Maria’s man heeft een burn out. Ze vindt zelf eigenlijk dat ze daarover open moet zijn, maar in plaats daarvan kruipt ze langzaam in haar schulp…
Je zou verwachten dat je in een soort handige overleefstand terechtkomt. Dat je met een uitgestreken gezicht de dingen zo gaat regelen, dat het thuis gewoon prima te doen is. Dat je ten eerste extra opvang regelt om je overprikkelde man te ontzien. Dat je je opdrachtgevers informeert en ervoor zorgt dat je verzekerd bent van inkomen, omdat je de komende weken wel iets anders aan je hoofd hebt dan heel creatief nieuwe ideeën bedenken. Dat je je netwerk inschakelt voor hulp en weet dat je je kinderen even bij iemand kunt stallen als de drukte iedereen naar het hoofd stijgt. Jammer dat ik dat allemaal niet doe.
‘Onze gordijnen gaan omlaag, onze deuren op slot’
Nee, mijn eerste reactie is om deze winter de kraag van mijn jas zo hoog mogelijk op te trekken. Om met een dikke sjaal mijn gezicht te verbergen en zo onzichtbaar mogelijk de buitenwereld in te stappen. Ik duik onder. Net als mijn man dat doet. De gordijnen gaan omlaag, de deuren op slot. ’s Ochtends, nadat ik de kinderen naar school heb gesjeesd, bedenk ik hoe het ’s middags zal zijn met de man op de bank. Waren we eerst samen vooral opgelucht over de rust die hij zou krijgen, na een paar weken kakt hij volledig in. En dat is best lastig, in een huis vol kinderen. Na een maand begin ik te geloven dat hij een vader is die nooit meer van zijn leven met zijn kinderen zal stoeien, want hij kijkt dwars door ons heen. Ondertussen hebben we een kleine man van ruim één jaar, die de wereld aan het verkennen is. Ik blijf aan de bank vastgeplakt en verdrink in mijn eigen gepieker. En dat is nogal veel.
Help, de hypotheek
Ik heb zorgen over mijn man, zorgen over de kinderen die geen idee hebben wat er aan de hand is en zorgen over mijn werk. Ik kan me slecht concentreren, schrijf niet soepel meer en zie mijn opdrachten slinken. Hoe moet dat met de hypotheek? Waarom hebben we voor een oud, charmant, enorm veel geld slurpend klushuis gekozen? Ik hoor geknisper en zie dat het stucwerk van de woonkamermuur in kleine schilfertjes aan het loslaten is. De muur voelt nattig aan. De voortuin groeit vol onkruid en de planten in de potten die voor de zomer zo aan het bloeien waren, staan er nu maar triestig bij.
De momenten op het schoolplein vind ik het meest frustrerend
De momenten bij het schoolplein vind ik tijdens mijn ‘onderduikperiode’ het meest frustrerend. Ik heb zo weinig positiefs te melden dat ik zo laat mogelijk van huis vertrek en ongeduldig wacht op de gezichtjes van mijn kinderen die alle jassen en schoenen afspeuren en uiteindelijk mij in het oog krijgen. Lieverds, kom hier, en dan gaan we naar huis. Nee, vandaag kan Pietje niet komen spelen, maar morgen mag je misschien wel bij hem. ‘Mama, ik ben bijna jarig!’ Ja, wat heerlijk. (Hoe ga ik in ‘s hemelsnaam die cadeautjes en dat partijtje betalen?)
LEES VERDER: Het verschil tussen overspannenheid en een burn out? Dat lees je hier!
Kleine handeling
Op een goede dag denk ik aan de tip die ik na verhuizing kreeg van mijn zus. Vier jaar geleden vertelde ik haar dat ik een beetje krankzinnig werd van het feit dat ik voortdurend misgreep in ons nieuwe huis. Dat in ons geval alle bestek door elkaar lag in een te smalle la, omdat de indeling anders was en ik naast die lade nog honderdduizend andere dingen zag die we in ons klushuis moesten aanpakken. Ze sprak de volgende wijze woorden: ‘Begin met datgene te veranderen waar je je nu aan ergert. Koop toch een bestekbak die past.’ Dat deed ik en door deze kleine handeling klaarde de lucht. Wat heerlijk om in één keer die lepel te kunnen pakken in plaats van te graaien en je vinger open te halen aan een aardappelschilmesje. Het gaf mij energie om ook de rest op te lappen.
‘Ik trek alle ellende uit de grond en de spanning uit mijn gezicht’
Terwijl ik daaraan denk, kijk ik om me heen. Ik staar weer even naar het loslatende stucwerk – daar kan ik nu niets aan doen – en naar onze begroeide voortuin. En dan kom ik overeind. Als Rijk, mijn jongste, zijn middagslaapje doet, trek ik mijn oude kleren aan en zit ik vijf minuten later met mijn handen in de aarde van de voortuin te woelen. Ik trek alle ellende uit de grond, veeg de oude bladeren bij elkaar en de spanning uit mijn gezicht. De grond wordt weer donker en het ziet er zowaar mooi en netjes uit als ik voorbij loop. Onderduiken doe ik nog steeds, maar in elk geval zorg ik ervoor dat de vluchthaven voor mijn man en mij de komende maanden iets gezelliger wordt.
Freelance journalist Maria van Beelen schrijft voor diverse (opvoed)bladen. Ze vertelt op STRESSED OUT over de periode dat haar man met een burn out worstelde.
LEZEN: Het taboe op burn out is nog groot. Daarom: f*ck dat taboe!
Volg je ons al op Facebook? Hier vind je ons!
Burn out herstel: 7 x belangrijke tips! 
Loop jij kans op een nieuwe burn out? 