Alleenzaamheid #3: 'In coronatijd word ik weer geconfronteerd met veel alleen zijn'

Lees meer van Andrea Dronk

Andrea Dronk schreef eerder de taboedoorbrekende reeks ‘Hoofdzaken’, over haar leven met dysthemie (een vorm van depressie). Ditmaal opnieuw een taboedoorbrekende reeks, waarin ze openhartig vertelt over eenzaamheid. In deze tijden van corona treft eenzaamheid velen. Andrea is gewend om alleen te zijn en werken. Maar nu het moet, voelt het toch anders.

Als kind was ik altijd al veel alleen. Ondanks dat ik in die zin niets te klagen had met twee broers en een zus. Knuffelde ik niet urenlang met de kat, was ik wel met barbiepoppen aan de gang of zat ik buiten alleen in de zandbak. Toen voelde ik geen eenzaamheid. Er was genoeg te ondernemen en om mij heen was het altijd druk. Fijn in mijn eigen wereld, zoals kinderen dat kunnen doen.

Mijn beeld over alleen zijn veranderde

Ik kan niet precies aangeven wanneer mijn idee over alleen zijn veranderde. Misschien wel het moment dat ik mezelf als individu ging zien. Dat er een ‘ik’ is en een ‘jij’ of ‘wij’. Dualiteit maakte zonder aankondiging zijn intrede. Mijn wereld was ineens niet meer zo veilig en vrij als ik dacht. Als verlegen en ongemakkelijke tiener hoorde ik er al snel niet bij en werd ik als ‘anders’ bestempeld. Ik was een makkelijk doelwit en werd gepest. Buitengesloten worden, afkeurende blikken, gegiechel als ik langsliep, met non-verbale acties lieten ze mij me enorm klein voelen.

Ik werd nog stiller en deed alles om zo onzichtbaar mogelijk te zijn

Ik ben in die periode een stukje van mezelf kwijtgeraakt. Er is iets achtergebleven wat nooit heeft kunnen groeien. Iets wat ik nog niet heb kunnen integreren en dus nog eens moet reviseren om mezelf te kunnen helen. Niet meer klein voelen, maar in mijn kracht staan. Omdat anderen mij niet accepteerden, heb ik mezelf ook nooit helemaal geaccepteerd. Want het beeld dat zij voor mijn ogen van mij creëerden, was in mijn ogen ook de waarheid. Dus werd ik nog stiller en deed ik er alles aan om zo onzichtbaar mogelijk te zijn. Ik gaf ze nog geen kruimel van mezelf om over te praten. Uiteindelijk hield het pesten op, maar was ik ‘verpest’.

Pas geleden kwam ik deze quote tegen van Robin Williams:

‘I used to think the worst thing in life was to end up all alone. It’s not. The worst thing in life is ending up with people who make you feel all alone.’

Hoewel het niet helemaal opgaat voor hoe ik mij momenteel voel, kan ik me hier zeker een voorstelling van maken. Ik kan een drukke ruimte binnenstappen en totaal geen verbinding voelen met mensen. Geen zin om een praatje te maken, liever niet inbreken in een gesprek of mezelf überhaupt introduceren. Weggaan is het enige wat ik dan nog wil. Gedachten spelen een potje tafeltennis in mijn hoofd. Wie zit er op mij te wachten? Kan ik wel een gesprek continueren? Heb ik wel de juiste outfit aan? De gekste en zo niet belangrijke gedachten komen in sneltreinvaart voorbij. En ja, als ik daar gehoor aan geef, dan verloopt een ontmoeting of gesprek inderdaad anders dan ik zou willen. Het zit er alleen zo ingebakken, dat ik niet weet hoe ik mijn overtuigingen kan losweken en laten oplossen.

Weer voel ik me als een klein kind

In coronatijd word ik weer geconfronteerd met veel alleen zijn. Niet alleen mijn idee over alleen zijn wordt weer opgerakeld, maar ook het collectieve idee vanuit de maatschappij zelf. Weer voel ik me als een klein kind en wil ik onzichtbaar in een hoekje kruipen. ‘Zie je?’ spookt het door mijn hoofd. Wie zit er op jou en je zelfmedelijden te wachten? Verdringen en doorrennen heb ik vroeger al eens geprobeerd. Zonder succes. Soms gun ik mezelf de tijd om alles te relativeren. Is het echt zo erg? Wie vind dat dan? Ikzelf? Há! Dus kan ik het ook zelf veranderen? Die momenten zijn van korte duur. Dan werp ik een blik uit het raam en kijk hoe de wolken voorbij glijden. In de reflectie zie ik mijn silhouet. Stil en alleen.

LEES OOK DEEL 1: ‘IK ZIT IN QUARANTAINE IN MIJN EENTJE’

EN DEEL 2: ‘HET IS ME, MYSELF EN MIJN SMARTPHONE’

Andrea Dronk is tekstschrijver, ze wil ooit een boek schrijven. Op STRESSED OUT schreef ze eerder de taboedoorbrekende rubriek ‘hoofd-zaken’ over haar leven met dysthemie (depressie). In de rubriek ‘alleenzaam’ doorbreekt ze opnieuw een taboe, ditmaal over eenzaamheid.