Maria's man had 'n burn out #19: 'Hij liep weg en liet ons alleen...'

Lees meer van Maria van Beelen

Je man verlaten door zijn burn out? Dat zou Maria nóóit doen. Natuurlijk niet. Alhoewel… Er waren momenten dat het allemaal wel héél erg op het randje balanceerde…

Voorheen zou ik hebben geroepen: nooit! Wij gaan nooit uit elkaar. Tijdens de burn out begon ik de optie voorzichtig open te gooien. Toch hebben we juist in die ellendige momenten besloten om in elkaars armen te wachten tot deze storm voorbij was geraasd. Dat klinkt mooi, maar nu de grote crisis achter ons ligt, krijg ik af en toe die beelden in mijn kop van de keren dat het er bij ons minder fraai aan toeging. Dat de kinderen in de woonkamer zaten en wij in de keuken felle ruzie hadden. Dat onze dochter naar beneden kwam gestommeld omdat ze onze herrie van beneden hoorde. Dat mijn man wegliep en ons alleen liet. Dat ik van hem wegging en hem met zijn stress achterliet.

Mijn man heel even overdag niet zien, was alles waar ik naar verlangde toen hij middagen thuis zat

Ik probeer die narigheid elke keer van me af te schudden, maar we sjouwen allebei nog steeds een loodzwaar pakket van vermoeidheid met ons mee. Mijn man heel even overdag niet meer zien, was alles waar ik naar verlangde toen hij middagen thuis zat. Zo snel mogelijk weer aan het werk, was wat ik heimelijk hoopte. Voor hem, maar ook voor mezelf en onze kinderen. Was dat een teken aan de wand?

LEES OOK: 5 TIPS VOOR ALS JOUW PARTNER EEN BURN OUT HEEFT…

Alleen verwijdering
Tijdens de zwemles van mijn zoon lees ik in een blad een interview met de vrouw van een bekende Nederlander. Ze zaten financieel aan de grond en er kwam een burn out bovenop. Ze zegt dat als je tijdens een burn out een relatiecrisis krijgt, het daarvoor met je relatie al niet goed zat. Lekker dan.   Sommige mensen zeggen tegen me in gesprekken dat zij en hun partner tijdens de burn out dichter tot elkaar zijn gekomen. Wij niet, antwoord ik. Of het alleen maar eerlijkheid is of mijn manier om die ander even lekker te laten schrikken, weet ik niet. Bij ons was er alleen maar meer verwijdering. We wisten beiden niet hoe we ermee om moesten gaan.

Om het nog erger te maken, vertel ik dat ik denk dat ik gemaakt ben voor vissersvrouw

Om het nog erger te maken, vertel ik erbij dat ik denk dat ik meer gemaakt ben voor ‘vissersvrouw’. Je man een paar dagen niet zien, zodat je alles op je eigen manier kunt aanpakken en hem daarna liefdevol in de armen kunt sluiten. Heerlijk lijkt me dat. Heb enorm veel behoefte aan vrijheid en kan me prima redden met de kinderen.   Mijn zangcoach nodigt me uit voor haar concert en vraagt of ik er een blog over wil schrijven.

Benauwd
Ik krijg twee kaartjes van haar en vraag mijn man mee. We zijn die week zoveel jaar getrouwd en ik bedenk dat we het op deze manier kunnen vieren. Bij binnenkomst blijkt dat we helemaal boven zitten, op het balkon. Kunnen we lekker alles goed zien, denk ik. Mijn man denkt daar anders over, hij kijkt om zich heen en draait op z’n stoel. Hoogtevrees en al die mensen, zegt hij. Ik probeer te doen alsof ik het niet hoor. Heb zin in een leuke avond. Kom op, het wordt hartstikke mooi. Als de muziek begint, zegt hij dat-ie het benauwd heeft. Hij kucht een paar keer en drukt zijn hand tegen zijn kaak. Tijdens het eerste kwartier merk ik steeds meer onrust in de stoel rechts van me. Ik voel de spieren in mijn schouder trekken. Ik zeg tegen hem dat-ie beter naar beneden kan gaan. Had ik niet zo hard hoeven roepen, hij wilde al opstaan, zegt-ie geprikkeld terug.

LEES OOK: HYPERVENTILATIE KAN VOORKOMEN BIJ BURN OUT. HOE GA JE ERMEE OM?

Als hij weg is, dompel ik me onder in de liedjes en de sfeer van het concert. Moet ik nou ook naar beneden gaan? Maar dan mis ik het concert en kan ik geen blog schrijven. Ik vraag me af of de angst die hij voelde alleen maar hoogtevrees is of een teken van te veel stress vanwege die burn out waarvan we zo hopen dat-ie achter ons ligt. Of we ooit samen leuke dingen zullen doen zonder dat stressfactoren onze avondjes verpesten. Bij de mooie liedjes laat ik mijn tranen lopen. Of het ooit een keer normaal wordt bij ons, ik heb eigenlijk geen idee, straks blijft dit zo. Om me heen zitten aan elkaar verkleefde stelletjes. Als het concert is afgelopen, loop ik als laatste naar beneden. Ik weet niet zo goed wat ik tegen mijn man moet zeggen. Gefeliciteerd met onze veertiende trouwdag en dan een zoen? Ik vraag hem hoe het is. Het valt mee, zegt hij. Zijn paniek verdween eigenlijk meteen toen hij de deur van de zaal achter zich dichttrok. Hij had tijdens het concert in de rustige foyer met een medewerker gekletst en het best aardig gehad.  Die nacht lig ik met mijn rug naar hem toe.  Ik kan wel heel stoer naar iedereen roepen dat ik graag in mijn eentje ben, vanavond voelde ik me toch een beetje zielig.

Maria van Beelen, moeder van drie kinderen onder de 8 jaar, is zelfstandig schrijver en journalist voor verschillende bekende tijdschriften.

LEES VERDER: DIE BURN OUT HOEFT BESLIST NIET HET EINDE TE ZIJN!