Na een flutzomer op een camping met veel plens- en driftbuien komt haar man spierwit thuis van zijn werk. Diagnose: burn out. Maria van Beelen, moeder van drie kinderen onder de 7, een zelfstandig schrijver en journalist, schrijft over de periode die volgt. Dit is deel 12: ‘Ik verlang weer intens naar óns.’ Volgende week: nieuwe ontwikkelingen!
‘Ik zie er eigenlijk een beetje tegenop om samen op vakantie te gaan’, zeg ik zachtjes tegen een van de juffen van mijn zoon op haar vraag of ik er zin in heb. Ze weet hoe we er voor staan en voelt voor mij als een veilig baken. Net als die oude meneer met het grijze haar, die ik elke dag op hetzelfde tijdstip in onze straat tegenkom als ik de kinderen naar school breng. Ik – met woest haar, make-up van de vorige dag nog op mijn ogen en een zeurderig onzeker gevoel in mijn hart, vind in deze rustige man mijn houvast. Zo zeker als de zon elke dag opkomt en de dag weer afsluit, zo zeker is deze man er ook. Op het moment dat ik hem besloot te groeten, werd ik kalm. Zolang ik deze man tegenkom, betekent het dat ik door adem, dat mijn man en mijn kinderen wakker zijn geworden. Dat we een nieuwe dag ingaan en dat het leven doorgaat ondanks alles.
We gaan met de regen, zoals die er zo vaak is geweest, aan onze zij
Ik zag deze meneer met zijn stevige tred voor het eerst toen de blaadjes van de bomen vielen en ons leven verdrietig ineenkromp, hij was er tegelijk met de miezerregen die kleine spoortjes op onze schouders achterliet. Toen dagen achtereen een dik wolkendek als een verstikkende deken mijn zicht belemmerde en ik met hangende schouders en een lieve stille jongste zoon mijn weg naar huis vervolgde en weer zo tegen de dag op kon zien. De groetende meneer op leeftijd was er ook op het moment dat de zon zich voorzichtig flikkerend liet zien. En nu weer. Nu de kinderen zonder jas en op hun slippers de laatste schooldagen gedag zeggen. We gaan met z’n allen op vakantie en ik zie er tegenop. Omdat de confrontatie tussen mijn man en mij zo vaak groot en het gemeenschappelijke zo klein is. We gaan met de regen, zoals die er zo vaak is geweest, aan onze zijde. In de oude auto die ons op zoveel plekken heeft gebracht. Geen ruzie, alsjeblieft geen ruzie, smeek ik – overgevoelig als ik ben geworden.
Narnia’s kast
Misschien is het vanwege de regen dat mijn verwachtingen aangenaam laag liggen. De vakantie is vanaf dag één heerlijk, alsof we het deurtje van de kast van Narnia hebben opengetrokken en een compleet andere realiteit in zijn gestapt. Nu mijn man weet dat hij drie weken niet hoeft te werken, is hij binnen anderhalve dag weer de vader die bedenkt dat we om vijf uur nog even naar het strand kunnen. Eentje die de barbecue aanzet. Misschien viel de burn out me daarom zo tegen: ik had gewoon een heel erg betrokken man, was verwend met een man die gek op mij en z’n kinderen was en die van feestjes en gezelligheid hield. Nog steeds, zo blijkt op vakantie. Met z’n vijven stappen we op de fiets, trekken naar dorpjes en naar boerderijen. Weer terug op de vakantieplek houden mijn man en ik niet op met zeggen dat deze vakantie zo heerlijk is. Zo fantastisch heerlijk. Met het strand dichtbij, waar we niets hoeven en van alles ondernemen, wonen we in een paradijs.
Elke dag is er relaxtijd, om en om geven we elkaar een uurtje ‘niets’
We spelen spelletjes met de kinderen. We hebben lol om onze jongste, bezoeken elke dag het paard in het weiland, eten een ijsje in de felle zon. Van tevoren hebben we afgesproken dat we ’s ochtends op pad zullen gaan en dat de middagen relaxtijd voor ons of één van ons is. Om en om geven we elkaar een uurtje ‘niets’. En ja, het is ook vaak druk en we zijn het niet altijd met elkaar eens en soms zijn we het er allebei hartgrondig over eens dat we absoluut met de verkeerde zijn getrouwd, maar dat zijn slechts momenten, want meestal zijn we alleen maar blij. Dat er boeken zijn om gelezen te worden, kinderen om te knuffelen, en dat we tegen elkaar aan hangen – net als vroeger. We vinden elkaar opnieuw in deze tijd waarin niets hoeft en alles kan. Eigenlijk zijn wij best leuk met z’n vijven.
Sabbatical
De laatste dagen van de vakantie merk ik weer dat hij kribbiger wordt, dat hij het moeilijk vindt om afscheid te nemen van deze fijne werkelijkheid. En ik voel hetzelfde opkomen. We vinden het allebei lastig om terug te moeten naar de plek waar voor ons veel negatieve herinneringen liggen. Naar het nee-zeggen, grenzen stellen en elkaar proberen terug te vinden tussen alle beeldschermpjes, veeleisende werkzaamheden, dwingende apps en mails en bedplassende kleuters. Hij moet weer fulltime aan de slag en ziet daar als een berg tegenop, ik bevind me in een wankel evenwicht van graag werk willen hebben en krijgen en geen idee hebben waar ik de kracht vandaan moet halen om het werk te doen, omdat ik het liefst een sabbatical zou houden. Niet in mijn eentje op een eiland dit keer, maar samen. Samen met mijn man en onze kinderen in een chalet met de zee om de hoek. Een plek waar de zon elke dag opkomt en weer vreedzaam ondergaat. Na ervan geproefd te hebben, verlang ik weer intens naar óns.
Freelance journalist Maria van Beelen schrijft voor diverse (opvoed)bladen. Ze vertelt op STRESSED OUT over de periode dat haar man met een burn out worstelde.
VERDER LEZEN: Hoe doe je rustig aan tijdens een burn out? Ervaringsdeskundige Tamarah heeft tips!
Wat vond jij van Maria’s verhalen? Na een pauze gaat ze weer verder, dus houd STRESSED OUT in de gaten! Praat mee op Facebook!
Burn out herstel: 7 x belangrijke tips! 
Loop jij kans op een nieuwe burn out? 