Moeders veroordelen elkaar continu. En daar is Wendy Maria Dekker he-le-maal klaar mee. Daarom schreef ze een open, moedige brief aan een andere moeder. Zo één die haar dé blik gaf.
Beste moeder in de rij,
Heerlijk om zo het weekend in te gaan, niet? Ik heb zomaar het vermoeden dat jij zorgeloos je bed in duikt vanavond. Je dochter slaapt (lekker de hele nacht door) en jij dommelt met een voldane glimlach in, met fijne Pinterest-plaatjes en stockfoto’s op je netvlies. Een volmaakte wereld waarin jij je weg wel kan vinden. Ja, laat dat maar aan jou over.
Hoe voelt dat nou precies, zo perfect zijn als jij? Daar ben ik benieuwd naar
Maar hé, moeder, hoe voelt dat nou precies om zo perfect te zijn als jij? Daar ben ik dan weer benieuwd naar, aangezien ik het zelf bepaald niet ben (maar dat wist je al). Sta me toe iets over mezelf te vertellen (vanmiddag kreeg ik daar de kans niet echt voor). Ik ben een moeder van een tweeling. Klopt, die twee levendige, hyperbeweeglijke peuters die je vanmiddag zag, zijn mijn dochters. Nieuwe schoenen hadden ze nodig. En hoewel ik vandaag eigenlijk een werkdeadline had en de regen met bakken uit de hemel viel, ben ik met deze twee dochters – van wie ik zielsveel houd – naar de stad gegaan (gedoe met de bus, want auto kapot) voor twee paar nieuwe stappers. Dingen die je als moeder gewoon doet, uit liefde, zeg maar. Onze vaste oppas ging mee. Een luxe? Welnee, als je met onze tweeling gaat shoppen, zorg er dan maar voor dat je met z’n tweeën bent.
LEES OOK: PERFECTIONISME? DAT IS GEWOON ANGST OP HOGE HAKKEN…
Vier paar schoenen
Trouwens, misschien vind je het leuk om te weten dat dit niet het enige is wat ik de afgelopen drie jaar met en voor mijn dochters heb gedaan. Ik zal je de opsomming besparen, anders wordt dit wel een erg lange brief. Maar het komt erop neer dat ik – ja, net als jij ongetwijfeld voor jouw kind – veel voor ze overheb.
Ik ben die moeder die vandaag aan het shoppen was met haar 3-jarige temperamentvolle tweeling
Ik ben de moeder, die vandaag voor jou stond bij de kassa, om vier paar schoenen (jawel, ik kon die blije, hoopvolle gezichtjes van mijn dochters weer eens moeilijk weerstaan, dus hop, een paar extra kon er ook nog wel bij) af te rekenen. Ik ben de moeder, die vandaag aan het shoppen was met haar 3-jarige temperamentvolle tweeling. En niet, zoals jij, een moeder die met haar 7-jarige, klaarblijkelijk rustige eenling op stap was. O ja, ik zal je meteen iets grappigs verklappen (en ik neem je niet kwalijk dat je dit kennelijk nog niet wist): een tweeling – nee, laat ik voor onszelf spreken – MIJN tweeling is niet simpelweg hetzelfde als een eenling maal twee (dus: jouw rustige dochter en dan daar nog eentje van). Qua aantal wel, ja. Maar qua drukte? Maak daar maar een eenling maal acht in het kwadraat van. Hilarisch hè, wat een rekensom!
ANDEREN LAZEN OOK: DIT ZIJN GEDACHTEN DIE ELKE MOEDER WELEENS HEEFT…
Jengelig
Ach, ik hoef je niks te vertellen: je kon het met eigen ogen aanschouwen. Die van jou stond braaf naast jou te wachten in de rij. Zo zoet. Die van mij hadden er daarentegen even geen zin meer in, in dat hele shoppen. Ze waren moe. Jengelig. Ze begonnen ruzie te maken en te krijsen. En terwijl ik stond af te rekenen, zei ik tegen de oppas dat ze maar beter alvast met onze lawaaierige peuters de winkel uit kon gaan. Kijk, zo ben ik dan ook wel weer: ik gun ook jou, jouw dochter en de rest van de mensen in de schoenenzaak een rustige vrijdagmiddag. Tegen mijn kinderen riep ik: ‘Daag, tot volgende week!’
