeds scherper raken afgesteld. Zo hoor ik steeds meer vogels op verschillende toonhoogte. En wat geniet ik van het gezonde, vegetarische eten. Want ook de onze voeding draagt bij aan onze prikkeldetox. Zo drinken we geen koffie en ook geen alcohol. Alle aspecten van de reis zijn zorgvuldig overwogen door Toña Wong Chung, natuurgeneeskundige en reiki master, die vanuit haar opleidingsinstituut Healing Space al twintig jaar stilteretraites organiseert. Ik merk deze dagen dat ik het echt goed met mezelf kan vinden. En ik realiseer me hoe gelukkig ik ben de afgelopen jaren. Veel gelukkiger dan voor mijn burn out; wat heeft die me toch veel gebracht. Er kunnen nog wel wat puntjes op de i: minder met mijn iPhone in de weer (die mis ik geen moment, het is juist een verademing om niet te kunnen, maar ook niet te hoeven appen, mailen, enzovoort) en bijvoorbeeld mijn Facebook app er eindelijk echt vanaf gooien. Ik ga die ene vriendin bellen, aan wie ik zo veel gedacht heb. We zien elkaar amper nog, altijd druk, druk, druk. Smoesjes: ik wil beter prioriteiten stellen. En de yoga die we hier ’s ochtends doen ga ik thuis volhouden; ’s avonds pak ik mijn relaxmomentjes tegenwoordig wel, maar als ik opsta, ben ik toch meestal meteen bezig. Zonde, want een rustige start van de dag brengt je zoveel meer.
Het is alsof ik iedereen, ondanks de stilte, goed heb leren kennen
Nog twee dagen. Dan zal het moment komen dat we weer gaan praten. Ik ben wel benieuwd hoe mijn groepsgenoten het ervaren hebben. Ik doe mijn best niet te veel op ze te letten, ik ben hier immers voor mezelf. Toch zie ik ze, natuurlijk; en ze zijn me al zo vertrouwd. Het is alsof ik ze ondanks de stilte al heel goed ken. De laatste dag – na het verbreken van de stilte – gaan we zeilen, om de overgang naar de hectiek van thuis te overbruggen. Daar heb ik zin in; maar gelukkig duurt het nog even. Want het lijkt me ook wel spannend om contact te gaan maken, nu ik net zo op mezelf ben geweest. Voorlopig is de tijd nog van mij. Van mij, en van mij alleen. Zal ik weer een stuk gaan wandelen? Nee. Ik ga languit op mijn balkon liggen en schapenwolkjes tellen. En het kan maar zo zijn dat ik nog even in slaap val.
Meer informatie: www.healingspace.nl en www.pinakotilodge.gr. Dit artikel werd niet gesponsord.
LEES OOK: VAN BURN OUT NAAR INNERLIJKE STILTE: CAROLINE ORGANISEERT WOESTIJNREIZEN…
De levensles van mijn vriendin die er niet meer is 
Ben jij je wel bewust waaraan (en aan wie) jij je tijd spendeert? 