Loïs Bisschop: ‘Stress verdoven we vaak met alcohol'

Lees meer van Maaike Helmer

Een wijntje om de stress van de dag weg te spoelen. Doe jij dat ook? Volgens Loïs Bisschop, die zelf een alcohol probleem had, is ook dit soort ‘recreatiedrinken’ niet zo onschuldig als je denkt. Alcohol is harddrugs. En we hebben als maatschappij een alcoholprobleem. Loïs zelf is nu vijf jaar nuchter en schreef het boek ‘Ik ben Loïs en ik drink niet meer’.

‘Veertien was ik, toen ik mijn eerste slok alcohol dronk. In eerste instantie was het vooral om me wat meer ontspannen te voelen op een feestje. Zo begint het meestal. Het maakte me inderdaad meteen een stuk relaxter. Meteen al was me diep vanbinnen al duidelijk dat alcohol ‘gevaarlijk’ is, al kon ik dat prima voor mezelf wegredeneren. Dat heb ik lang volgehouden. De charme van alcohol is dat het de scherpe randjes van het dagelijks leven afhaalt. Als je moe bent, kun je het jezelf geven als beloning. Als je iets spannend vindt, kun je de zenuwen dempen. Als je bang bent, kun je dat gevoel even verdoven. En omdat het sociaal geaccepteerd is om alcohol te drinken, valt het helemaal niet op als je langzaam steeds meer gaat drinken.’

Wat is er normaal aan als je niet meer op een barkruk kunt blijven zitten?

‘De manier waarop ik alcohol gebruikte, heeft een hele tijd geleken op ‘redelijk normaal gedrag’, al ging ik steeds wat verder. Op mijn 23ste kon ik behoorlijk wat ‘wegkachelen’ op een goede avond. Maar hé, er zijn nu eenmaal feestbeesten zoals ik, maakte ik mezelf wijs – terwijl ik éigenlijk juist verlegen was. En mijn vrienden dachten er ook zo over: ‘Heb je Loïs weer.’ Het was helemaal niet vreemd, alles viel nog steeds binnen de richtlijnen van wat we normaal vinden. Maar wat is er eigenlijk normaal aan, als je niet meer op een barkruk kunt blijven zitten, vraag ik me tegenwoordig af? Toen vond ik het alleen maar grappig als ik een wijntje te veel op had. En van één wijntje te veel werden het er twee. En drie.’

Alcohol was een onmisbaar onderdeel van mijn leven geworden

‘Heel lang kun je op die manier een bepaald beeld ophouden. Maar feit was, dat ik nergens op een terrasje kon zitten zonder een glas wijn. En dat ik altijd wel zin had in een borrel of een feestje. Ik was er altijd voor te porren, als ik maar iets kon drinken. Ook alleen dronk ik. Elk excuus was goed genoeg om een fles wijn in te slaan bij de supermarkt. Alcohol was een onmisbaar onderdeel van mijn leven geworden. Het hoorde er gewoon bij. Ik kon echt niet meer zonder. Al zei ik tegen mezelf van wel. Mijn dag was niet compleet zonder wijn. Ik denk dat heel veel vrouwen zo denken, maar dit niet voor zichzelf willen erkennen. Dat ze alcohol nódig hebben. Ik kwam steeds meer op een glijdende schaal terecht. Alcohol was waarop mijn dag dreef. Niet dat ik in de ochtend al begon met drinken, zeker niet. Ik zorgde er wel voor dat het allemaal heel oké leek, vertoonde geen junkengedrag. Tenminste, niet naar buiten toe. Want vanbinnen was ik wel degelijk bezig met: wanneer kan ik weer aan de wijn? De alcohol hield me onbewust in zijn greep. En die greep werd ongemerkt steeds strakker. Tot ik in een wurggreep lag. Een dag zonder alcohol was simpelweg ondenkbaar geworden. En dat had gevolgen. Steeds vaker kreeg ik black-outs, zei ik vreemde dingen en kon ik me daar de volgende dag niets meer van herinneren.’

Ingestort
‘Op een middag, ik was 28, liep ik op de Wibautstraat in Amsterdam en ik zag het gewoon niet meer. Dit was niet het leven dat ik tot mijn zestigste kon volhouden. Ik realiseerde me: ik ben verslaafd. Ik ben gewoon echt verslaafd, aan alcohol. Het leek of alles toen ter plekke om me heen instortte. Tot die tijd had ik altijd mezelf voorgehouden dat ‘het nog wel kon’ ook al wist ik deep down dat ik mezelf voor de gek hield. Die dag heb ik mensen van wie ik hield verteld dat ik er iets aan wilde doen, dat het zo niet langer ging. Veel mensen zullen dit lezen en denken: ‘Ah, dit verhaal gaat niet over mij, ik neem alleen af en toe een wijntje als ik gestrest ben.’ Dat is precies wat ik ook zou denken. Dat zegt iets over hoe we er in onze maatschappij mee omgaan, met alcohol. Omdat het zo gegroeid is, is het moeilijk voor ons om nog waar te nemen, maar feitelijk is alcohol natuurlijk een harddrug die we gewoon als passief tijdverdrijf in ons leven hebben opgenomen.’