Wat denk je nou. Dat ik mijn kinderen een week op strafkamp stuur, omdat ze vervelend zijn?
Huh? Volgende week? Een grapje natuurlijk! Ja, wat denk je nou. Dat ik werkelijk mijn bloedeigen kinderen lachend een week op strafkamp stuur, omdat ze een keer vervelend zijn? (Dan zouden de afgelopen drie jaar een stuk rustiger zijn verlopen bij ons thuis. Maar dan had ik ook al die heerlijke, bijzondere momenten met ze gemist.) Nee, je denkt toch niet dat ik van mijn kinderen af wil?
Dé blik
Blijkbaar was dit EXACT wat je dacht. Je keek afkeurend en vol afschuw. Eerst naar mij, daarna naar je dochter en tot slot naar de mensen achter je in de rij. Ik realiseerde me dat ik in de verdediging moest: ‘Dat was een grapje, hoor.’ En ik lachte naar je. Misschien hoopte ik op een blik van herkenning. Een blik van ‘och ja, ik snap je helemaal, meid. Ik zeg ook weleens dat ik mijn dochter achter het behang wil plakken, maar hahaha, dat doe ik natuurlijk niet écht hè! Nee, dát zou wat zijn’. In plaats daarvan kreeg ik die blik. DE blik. De blik die ik vaker zie bij moeders die denken dat ze het beter weten dan wie dan ook. Veroordelend, arrogant, bevoogdend. Alles tegelijk.
Hoe ontaard moest ik als moeder zijn, dat ik zoiets uit mijn strot kreeg?
Een blik die me vertelde hoe ongelofelijk je het tafereel vond dat je zojuist had gadegeslagen. Hoe ontaard moest ik zijn, dat ik zoiets uit mijn strot kreeg? Zelfs toen ik je er nogmaals op wees, dat het uiteraard een grapje was geweest, bleef je onvermurwbaar. Groter nog was mijn ongeloof.
– ‘Wat denk je nu. Dat ik serieus mijn kinderen een week niet wil zien, omdat ze ruziemaken?’
– ‘Jij zegt het.’
– ‘Mens, nogmaals, het was een grapje.’
– ‘Ja joh, tuurlijk. Wat jij wilt.’
En dat ging zo nog even door.
Nu kun je een moeder – van hoeveel kinderen dan ook – op vele verschillende manieren kwetsen, is iets wat ik de afgelopen drie jaar heb ervaren. Een daarvan is toch wel: haar het gevoel geven dat ze geen goede moeder is.
Verplaats je eens in mijn schoenen, al is het maar één luttele seconde
Beste moeder-die-het-beter-doet-dan-ik, helaas moest ik onze nogal ongemakkelijke discussie vanmiddag vroegtijdig afkappen. De schoenen waren inmiddels afgerekend en ik wilde graag weer naar mijn dochters (die zich ondertussen overigens prima vermaakten met de oppas, helemaal niet verbaasd opkeken toen ze mij weer zagen en vast niet hebben gedacht: maar we zouden jou toch pas over een week weer zien, mama?). Mochten we elkaar in de toekomst nog eens treffen, in de een of andere winkel, met of zonder onze kroost, zou je dan alsjeblieft een van onderstaande dingen willen doen (of meerdere, mag ook)?
- Verplaats je eens in mijn schoenen, al is het maar één luttele seconde.
- Heb gevoel voor humor (lastig, ik weet het, maar echt, gewoon blijven oefenen thuis).
- Kijk lekker een andere kant op, als je het oordelen niet kunt laten.
Dankjewel alvast.
Zo. En nu kan ik ook met een tevreden glimlach naar bed straks.
Groeten,
De ‘ontaarde’ moeder van die heerlijk levendige tweeling
(Foto: Unsplash/London Scout)
Wendy Maria Dekker is een creatief allrounder (check haar site en Facebookpagina). Schrijven is haar ding. Illustreren, schilderen, zingen, liedjes schrijven en pianospelen ook (keuzes maken niet zo).
Herken jij ‘DE BLIK’ en ben jij ook zo tegen op het veroordelen van andere moeders? Deel dit artikel dan op Facebook of Twitter: dit moet écht ophouden! Praat er ook over mee op onze Facebookpagina!
Moeder worden is stressvol. Daar moeten we het over hebben 
Lieve moeder, wat doe je het fantastisch 