Grote lessen van een kleine duif voor mijn raam

Zomaar uit het niets zit ze daar, bovenop mijn balkonkast. Ik ben een weekend niet thuis geweest en in die paar dagen heeft ze ongevraagd een stukje van mijn balkon ingenomen. Triomfantelijk zit ze op haar nest, dat er wat rommelig uitziet, maar dat is blijkbaar duif-eigen.

Het is nu ruim drie weken dat Mevrouw Duif tijdelijk anti-kraak bij me woont. Elke dag ga ik bij haar kijken, meerdere keren, meestal vanachter het raam. Dan kijkt ze me met haar kraaloogjes wat angstig aan. Heel af en toe komt Meneer Duif aanwaaien, maar dit zijn bliksem bezoekjes. Ik heb hem nog nooit met een snackje in zijn snavel gezien. Zou ze dan helemaal niets eten tijdens het broeden? Tja, zo’n vraag zegt dan meer over mij.
Mevrouw Duif intrigeert mij. Waarom komt ze precies in de weken dat wij als land in semi lockdown zijn op mijn balkon broeden? Zij is niet de enige die 24/7 thuis moet blijven, dat moeten er wel meer. Om een andere reden weliswaar, maar het heeft iets symbolisch.

Het enige wat ze doet, is zitten en broeden. Daar zijn wij mensen niet zo goed in

Elke keer als ik ga kijken, zit ze daar. Dat is het enige dat ze doet, zitten en broeden. Daar zijn wij als mensen niet zo goed in. Waar Mevrouw Duif is, gaan wij liever doen. Mevrouw Duif heeft geen tv, geen Netflix, geen laptop, geen muziek, geen bak met chips, geen online shoppen, geen Tinder, geen sporten, geen boeken, geen ijskast; het is zij, haar nest en haar eieren. Ze weet instinctief wat haar te doen staat, en dat doet ze, vol overgave en met liefde.

Loslaten impliceert dat we iets vasthouden

Voor veel mensen bestaat dit corona hoofdstuk uit pagina’s van loslaten. Loslaten van plaatjes, verwachtingen, resultaten, zekerheden, werk, gezelligheid, afleiding, erkenning, vaste patronen, geld, behoeftes en veel zinnen die beginnen met: ‘Ik wil…’ of ‘Ik zou zo graag…’ Deze tijd laat ons zien waar het nog om ons als persoon gaat en waar we verwachtingen en condities hebben op het leven, werk, de dood en relaties. Bestaat er eigenlijk wel zoiets als ‘loslaten’, stelde ik mezelf als vraag. Dit impliceert namelijk dat we iets vasthouden. En wat is het dan, waar we ons aan vasthouden? Is het een vasthouden aan individualiteit, aan onze ‘ik’, en dat we zo graag een ‘ik’ willen zijn? Een ‘ik’ die denkt controle te hebben?

We worden uitgenodigd om meer thuis te zijn, niet alleen letterlijk, maar ook bij onszelf

We worden in dit corona hoofdstuk uitgenodigd om, net als Mevrouw Duif, wat meer thuis te zijn. Niet alleen letterlijk thuis, binnen de grenzen van ons eigen nest, maar ook thuis bij onszelf. Met een kleinere dosis afleiding van buiten. De aandacht wat meer naar binnen gericht, naar die innerlijke plek van stilte die in ons allemaal schuilt, die onaantastbaar is. Net als Mevrouw Duif weten we diep van binnen allemaal wat ons te doen staat. Voor mij is Mevrouw Duif een mooie reflectie van hoe we in deze tijd worden uitgenodigd om ook wat meer te broeden. Broeden, als in met onszelf zijn, en vanuit die innerlijke schatkist vervolgens te doen wat er nodig is, met overgave en liefde.

LEES MEER: DEZE KLEINE DINGEN ZIJN DE LICHTPUNTJES VAN HET LEVEN IN DONKERE TIJDEN…

Mariette Reineke is freelance journalist voor nieuws.nl, ze deelt haar dagelijkse leven op heartstorm.nl, is lifestyle coach en is mede-initiatiefnemer van Stichting Verkering met Jezelf.