Maria's man had 'n burn out #14: 'Ik ben altijd zo bang dat ik word afgevoerd'

Lees meer van Maria van Beelen

Als je man herstelt van een burn out, heeft dat gevolgen voor het hele gezin. Maria, moeder van drie jonge kinderen, probeert die gevolgen zo goed mogelijk te ondervangen. Wanneer ze er een nachtje tussenuit gaat, merkt ze dat ze niet alle ballen hoog kan houden.

‘Of ik er al zin in heb,’ appt mijn vriendin. De nachtjes weg zijn een beetje lullig gepland, want ik heb er weer één. Deze keer betekent het technisch gezien dat ik zaterdagmiddag om twee uur vertrek en zondagmiddag om twee uur ’s middags thuiskom, dus dat ik in totaal slechts vierentwintig uur van huis ben, maar toch. Het voelt raar om weg te gaan, al zegt mijn man dat het echt prima is. Hij vindt dat ik het heb verdiend na dit jaar waarin hij als een soort heks heeft gefungeerd (zijn z’n eigen woorden). En hij wil dat ik genoeg ontspan zodat ik gevrijwaard blijf van een burn out.

Je hoort vaak dat de ander instort, zodra het met de een weer goed gaat

Je hoort vaak dat de ander instort, zodra het met de een weer goed gaat.   Op weg naar het station app ik met mijn vriendin. Hoe laat we waar afspreken. En dat ik waarschijnlijk een kwartier later ben. Ik krijg een nogal onduidelijk appje terug, waarin ze het heeft over ‘dan zie ik je volgende week rond deze tijd’. Wat bedoelt ze nou? Het is toch vandaag? Nee dus, ik ben serieus een week te vroeg. Weer doemt het scenario van een verwarde vrouw die met een rolkoffer op het station staat te wachten op een vriendin die nooit komt opdagen, in me op. Ik ben altijd zo bang dat ik een keer word afgevoerd. Die angst is op mijn eerste en enige jaar op de SPH ontstaan en ben ik sindsdien nooit meer kwijtgeraakt. Mijn enige troost is dat je pas echt een probleem hebt als je denkt dat de hele wereld gek is behalve jij. En daar heb ik dan weer geen last van.

BIJ HET BEGIN BEGINNEN: BEGIN TE LEZEN VANAF HET BEGIN VAN MARIA’S STUKKEN!

Vergeetachtige Dory
Neemt niet weg dat dit best een heftige misrekening van mij is. Ben ik er zo verontrustend aan toe dat ik niet meer weet wanneer ik met wie heb afgesproken? Ik moet eerlijk bekennen dat dit al best lang het geval is. Dat ik kappersafspraken en schooldingen vergeet, maar ik dacht eigenlijk dat het bij het moederschap hoorde. Alsof er na de bevalling een paar gaten in mijn korte termijn geheugen zijn geslagen. Ik lijk verdacht veel op de vergeetachtige Dory, die film heb ik laatst met mijn kinderen gezien. Ook mijn zoon herkende zich er een beetje in. Naar verluidt heeft die geen burn out, dus misschien kan ik mijn warrigheid gewoon wijten aan een familiedingetje.

Mijn vriendin is zo dapper dat ik me schuldig voel over datgene wat ik lastig vind

Maar dit keer maakte ik het toch echt te bont. Een weekend, of eigenlijk een nachtje weg, daar vergis je je gewoon niet in. Ik bel mijn man op en vraag of hij me van de bushalte haalt. Ik wil niet weer met die rolkoffer terug naar huis lopen, omdat ik niet wil dat dorpsgenoten zien dat ik eerst wegging en een half uur later weer terugkom. Wat ben ik trouwens dankbaar dat ik niet in mijn enthousiasme op Facebook heb gezet dat ik op weg was naar een nachtje weg. Hoe had ik me daar in vredesnaam uitgekletst?

LEES OOK: TE VEEL STRESS KAN ZORGEN VOOR ‘BRAINFOG’. DIT IS WAT JE DAARAAN DOET…

Vlinders
Nu gaan we wel. Ik heb geappt en ze heeft bevestigd: het is zover. We gaan naar Rotterdam en ik krijg de vlinders met geen mogelijkheid uit mijn buik. Dit gaat zo gezellig worden.   Mijn vriendin heeft roerige jaren achter de rug. Een van de ergste dingen die een mens kan meemaken, daar heeft zij zich doorheen geworsteld: het verlies van haar man, terwijl zij met twee kleine kinderen achterbleef. Zij is zo dapper dat ik me schuldig voel over datgene wat ik lastig vind. Tijdens het weekend vallen mijn ergernissen en lastigheden van afgelopen jaar weg, als ik haar over de vader van haar kinderen hoor praten. Een man weet niet wat-ie mist, zingt Huub van der Lubbe van De Dijk en die woorden blijven waar.

We komen op plekken waar zij met hem kwam en trekken elkaar door haar verdriet en rouw heen

De dood is zo definitief, het verlies zo groot. En toch zit ze hier. Door onze tranen heen brengen we heerlijke uurtjes door in de leukste straat van Rotterdam. Hier vieren jong en oud samen aan grote tafels het leven en wij doen mee. Hoe lang is het geleden dat we vriendinnen werden? Wat is er ondertussen wel niet gebeurd? En toch zitten we hier alsof er geen jaren voorbij zijn gegaan. We kunnen nog steeds lachen en genieten als twee studenten van al het moois dat deze stad te bieden heeft. We komen op plekken waar zij met hem kwam en trekken elkaar door haar verdriet en rouw heen. Het volgende moment schieten we weer in de lach om iets onbenulligs. Vierentwintig uur is natuurlijk veel te kort. Over een half jaar gaan we weer, spreken we af. En dan hoop ik dat ik op de juiste dag vertrek.
(Foto: Unsplash/Emma Frances Logan)

Maria van Beelen, moeder van drie kinderen onder de 8 jaar, is zelfstandig schrijver en journalist voor verschillende bekende tijdschriften.

Herken jij Maria’s vergeetachtigheid door stress? Praat erover mee op onze Facebookpagina!