Er zijn veel vrouwen die gebukt gaan onder het woordje moet. Letterlijk. Ik ben nogal visueel ingesteld en zie dan van die enorme letters M O E T op hun schouders rusten… Als ik met ze meeloop, voel ik de last van de letters die ze meedragen.
Het leven dat ze leven vormt zich er ook naar, dat ze het gevoel hebben dat ze van alles moeten. Zonder dat ze het zelf door hebben, zijn ze slachtoffer geworden van een woord dat ze vaak uitspreken.
Ik loop naast haar en heb in de eerste 10 minuten, terwijl ik geniet van de vogels in de lucht en de natuur die met de storm meebeweegt, haar al welgeteld 8 keer het woord moet horen zeggen. Hij lijkt standaard bij elke zin te horen. Waar ze met ‘Ik’ begint, volgt er een ‘moet’.
Wie zegt wat moet?
‘Stop eens?’ Vraag ik. Verrast door mijn vraag stopt ze met lopen en afwachtend kijkt ze me aan. ‘Wat is er?’
‘Wie zegt wat moet?’ vraag ik. Vragende ogen kijken me aan: ‘Hoezo?’
‘Je hebt in de afgelopen 10 minuten wel 8 keer het woord ‘moet’ uitgesproken.’
Bijna verbaasd, alsof dat heel bijzonder is, zegt ze: ‘Uhh, ja?’
‘Elke actie die jij doet, voelt daardoor ook als een moet. Klopt dat?’
‘Ja. Dat wel inderdaad. Maar ja, ik moet ook echt veel. De kinderen willen van alles, andere moeders doen ook veel voor school en ik moet naast alles wat ik doe wel zorgen dat een huis schoon is, de administratie op orde is, de kleren klaarliggen voor morgen, aanwezig ben bij vergaderingen…’
‘Hoe voelt dat?’
‘Zwaar. Ik loop erop leeg. Maar ja, het moet. Toch?’
Bewust geef ik geen antwoord.
Een ruzie om niks? Dit is er écht aan de handMoeder natuur laat zien dat zij doet wat zij kan
De wind laat van zich horen, de vogels hebben moeite met vliegen en het water schittert door de lichte zonnestralen die hun best doen om door de wolken heen te komen. Moeder natuur laat zien dat zij doet wat zij kan. Wat er op dat moment is. Is. Nu. Die doet niet wat moet. Die doet. Wat zij wil.
Ze kijkt om zich heen, ik zie haar minder denken en meer voelen. De zwaarte van het moeten krijgt lading: ‘Ik zeg zelf dat het moet. En als ik dat zelf doe, kan ik ook zelf bepalen om het niet te doen…?’
Dat zijn momenten waar ik intens van kan genieten. Het moment waarop het inzicht zichtbaar en voelbaar wordt bij haar. Ik maak nog net geen vreugdesprongetje.
Waarom een ander willen helpen niet altijd het beste isInzichten zijn soms zo simpel, dat je niet begrijpt waarom je ze niet eerder hebt gezien
Langzaam begint ze te stralen. Haar inzicht biedt uitzicht. Aan het einde van de wandeling valt het me op dat ze lichter loopt. Alsof er een last van haar schouder is gevallen. Inzichten zijn magisch. Ze komen binnen op momenten wanneer je ze niet verwacht. En dan lijken ze simpel, zo verrassend simpel, dat je niet begrijpt waarom je ze niet eerder hebt gezien. Het gaat erom dat je ze nu wel ziet. Leert zien. Leert omarmen.
Waar kies jij voor? Een wereld waarin je van alles moet omdat de rest het ook doet? Of een wereld waarin je leeft door te ont-moeten?
LEES OOK: ZOU JE MOETEN NIET EENS KUNNEN VERVANGEN DOOR WILLEN?
Inge Mol is leefcoach bij Coach voor je leven, voor moeders die uit balans zijn en in standje overleven staan.
Waarom grenzen aangeven zo moeilijk is – en zo lukt het wél! 
Ben jij je wel bewust waaraan (en aan wie) jij je tijd spendeert? 