Nu de man van Maria een burn out heeft, is het de vraag hoe ze het financieel gaan rooien. Gaan ze het de komende tijd wel redden, helemaal met de feestdagen in het vooruitzicht?
Knipoogjes worden ze wel eens zalvend genoeg. Kleine, mooie dingen die ineens in je vizier komen en die je een duwtje in de goede richting geven. Ik geloof dat ze ergens uit de hemel komen. Alleen merk ik nu geen klap van een knipoog. Vanwege mijn onderduikpogingen sinds het burn outchagrijn bij ons thuis zie ik nagenoeg geen mensen meer die naar me zouden kunnen knipogen. Terwijl ik het type mens ben dat bevestiging nodig heeft. Heel veel bevestiging door contact met anderen. Nu die beide zaken uitgebleven zijn door mijn toedoen, ben ik aan het verschrompelen.
Mijn emotionele behoeften bevredig ik met Netflixmarathons
Ik verslons. Mijn wenkbrauwen vertonen wildgroei en mijn emotionele behoeften bevredig ik met Netflixmarathons. Heerlijk, hoor, die serie Mad Men. Alleen niet heel bemoedigend. Het gaat over een vrouw die steeds dieper wegzakt in haar ijzige depressie en haar zeer knappe doch vreemdgaande ooit zo succesvolle reclameman die gedurende de serie steeds minder opdrachten krijgt. Na seizoen vijf ben ik bijna te geloven dat ik Betty Draper in haar iets vollere toestand én een werkzoekende Don Draper ineen ben.
Stijf van spanning
Die opdrachten willen niet. Veel nieuwe haal ik niet binnen en degene die ik wel moet doen, die lukken mij niet meer. Urenlang staar ik naar een scherm waar slechts een alinea op uitgetikt is. Tijdens het schrijven probeer ik lang uit te ademen – een trucje dat ik tijdens de laatste maanden van mijn zwangerschap leerde – alleen word ik zo zenuwachtig van mijn adem dat ik denk dat ik stik. Mijn nek staat stijf van de spanning als ik denk aan mijn man die het door zijn burn out zo verschrikkelijk moeilijk heeft nu. En als ik zie hoe onze kinderen hier op reageren. Dat ik ze het ene moment tegen me aandruk en wens dat ze voor altijd klein blijven en dat ik het volgende moment droom dat we tien later zijn en ze rustig lezen en huiswerk maken in plaats van onze bank aan gort te springen. Dat ik ondertussen rustig kan werken aan heel veel opdrachten en mijn man weer aan een werkende toekomst kan denken. En dat we op vakantie kunnen en naar het museum. En het leuk hebben met elkaar. De realiteit is dat ik elke dag nat beddengoed in de wasmachine prop omdat de middelste nu elke nacht in zijn bed plast. En dat ik rondloop in een jas waarvan twee knopen ontbreken.
Ik weet niet waar ik de energie en ideeën vandaan moet halen
Tijdens het tikken denk ik aan de heerlijke, onschuldige tijden die mijn man en ik samen ook hebben gekend. Ik mis zelfs mijn actieve Facebookleven, waar ik nu – uit zelfbescherming – mee ben gestopt, maar wat mij als zzp’er boven het onvermijdelijke kluizenaarsleven dat thuiswerken met zich meebrengt, uit tilde. Dat ik door melige reacties spontaan energie kreeg om de boel aan kant te krijgen, dat leuke artikel uitwerkte en een dansje met mijn kinderen deed. Het waren vette freelance tijden en de magere dagen werden altijd aangevuld met weer moddervette. Het kwam altijd goed. Helaas is dat nu niet het geval. Het komt niet goed. Ik weet niet meer waar ik de energie en de ideeën vandaan moet halen. Mijn man staart glazig voor zich uit. Zijn burn out lijkt bij mij haast naar de achtergrond geschoven. Ik moet nu als een bezetene zorgen dat we deze kerst financieel gezien halen. En dan komt daar een mailtje. Notabene ga ik schrijven over campings, plekken waar ik na onze natte zomervakantie waarin de burn out terrein begon in te nemen, nooit van mijn leven meer wens te komen, maar ik neem de opdracht met gretigheid aan. Deze monsteropdracht gaat mijn kerst redden.
Verwrongen pokerface
En dan, hup, ploppen daar na weken van keihard werken ineens twee mailtjes mijn LinkedIn box – waar ik bijna nooit op kijk – binnen. Een ondernemerscoach feliciteert me met mijn verjaardag en vraagt hoe het met me gaat. Ik pulk mijn verwrongen pokerface van mijn gezicht en antwoord eerlijk dat het Kaa Uuu Teee met me gaat. Nee, dat zeg ik natuurlijk niet. Wel zeg ik dat de zaken er wat slechter voor staan, omdat een burn out ons gezinsleven en mijn werk aan het ontregelen is. Ze biedt me hulp aan. Hetzelfde doet die workbalance-coach die me ook via LinkedIn feliciteert en op mijn bekentenis antwoordt dat we haar altijd kunnen bellen. Gratis hulp. Zomaar. Terwijl de miezerregen tegen het raam slaat, voel ik dat er ergens vanuit de hemel naar me wordt geknipoogd.
Freelance journalist Maria van Beelen schrijft voor diverse (opvoed)bladen. Ze vertelt op STRESSED OUT over de periode dat haar man met een burn out worstelde.
VERDER LEZEN: WAT KUN JIJ DOEN ALS JE PARTNER MET EEN BURN OUT WORSTELT?
Meepraten over dit verhaal? Ga naar onze Facebookpagina!
Burn out herstel: 7 x belangrijke tips! 
Loop jij kans op een nieuwe burn out? 