Andrea heeft dysthemie (langdurige depressie waarbij je nog wel kunt functioneren). Stress en extreme vermoeidheid waren lange tijd de enige twee stabiele factoren in haar leven. Een burn out was de genadeklap. Ze schrijft op STRESSED OUT over haar leven en wil daarmee het taboe op psychische aandoeningen doorbreken. Dit was het laatste artikel uit de serie ‘Hoofd-zaken’, de rest van de artikelen vind je hier.
Fucking gezellig doen. Mondhoeken omhoog, kraaienpootjes krullend om de ogen, hoofd licht gekanteld en een geruststellende klank uitfloepen. Kom op, zoveel moeite kost het toch niet? Meedoen met gezellige dingen. Gezellig doen met mensen. Vreemden, bekenden, dichtbij, ver weg, online en offline. Altijd maar aanwezig zijn met een blij hoofd. Vermoeiend. Elke keer weer schaam ik me voor mijn klaagzang. Althans, ik denk dat het zo op mensen overkomt als ik vertel over mijn sombere periodes. Dat ik geen energie heb en gewoon niet wil. Nee, niet nu, niet na een nachtje slapen en al helemaal niet na gezellig wijnen. De behoefte om me te wikkelen in roze fluff en een staat van gewichtloosheid ervaren is groot. Een droomtoestand waar ik even lekker mag bijkomen. Het zou een gat in de markt zijn.
‘Ik heb het te druk om gezond te doen’Hoe wilder, grootser en intensiever mijn omgeving, hoe kleiner, angstiger en leger ik me voel
Hoe wilder, grootser, intensiever mijn omgeving, hoe kleiner, angstiger en leger ik me voel. Happend naar adem als een vis op het droge. Spartelend met mijn armen en benen. Geen kracht meer om écht om hulp te roepen. Ik weet zelfs niet meer hoe ik terug in het water kom. De zee heeft zich van mij gedistantieerd en de vissers in de verte lijken me niet op te merken. Boven mij cirkelen meeuwen. Elke meeuw staat voor een obstakel in mijn denken. Ze vliegen laag over en willen een stukje van mij. De zorgen dwarrelen neer en nemen bezit van mijn lijf en hoofd. Zo voelt het soms. Nou, vaak eigenlijk.
Wat ik terugkrijg bij mijn voorzichtige hulpvraag, is dat iedereen het druk heeft
Het valt me op hoe kort en hol de antwoorden zijn op een voorzichtige hulpvraag. Ik houd me voor om niet meteen all out te gaan. Geen vochtige ogen en oppervlakkige ademscheuten. Gewoon zeggen waar het op staat. ‘Ik voel me de laatste tijd niet zo lekker. Gestresst, emotioneel en somber.’ Mijn ogen zoeken naar een stukje vastigheid. Is de boodschap al aangekomen? Wat ik vaak terugkrijg, is dat iedereen het druk heeft. En als single is het toch echt niet zo zwaar als met een heel gezin. Dus niet zeuren. Ik schaam me weer voor mijn klaagzang en de toon in mijn stem. Een beetje gezellig doen, kom op. Ik zou een award moeten winnen voor de nepglimlach die ik eruit kan persen. Hoezee, weer een poging verkruimeld en vertrapt. Maar, gewoon volhouden.
‘Waarom kan ik toch niet stilzitten?’Google heeft alle antwoorden, iedereen heeft hét antwoord voor mij
Online is er veel te vinden en Google heeft alle antwoorden, dus ga ik verder op onderzoek uit op het wereldwijde web. Flashy websites en nog geliktere portretten komen voorbij. Hij of zij heeft het antwoord voor mij. Zie je nou wel. Ik heb de hoogste punten bij deze test, zit in de gevarenzone na die vragenlijst en mag mezelf keer op keer een labeltje opplakken. Alle indrukken en uitslagen zorgen alleen maar voor meer vraagtekens. Alsof ik niet al rondliep met een Harry Potter-achtig litteken in de vorm van een vraagteken op mijn voorhoofd. Wie vraagt, wordt overgeslagen. Mondje dicht heb ik geleerd. Ik moet het van me af laten glijden is een veelgehoord advies. Was het maar zo makkelijk als de pluisjes van een uitgebloeide paardenbloem wegblazen. Makkelijker gezegd dan gedaan.
Wegrennen van al mijn zorgen en gedachten lijkt me heel bevrijdend
Vluchten is ook zo’n ding. Wegrennen van al mijn zorgen en gedachten lijkt me heel bevrijdend. Maar daarmee zijn ze nog niet weg. Ik moet ze dan zelfs achter me aanslepen. Nee, dat is ook niet de oplossing. Hoewel het soms wel beter lijkt als ik mijn zorgen één voor één mag begraven in het zand op een tropisch eiland. Torentje erop en afmaken met een gekleurd vlaggetje waar de wind mee mag spelen. Het gras-is-altijd-groener-syndroom verschijnt als een fata morgana in mijn gedachten. Oké dan. Terug naar het begin. Waar alle donkere wolken zijn ontstaan. Wanneer ik arm in arm liep met mijn psychotherapeut of beste vriendin, gingen we nog wel eens de verkeerde kant op. Nu probeer ik zelf de weg terug te vinden. Het gaat me lukken.
STRESSED OUT wil Andrea bedanken voor de openhartige kijk in haar leven en haar taboedoorbrekende stukken.
Zelfmoordgedachten? Praat erover. Dat kan via 0900-0113 en de chat op 113.nl.
Andrea Dronk is tekstschrijver, ze wil ooit een boek schrijven. Op STRESSED OUT schrijft ze in de taboedoorbrekende rubriek ‘hoofd-zaken’ over haar leven met dysthemie (langdurige depressie waarbij je vaak nog wel kunt functioneren in het dagelijks leven). Stress en extreme vermoeidheid waren lange tijd de enige twee stabiele factoren in haar leven. Een burn out was de genadeklap. Haar doel: het taboe op psychische aandoeningen doorbreken.
LEES OOK: ALS JE EIGENLIJK NIET MEER HET NIEUWS WILT KIJKEN…
Hoe drukte ons verslaafd maakt aan meer drukte 
Te druk? Níet die afspraak afzeggen 