Een coach! Merel Lamboo is er enthousiast over. Ze vertelt waarom ze vindt dat eigenlijk iedereen eens in zijn leven een coach moet bezoeken.
Een tijd geleden was ik voor de laatste keer bij mijn coach. Ik begon mijn traject bij haar eind januari. Ik zat er toen zó doorheen qua werk, niet weten wat ik wil, met mezelf in de knoop en watnogmeer, dat ik eindelijk besloot om hulp in te schakelen, van een coach dus. Mijn Quarter Life Crisis duurde al zeven jaar, ik was er klaar mee. Tijd voor actie! Ik vond het super spannend maar ben er wel vol voor gegaan. Heel veel erger kon het toch niet worden. Maar man, wat ben ik blij dat ik dit heb gedaan.
Iedereen en zijn moeder is voor mijn gevoel coach tegenwoordig, hoe kies je dan de juiste?
Eerlijk is eerlijk: ik was behoorlijk sceptisch. In die zeven jaar heb ik zo ongeveer alle zelf-hulp-boeken, programma’s, webinars, cursussen gedaan die er bestaan. Het had me allemaal wel geholpen, maar toch ook weer niet – ik wist het immers nog steeds niet. Wat ging deze coach me dan nu nog bijbrengen? En waarom deze? Iedereen en zijn moeder is voor mijn gevoel coach tegenwoordig, hoe kies je dan de juiste? (De angst voor boomknuffelen en meer van dat soort onzin zat diep.) Daarnaast had ik mezelf wijsgemaakt dat er echt iets heel erg mis met je moet zijn om te gaan praten met een coach of psycholoog. Er is immers zoveel op de markt wat je zelf kan doen – en ik ga nogal lekker op het idee dat ik alles zelf moet doen (not) – dus waarom zou je ook nog eens zoveel geld uitgeven aan coaching?
Alleen maar janken
Long story short: ik zat er zó doorheen dat ik inzag dat ik het A: niet alleen meer kon/wilde doen en B: maar gewoon ergens moest beginnen. Al mijn scepsis opzij zetten, een paar coaches ‘uitproberen’ (lang leve de gratis intake die de meesten aanbieden!) en gaan. Bij het intakegesprek, waarin ik alleen maar kon janken, met de coach die ik uiteindelijk koos vroeg ze me waarom ik haar hulp wilde inschakelen. Ik zei: ‘Ik wil meer genieten van de weg en minder bezig zijn met het doel.’ ‘Waarom doe je dat nog niet?’, vroeg ze. Ha. Ja. Weet ik veel. Daarom niet. Daarom ben ik hier toch?!
Soms weet je niet waarom iets klopt tot het achter de rug is
Ze kwam na afloop van ons gesprek met een voorstel voor zes sessies, waarin we mijn persoonlijk kompas zouden onderzoeken. Wie ben ik, wat kan ik, waar sta ik voor? ‘Dat weet ik toch inmiddels wel,’ mopperde ik. Toch zette ik door – soms weet je niet waarom iets klopt tot het achter de rug is. Ik vertrouwde volledig op mijn gevoel: dit is goed, zij is goed, dit is belangrijk. Het is tijd.
Open kaart
Dus ik ging, om de twee à drie weken. Ik sprak van te voren met mezelf af dat ik open kaart zou spelen met haar. Geen informatie achterhouden omdat het onbelangrijk lijkt, niet stoer doen, mezelf niet beter of groter voordoen dan ik ben. Wat een opluchting was dat! Alleen daarom al was dit traject goed voor me: inzien dat het okay is om (met de juiste mensen) het achterste van je tong te laten zien. Klinkt misschien gek voor iemand die over zulke persoonlijke onderwerpen blogt als ik, maar geloof mij maar – face to face (en dan ook nog eens bij mensen die ik leuk vind) ben ik een enorme pussy als het aankomt op praten over mijn gevoel. Iets met altijd leuk gevonden willen worden.
Ik dacht dat altijd wel dat het goed kwam met me, maar ik voelde het niet echt
Vertrouwen groeit door doen. Een coach helpt je oefenen met doen. Aan het eind van het traject kan ik je vertellen dat ik nóg beter weet wie ik ben. Sterker nog: ik heb het gevoel dat ik, na een rumoerig jaar, eindelijk weer een beetje mezelf ben. Dat is best fijn! Er is veel gebeurd in de afgelopen maanden, maar dankzij de coaching en de tools die ze me aanreikte kon ik mezelf staande houden en niet weer kopje onder gaan in twijfels en verwijten naar mezelf – lang leve de Quarter Life Crisis. Door de oefeningen die we deden kreeg ik meer vertrouwen in mezelf, maar ook in het feit dat het wel goed komt met mij. Ik dacht dat altijd wel, maar ik voelde het niet echt. Nu voel ik ‘m tot in mijn tenen.
Oefengesprekken
Vertrouwen krijg ik vooral door dingen te doen en te zien dat het goed afloopt. Tijdens de coaching hebben we veel ‘oefengesprekken’ gedaan, waarbij zij de rol van mijn lief, mijn baas of mijn onrust (jazeker) op zich nam. Door een spannend gesprek al een keer gevoerd te hebben, was de spanning toen ’t voor ’t eggie was er allang van af. Ook de oefening waarbij ik over A4’tjes met een tijdlijn erop moest wandelen maakte veel los. Ik kon precies voelen (HOE DAN, HET ZIJN A4’TJES!) hoe ik me zou voelen als ik over twintig jaar nog steeds hetzelfde werk zou doen. Spoiler alert: no bueno.
Het lijkt me heerlijk, eens in de zoveel tijd een kleine APK, als het ware
Nu is het traject afgelopen en vraag ik me af waarom. Het lijkt me heerlijk om eens in de zoveel tijd gewoon even met haar te kletsen. Een kleine APK, als het ware. Want waarom niet? Waarom zou ik niet iemand in mijn leven hebben die objectief – dat is belangrijk – kan meekijken met wat ik doe en beleef? Waarom zou ik geen professional inschakelen om van te leren, dat doen topsporters toch ook? Je raadt het al, ik ben helemaal genezen van geen coach willen. Ik heb met haar afgesproken dat ik eens in de zoveel tijd gewoon nog even langskom. Ook als er niks is. (Ik denk niet dat er ooit niks is, maar als het gebeurt geef ik een feest.) Gewoon om even in te checken, even tijd voor jezelf te maken. Even stil te staan bij wat belangrijk is voor je. Even oefenen, zodat je beter voorbereid bent als ’t voor ’t eggie is.
Merel Lamboo leeft veel, leert veel en deelt veel. Meer over (en van) Merel vind je op haar eigen website, www.merellamboo.com.
LEES OOK: WANNEER HEB JE NU WEL IETS AAN ZELFHULPBOEKEN?
Hoe je je roeping in het leven vindt 
Geef een nieuw inzicht de tijd om te rijpen 