‘Nog even dit, en dan…’ Dit mantra heb ik jaren in mijn hoofd gehad. Ik maakte mezelf continu wijs dat als ik nog even dit zou doen, dán zou het weekend zijn. Dán zou er vakantie komen. Dán zou ik een dagje vrij hebben. Dán zou ik goed genoeg zijn.
Spoiler: ‘En dan…’ bleek een illusie te zijn. Want het kwam nooit. Nou ja, het kwam wel, maar tegelijkertijd was het volgende ‘nog even dit’ alweer in zicht. En zo kwam ‘en dan…’ nooit echt. Toch hield ik dit mantra tijden vol. En als het dan eindelijk vakantie was, zat altijd het volgende ‘even dit’ alweer in mijn hoofd. ‘En dan’ bleef op die manier altijd achterwege. Ik was altijd op zoek, maar ik wist niet naar wat. En ik was altijd aan het wachten op een volgend event of aan het toe werken naar een volgende mijlpaal. En als ze er dan waren? Dan stond er alweer iets nieuws voor de deur.
Een gevoel van niet goed genoeg zijn overviel me
Toen ik net naar de middelbare school ging, had ik een droom – die al flink was afgeweken van mijn kinderdromen – ik was inmiddels in de veronderstelling dat díe nergens op sloegen. Maar mijn nieuwste droom was arts worden. Zo kon ik iets betekenen voor andere mensen en dat vond ik fijn. Vlak voordat ik zou gaan studeren hoorde ik dat ik uitgeloot was en niet mocht beginnen aan de studie. Ik besloot rechten te gaan studeren en zou dan mensenrechtenadvocaat bij de NAVO worden. (Je kunt de lat maar hoog leggen voor jezelf, hè?) Dat bleek niet zo rooskleurig als ik dacht en ik koos al snel een andere richting. Aan het eind van mijn studie – die ik in zijn geheel had gedaan volgens mijn mantra ‘nog even dit en dan…’ – kwam ik tot de conclusie dat ik rechten eigenlijk helemaal niet leuk vond. Ik was verder verwijderd dan ooit van mijn droom om arts te worden. Had een universitaire studie in mijn zak maar geen idee wat ik écht wilde. Het gevoel van niet goed genoeg zijn overviel me.
De gevolgen van pestenIk herhaalde de truc: nog even dit, en dan…
Door een aantal goede gesprekken wist ik helder te krijgen wat ik dan wel zou gaan doen. ‘Iets met mensen’ was hoe ik het in eerste instantie formuleerde. Ik wilde in Human Resources gaan werken, of trainingen geven, maar had helemaal niet de juiste opleiding en bijna geen ervaring. Ik ging aan de slag als intercedente bij een uitzendbureau en vertelde mezelf: ‘Ik doe dit even en dan kan ik doorstromen naar een andere functie.’ En ik herhaalde de truc. Ik solliciteerde op een baan als recruiter in een HR team. In mijn sollicitatiegesprek werd al snel duidelijk dat ik ook die baan zag als een springplank die ik ‘even zou doen.’ En zo sprong ik steeds een stukje verder.
Wie bepaalde eigenlijk of ik goed genoeg was?
Maar waar was ik op weg naar toe? Ik had geen idee. Ik wilde ergens bij horen, maar ik wist niet waarbij. Ik wilde goed genoeg zijn, maar ik had geen idee wanneer ik dan eindelijk goed genoeg zou zijn. En voor wie eigenlijk? Wie bepaalde dat? De laatste baan in de rij was er een die totaal niet mij me paste vanwege een heleboel redenen. En diep in mijn hart wist ik dat. Als ik die baan ‘even’ zou doen, dan zou ik daarna een promotie kunnen maken waar ik trots op zou kunnen zijn. Een nieuwe variant op mijn bekende mantra. Ik heb het tien maanden volgehouden, ‘nog even dit project en dan…’ En toen ging het licht letterlijk uit. Ik had een burn out. Dat is deze week exact zes jaar geleden.
Ben jij verslaafd aan je verleden?Jarenlang was ik op zoek naar erkenning
Terugkijkend zie ik hoe ik jarenlang op zoek was naar iets waarvan ik niet eens wist wat het was. Op zoek naar erkenning. Op zoek naar wat ik wilde doen. Op zoek naar de formule om ‘erbij te horen.’ Op zoek naar iets wat me goed genoeg zou maken. Ik had niet door dat ik mezelf kwijt was. En dat mijn zoektocht naar al die vakanties, de ideale partner, een mooie carrière, nieuwe schoenen, het ideale gewicht, een hippe tas en dat ene droomhuis nooit bevredigend waren. Mijn burn out zorgde er voor dat al die ‘dromen’ ineens uit elkaar kletterden. Ik zag niks meer zitten, vond niets meer leuk en was neerslachtig. En wat ik wilde doen met mijn leven, dat wist ik al helemaal niet.
Ik hoef niet meer ‘even dit, en dan’, ik ben al waar ik nu moet zijn
Het duurde maanden voordat ik weer ergens van kon genieten. Het duurde nog veel langer om mezelf te herontdekken en er stukje bij beetje achter te komen wie ik eigenlijk ben en wat ik wilde doen. De conclusie dat ik altijd al goed genoeg was, duurde nog veel langer. Ik hoef niet ‘nog even dit en dan’. Ik ben er al. Dit betekent niet dat ik nu geen dromen en plannen meer heb. Want ik heb meer ideeën dan ooit tevoren en moet mezelf soms terugfluiten omdat ik te veel tegelijk wil. Nog voordat ik mijn eerste boek Zout Water afrondde, ben ik met een nieuw project gestart. Maar ik hoef deze dingen niet te doen om goed genoeg te zijn. Want dat ben ik al. En jij ook!
LEES OOK: WAT IS NU EIGENLIJK EEN SUCCESVOL LEVEN – EN WIE BEPAALT DAT?
Waarom jij je niet goed genoeg voelt, en wat je daaraan doet 
Deze belangrijke woorden kunnen je leven veranderen 