We worden wakker in een nieuwe werkelijkheid

Lees meer van Annemarie van den Berg-Nap

Nog steeds merk ik dat het ‘s ochtends soms even duurt, voordat ik me realiseer: O ja. Dat is ook zo. Het is wakker worden in een nieuwe werkelijkheid…

Eigenlijk is er voor mij niet eens zoveel veranderd sinds corona. Ik werk altijd al (grotendeels) vanuit huis. Mijn dagen volgen een redelijk vast ritme. Ik sta op, maak ontbijt, ga aan het werk. En daarna strek ik mijn benen en haal een frisse neus tijdens een wandeling op de dijk, of langs de rivier.

De kille cijfers zijn nieuw, het virus slaat gaten in families

Maar natuurlijk zijn er ook dingen anders. Zo deel ik het huis, normaal gesproken vanaf negen uur ‘s ochtends mijn domein, ineens met twee pubers. En vanuit de woonkamer hoor ik mijn lief via de webcam praten met zijn leerlingen. Het is zoeken naar een rustige plek in huis om geconcentreerd te kunnen werken. Maar zelfs in de stilte blijft mijn hoofd onrustig…

Want nieuw zijn ook de kille cijfers die elke dag vertellen dat het corona virus – hoe onzichtbaar ook – gaten slaat in families. Hetzelfde corona virus dat medici en laboranten kei- en keihard laat werken in de hoop op een goede afloop.

Nieuw is ook de toenemende bezorgdheid die ik voel. Over mijn ouders en schoonouders, die niet alleen vanwege hun leeftijd, maar ook door hun aandoeningen extra risico lopen. Over mensen die geen toegang hebben tot goede medische zorg. Mensen die op straat leven, of hutjemutje in een vluchtelingenkamp.

Maar nieuw zijn ook andere dingen…

Maar….

Nieuw is ook het groen dat weer aan de bomen verschijnt. Dat heerlijke frisse groen, zoals alleen de eerste lenteblaadjes zijn. Nieuw is ook de bloesem die zo gul met haar schoonheid strooit. Zoals de magnolia. De diva onder de bloesems, die zo kort maar hevig bloeit. Of de voorzichtige eerste tekenen van rose en witte bloempjes van de meer bescheiden appel – en perenbomen.

Nieuw zijn ook de lammetjes – och die lammetjes. Ik kan er naar blijven kijken… Hun eerste wankele stapjes. De gekke sprongetjes. En dan dat grappige geblaat.

Nieuw is ook de saamhorigheid. De #nietalleen acties. De beren voor de ramen. De (her-)waardering voor beroepen die hier nog niet zo lang geleden via demonstraties voor moesten knokken.

Gaan we straks kijken met nieuwe ogen?

Het nieuwe heeft zowel lelijke, ingrijpende en angstige kanten, als onverwacht troostrijke en bemoedigende kanten. De ene dag zie ik vooral het ene, de andere dag heb ik voorzichtig oog voor het andere…

En ik vraag me af: zal deze tijd ons helpen om – als alles weer achter de rug is – met nieuwe ogen te kijken naar ons leven?

LEES OOK: ZULLEN WE ELKAAR BELOVEN DAT WE DIT NIET MEER VANZELFSPREKEND VINDEN?

Annemarie van den Berg-Nap is moeder, journalist en cultureel antropoloog, werkt als redacteur en freelance journalist en blogt op lachomjezelf.nl over worstelingen met werk, stress, verwachtingen van de samenleving en zichzelf.