Na een flutzomer op een camping met veel plens- en driftbuien komt haar man spierwit thuis van zijn werk. Diagnose: burn out. Maria van Beelen, moeder van drie kinderen onder de 7, een zelfstandig schrijver en journalist, schrijft over de periode die volgt. Dit is deel 1.
Jemig, ik ben dus toch niet gek. Dat is het eerste wat ik denk, als mijn man thuiskomt van de huisarts. In zijn hand wappert een papiertje met daarop de diagnose burn out. Tweede wat ik denk (en waar ik me voor schaam): shit, heb ik weer. Een man met een burn out lijkt me net zoiets als een man met griep. Dat hij moet rusten, en oh, wat gun ik hem dat, en dat ik de kinderen en de rest zal moeten opvangen. En we hebben al een lange en minder gezellige periode achter de rug, waar ik best moe van ben. Onze avonden en weekenden bestonden voornamelijk uit dichtgeslagen deuren en piepende banden die door ons krappe straatje wegscheurden. Weg van ons gezin en weg van ons, wilde hij. Maar nu is het driftige aapje uit de mouw gekropen. Het ligt niet aan ons, het ligt ook niet per se aan mij, hoewel ik daar nog steeds mijn twijfels over heb. En het ligt zeker niet aan hem. Nee, het ligt aan die burn out.
We konden elkaar afgelopen zomer in feite amper verdragen
De burn out verklaart een hoop. We konden elkaar afgelopen zomer in feite amper verdragen, terwijl we juist zo veel van elkaar houden. Een zomervakantie van drie weken is een aderlating voor je gezin als het daarvoor al niet lekker loopt. En al helemaal als je niet in een luxe appartement zit en overdag je ergernissen kunt vergeten zodra je een duik in het felblauwe zwembad neemt en je kunt laven aan de mediterrane zon. In plaats daarvan zaten wij met z’n vijven in een lekkende vouwwagen op een verregende camping in Nederland. Het gedogen van elkaar was van beide kanten lastig. Wij, de kinderen en ik, konden niet tegen zijn gegrom en gesnauw. Hij kon op zijn beurt niet tegen het geluid van Duplo dat op de grond klettert en bekers melk die uit zichzelf omvielen en tegen mijn gezeur. En nu blijft hij dus thuis. Het probleem ligt ergens op zijn werk. Rust en wat therapie zijn de enige remedie voor dit leed dat burn out heet. Voorlopig gaat hij ’s ochtends naar zijn werk en is hij de middagen thuis. Ik ben blij voor hem. Ik wist niet hoe erg het voor hem was. Blij dat hij er eindelijk van zichzelf aan toe mag geven. Dat hij aan de slag gaat met zaken waar hij al heel wat jaren stilletjes mee worstelt. Alleen, hoe gaan we dat thuis doen?
MEER LEZEN: Het verschil tussen een burn out en overspannenheid? Dat vind je hier…
Huize Rustoord
Ons huis, bewoond door een thuiswerkende zzp-vrouw en drie springlevende kleine kinderen én hun vriendjes moet plotseling worden omgedoopt tot een soort Rustoord. En nee, daar zijn wij niet op ingesteld. Sinds ik ben gaan freelancen is mijn leven nogal ‘thuis georiënteerd’ geraakt. Van een baan buitenshuis ben ik gaan werken in mijn leefomgeving. We maken weinig gebruik van opvang, dat betekent dat ik mijn kinderen veel om me heen heb. Destijds een heel bewuste keuze, omdat ik die mollige armpjes zo veel mogelijk om mijn nek wilde voelen. Onze kinderen eten ouderwets tussen de middag aan onze keukentafel. ’s Middags willen ze kleien en met hun vriendjes en vriendinnetjes tenten bouwen van kinderdekens en slaapzakken. De buurtvriendjes zijn gewend om met chocoladeresten vastgeplakt aan de randen van hun mond binnen te stappen en hier hun plasje te doen. En ja, ik vind dat ook wel druk, maar met een beetje nonchalance zie je dat zo’n leven best z’n charmes heeft. Als ik in dit onregelmatige bestaan overdag en ’s avonds en ’s nachts leuke artikelen kan schrijven en daar mijn brood mee verdien, heb ik toch een luxe leven?
‘Man, wat heb ik eerder schandalig opgeschept over ons luxe leven’
Man, wat heb ik daar tegen anderen schandalig over opgeschept. En nu hou ik mijn mond. Want op dit moment is daar mijn man die naar één ding snakt en dat is kalmte op de benedenverdieping. Die op zijn zorgdag niet in staat is voor onze jongste te zorgen en over het gebrul van de oudste twee te komen. Die geen idee heeft hoe lang dit gaat duren en geen puf heeft om over de toekomst na te denken. Terwijl ik ergens in huis stukjes zal gaan tikken. Dit wordt een flinke kluif en later zal blijken dat ik niet heb overdreven.
Freelance journalist Maria van Beelen schrijft voor diverse (opvoed)bladen. Ze vertelt op STRESSED OUT over de periode dat haar man met een burn out worstelde.
Volg je ons al op Facebook? Hier vind je ons…
Burn out herstel: 7 x belangrijke tips! 
Loop jij kans op een nieuwe burn out? 