Het herstel van de burn out van Maria’s man zet door. En ondertussen krijgt ze allerlei goedbedoelde adviezen van anderen. Dat is soms wat vermoeiend…
Ik werk van deadline naar deadline. Ik ben moe en een beetje bang dat ik zo direct aan de beurt ben om een burn out te krijgen, net nu mijn man bezig is met zijn herstel. Hij kijkt helderder uit zijn ogen en maakt voorzichtige plannen voor de toekomst. Hij ziet het werkleven weer zitten, zo lijkt het. Ik kan mijn negatieve gedachtestroom maar moeilijk beheersen. Ben nog altijd bang dat het weer mis gaat. Met hem of met mij. Ook reageer ik hypergevoelig op anderen. Ik kan alle adviezen die beginnen met: ‘Je man zou eigenlijk…’ niet meer verdragen. Ze hebben geen idee wat hij allemaal doet om zich uit de burn out te vechten.
Zodra ik ook maar iets van kritiek op ons ontwaar, word ik kribbig
Zodra ik maar iets van kritiek op ons ontwaar, word ik kribbig. We zijn allebei moe, opkrabbelen kost energie en zie het maar eens goed te doen als je ook voor drie kinderen moet zorgen. Na zo’n goedbedoeld gesprekje, waarbij ik mezelf en mijn man een kwartier lang heb verdedigd, kan ik in gedachten dagenlang op die persoon foeteren. En bedenk ik dat dit precies de redenen zijn waarom ik vorig jaar zo weinig mensen opzocht. Mensen zijn in de basis gewoon hoogst irritant.
Dorito’s als beste vriend
Een zak Dorito’s en mijn mobiel zijn deze dagen mijn beste vriend.
‘Ga nou elke week iets voor jezelf doen’ spreken artikelen over stress me via Facebook toe. Iets leuks, iets wat blijvende energie geeft. Mijn gedachten moet ik op iets anders richten. Sporten is het eerste wat in me opkomt, maar dat komt vooral omdat ik dat anderen altijd hoor zeggen. Nu ken ik uit een grijs verleden het voldane gevoel van blozend terugkomen na een rondje hardlopen, maar echt sportief ben ik niet.
Bij de eerste zangles zegt de zangcoach dat ik me inhoud, dan ik van me moet laten horen
Zingen vind ik meestal wel ontspannend. Vroeger ook veel gedaan. Ik googel op zangdocent en plan een zangles in op mijn werkdag en van alleen al die gedachte, word ik blij. Bij de eerste les zegt de zangcoach dat ik me te veel inhoud. Dat ik van me moet laten horen. Zelfs al zie ik door de ramen van haar woonkamer waar haar piano en microfoon staan mensen voorbij lopen, ik moet mijn bakkes van haar opentrekken. De oefeningen en het zingen helpen direct. Ik voel dat mijn hele lijf moet meedoen om de hoge noten eruit te persen. Die drie kwartier bij haar is een beetje vergelijkbaar met een heftige sportsessie en een halfuurtje bij een goede psycholoog. Thuis blijft de zin dat ik van mezelf moet laten horen, rondzingen. Die durf die mijn zangcoach laat zien, dat vind ik nou echt iets om jaloers op te zijn. Ben zo onzeker geworden dat ik over alles twijfel. Mijn werk, mijn toekomst of ik ooit weer normaal word.
LEES OOK: DEZE MUZIEK IS GOED TEGEN STRESS, EN WEL HIEROM (MET LUISTERTIPS!)
Verzuipen in eenzaamheid
Dat ik weinig met anderen omging tijdens de burn out, is hoogstwaarschijnlijk ook de reden waarom die burn out van mijn man er bij mij zo extreem inhakte. Ik voelde me aan alle kanten alleen en miste collega’s. Dat ik er niet echt voor mijn man kon zijn, kwam waarschijnlijk omdat ik zelf verzoop in mijn eenzaamheid. Geen ritme, geen vast salaris, maar vooral geen afleiding van mensen om me heen. Om krankzinnig van te worden. Als ik ons wil opknappen en er echt voor mijn kinderen wil zijn, zal ik aan mezelf moeten werken en die mensenwereld in moeten gaan. Zelfs nu ik op mijn minst leukst ben. Ik vraag me alleen af hoe ik dat nu ga doen zonder dat ik in huilen uitbarst of iemand met een vork te lijf te ga.
Maria van Beelen, moeder van drie kinderen onder de 8 jaar, is zelfstandig schrijver en journalist voor verschillende bekende tijdschriften. Wil je graag álle artikelen van ‘Maria’s man had ’n burn out’ lezen: dat kan hier!
VERDER LEZEN: DEZE OPMERKINGEN WIL JE ECHT NIET HOREN ALS JE EEN BURN OUT HEBT!
Burn out herstel: 7 x belangrijke tips! 
Loop jij kans op een nieuwe burn out? 