Maria's man had 'n burn out #17: 'Doodsbang ben ik dat de burn out terugkomt'

Lees meer van Maria van Beelen

Gelukkig gaat het burn out herstel van Maria’s man bergopwaarts. Maar soms vraag Maria zich af of ze het ooit wel helemáál kan loslaten. Ze is namelijk nog steeds bang dat de burn out terugkomt…

Mijn man en ik hebben manieren om het burn out monster dat af en toe zijn bek opentrekt, weg te jagen. Niet zelf bedacht, hoor, maar op aanraden van zijn psycholoog die hij bezocht toen hij thuis zat. Nu hij weer een tijdje fulltime werkt en het toch wat drukker krijgt, moeten we extra alert zijn.

Mijn man is wel de laatste aan wie ik mijn angsten nu moet toevertrouwen

Zodra hij een bui van hevig chagrijn – vergelijkbaar met een vrouw met ernstige PMS – voelt opkomen, loopt hij weg. Nog voordat hij boos wordt. Zo voorkomen we dat de boel escaleert en de kinderen te veel van onze spanning meekrijgen. Dit doet hij bijvoorbeeld als de kinderen aan tafel huilen omdat ze geen wortels lusten. Ook verdwijnt hij als ik mijn angst voor de toekomst iets te nadrukkelijk richting hem uitspreek. Ik ben heel vaak bang dat het mis gaat. Droom geregeld dat er na zestien jaar wordt ontdekt dat ik dat papiertje van de hogeschool nooit heb behaald. Dat ik iets anders moet gaan doen, maar wat? Dat zeg ik tegen mijn man en dat is wel de laatste aan wie ik mijn angsten moet toevertrouwen, want die is druk bezig om zijn eigen angsten te bezweren.

Terugval
Hij oogt de afgelopen weken sterker dan eerst, zeker dan vorig jaar. Maar soms heeft hij een terugval van een dag of twee.   Zo’n terugval voert me meteen terug in de tijd van z’n burn out. Doodsbang ben ik dan dat het weer terugkomt. Dan voel ik de zorgen en de vermoeidheid weer aan me trekken. Moe ben ik van me in mijn eentje druk maken over mijn freelance werk dat onzeker blijft. En een beetje moedeloos van het feit dat ik nog steeds die fiets niet voor mijn alweer weken geleden jarige zoon heb gevonden op Marktplaats.

Wat zou het heerlijk zijn om met Mark Rutte getrouwd te zijn

Ik verdrink erg genoeg nog steeds graag in fantasieën over vaders die naar fietsenwinkels gaan en met een blinkend exemplaar en een glunderende zoon thuiskomen. Wat zou het heerlijk zijn om nooit meer over geld te hoeven nadenken. Om met onze premier getrouwd te zijn. Samen lome baantjes trekken in een zwembad vol euro’s. ‘Mark Rutte’. Mijn man verslikt zich in zijn koffie als ik over mijn heimelijke fantasieën vertel; hij kent mijn lichte aversie voor mensen die niet goed snappen hoe het is om een lege bankrekening te hebben. Haha, tuurlijk meen ik dit niet. Ik lach als een boer met kiespijn. Haha, joh, hij moest ‘es weten…

LEES OOK: EEN MYSTERIE, WAAROM KRIJGEN ZOVEEL MENSEN JUIST NA DE VAKANTIE EEN BURN OUT?

Geklaag aanhoren
Er staat weer een weekend gepland, ik voel me nu echt schuldig, want dit is veel te veel achter elkaar. Nu ga ik met een groepje van vriendinnen, al twee jaar hebben we het hierover. Hierna zal ik een jaar thuisblijven en mijn man alle weekendjes weg gunnen die er zijn. We zitten in het chalet van die verrukkelijke zomer. We mogen er gratis in, dat geeft lucht. Ik leef er wel een beetje naartoe, ben elke avond lang op geweest om deadlines te halen. Van te weinig slaap word ik labiel en een beetje depri. En precies deze week ervaart mijn man na een paar hele goede weken een terugval. Echt lekker voelt het dus niet als ik de voordeur sluit. Dit zeg ik tegen mijn vriendinnen. Die arme meiden moeten de hele vrijdagmiddag mijn geklaag aanhoren. Terwijl ik zeur weet ik dat ik ermee moet stoppen, want dit is helemaal niet leuk en gezellig, maar mijn mond heeft besloten een eigen leven te leiden.

Mijn telefoon bliept: strandfoto’s, blije kinderen, mijn moeders verjaardag in een strandtent

Ook nu ik weg ben, denk ik elke keer aan hem. Aan hoe hij het heeft. Of hij het met de kinderen redt. Ik kan er de eerste nacht niet van slapen en sta de volgende ochtend doodmoe op. Zal mijn focus de rest van mijn leven op mijn man blijven rusten? Aan het eind van de ochtend bliept mijn telefoon. Strandfoto’s. Blije kinderen. Verjaardag van mijn moeder in een strandtent. Gelukkig, ze zijn lekker met z’n allen. De zon schijnt, iedereen ziet er gelukkig uit en mijn man hoeft even niet op alle kinderen te letten, want er is genoeg familie.

ANDEREN LAZEN OOK: BURN OUT EN EEN GEZIN? MAAIKE VAN DOOREN DEELT OPENHARTIG HAAR ERVARINGEN…

Nooit een echte mevrouw
Mijn vriendinnen en ik belanden die avond in een restaurant. Met een aantal zestigplussers met glanzende bruine gezichten, onberispelijk grijs haar, zijden blouses en gestreken hemden. Ik zie een vrouw met een Prinsjesdaghoedje op. Niets mis mee, maar ik voel me een beetje ongemakkelijk in mijn spijkerbroek, mijn gympen en mijn shirt dat omhoog kruipt als ik zit. Terwijl ik voor het afrekenen op mijn mobiel stiekem mijn bankrekening check, dreunt in mij het besef dat ik niet bij deze entourage pas. En dat waarschijnlijk nooit zal doen. Ik kan wel fantaseren over een leven in weelde, maar ik zal nooit een echte mevrouw worden. Die nacht lig ik wakker naast mijn vriendin. Ik denk aan mijn man. Die ook geen heertje in een groot huis met een dikke BMW op de oprit zal worden. Dat ik dat eigenlijk wel oké vind. Ik bekijk de geappte strandfoto’s van de kinderen weer eens. Dat heeft-ie toch maar gedaan. Lieve schat, ik mis je en alles komt goed, app ik hem om half drie ‘s nachts in gedachten terug.

Maria van Beelen, moeder van drie kinderen onder de 8 jaar, is zelfstandig schrijver en journalist voor verschillende bekende tijdschriften. Wil je graag álle artikelen van ‘Maria’s man had ’n burn out’ lezen? Dat kan hier!

LEES OOK: HET ALLERPIJNLIJKSTE INZICHT VAN EEN BURN OUT? DAT IS DIT…

Ook bang voor een burn out terugval? Praat erover mee op onze Facebookpagina!