Geen druppel
‘Stoppen met drinken bleek het één groot gevecht. Ik combineerde een psycholoog met gewoon hardcore zelf stoppen. Het was wel zwaar, maar ik was bang dat als ik het bijvoorbeeld in een resort zou doen, ik thuis meteen weer in oude patronen zou vervallen. Ik mocht geen druppel meer drinken. Nooit meer. Ik realiseerde me dat alcohol een té sterke greep op me had om ‘gewoon af en toe nog een wijntje te kunnen drinken.’ Bij een wijntje gaan mijn hersenen meteen weer in de verslavingsstand. Dan begint alles weer opnieuw. Toen ik besloot dat er maar één manier was om ermee te kappen, nóóit meer iets drinken, wist ik: dit gaat me ook een deel van mijn sociale leven kosten.’

Pas als je stopt met alcohol zie je écht hoe doordrenkt onze samenleving ervan is

‘Die veronderstelling bleek correct. Alcohol is een sociaal smeermiddel. Veel van mijn contacten verdampten. Mijn leven veranderde enorm. Pas als je stopt met alcohol zie je écht hoe doordrenkt onze samenleving ervan is. Een trouwfeest, een verjaardag, het is niet compleet als er geen bier of wijn wordt geschonken. Mensen vinden het onbegrijpelijk dat je ‘niet gewoon gezellig mee doet. Ik ben sinds ik ben gestopt best wat vrienden ook kwijtgeraakt. Maar ik ben dichter bij mezelf dan ooit. Sinds ik gestopt ben met alcohol, vallen me dingen op die ik eerder simpelweg niet zag. Ik let daar nu natuurlijk meer op. Maar kijk maar eens een aflevering van Goede Tijden Slechte Tijden, daar staat een fles wijn op tafel als het in de serie zogenaamd gezellig is. Bij Gooische Vrouwen was de wijn ook niet aan te slepen, ik weet nog dat ik weleens ’s middags thuiskwam en dacht: ‘Ik schenk een wijntje in, ik ben he-le-maal een Gooische Vrouw zo!’, dit soort idealiseren van alcohol vind ik slecht. Ook online is het beslist niet vreemd, alcohol. Check Facebook, heel normaal om met een biertje op de foto te staan.’

Best schokkend dat je het toilet onderkotst omdat je zó dronken was

‘Een tijdje geleden werd door Jellinek gezegd dat als alcohol tegenwoordig zou worden geïntroduceerd, het meteen verboden zou worden. Ik vind dat ontzettend logisch. Het is enorm schadelijk, niet alleen voor je lever, onlangs is er ook een link geconstateerd met een forse toename van het risico op borstkanker [< link]. En eigenlijk is het ook niet oké, wat er gebeurt als je dronken bent. Je raakt de controle kwijt. Terwijl het natuurlijk éigenlijk best schokkend is als je het toilet onderkotst omdat je zó dronken was. Ik bedoel: ik maakte zelf ook dingen mee waar ik me nu best voor schaam. Maar toen schaarde ik het onder ‘Ach, dat hoort erbij.’ Als dit bij een andere drugs zouden gebeuren, zouden er vast kamervragen over komen. Mensen die zomaar de gracht inlopen, dronken, soms zelfs verdrinken… of de tent afbreken… Waarom staat alcohol niet ter discussie? Een interessante vraag.’

Alle ballen hoog houden
‘Een alcoholprobleem bij een jonge vrouw is een taboe. Ik denk dat ik echt niet de enige ben die een problematische verhouding heeft met alcohol. Ik weet dat het meer bij hoger opgeleide jonge vrouwen voorkomt dan we met zijn allen willen erkennen: we zijn gestrest en weten niet hoe daarmee te dealen, we willen alle ballen hooghouden en laten zien dat het allemaal perfect gaat. We durven ons niet meer kwetsbaar op te stellen in deze maatschappij. In plaats daarvan zijn we hard voor onszelf en om het te doorstaan doen we aan zelfmedicatie. Zelfmedicatie lost het probleem niet op. Je issues onder ogen zien wel. Maar dat doet pijn, kost tijd, dat willen we niet, want we moeten dóór. En ondertussen worden problemen groter. En heb je meer zelfmedicatie nodig. En iedereen vindt het prima. ‘Gezellig toch?’ – zeggen we dan. Ik vind dat we erover moeten praten. We moeten er open over zijn, dat het eigenlijk de omgekeerde wereld is. Dat is de reden dat ik mijn boek schreef. Ik wil anderen graag geven waar ik zelf toen zoveel behoefte aan had: informatie van iemand die op mij lijkt. Pas als we toelaten dat dit speelt – op individueel en maatschappelijk niveau -, kunnen we dingen oplossen.’ (Foto Loïs Bisschop via Anne van Gelder)

‘Ik drink niet meer’ van Loïs Bisschop is te koop via deze link!

LEES OOK: JACQUELINE VAN LIESHOUT: ‘MIJN POISON OF CHOICE WAS WIJN.’