Andrea Dronk schreef eerder de taboedoorbrekende reeks ‘Hoofdzaken’, over haar leven met dysthemie (een vorm van depressie). Ditmaal opnieuw een taboedoorbrekende reeks, waarin ze openhartig vertelt over eenzaamheid. In deze tijden van corona treft eenzaamheid velen. Andrea is gewend om alleen te zijn en werken. Maar nu het moet, voelt het toch anders.
Nadat ik premier Rutte’s laatste oratie had aangehoord via een livestream, bleef ik even naar het scherm staren. Mijn blik ging van onze minister president naar mevrouw de gebarentolk. Ik begon me af te vragen wat haar persoonlijke situatie zou zijn. Wat vindt zij van de woorden die ze moet vertalen? Ik weet even niet wat ik ervan moet denken. Weer zijn er weken toegevoegd aan de intelligente lockdown van Nederland. Van mij, mijn buren, mijn stad en alles tot aan de landsgrenzen. Wat er na die grenzen gebeurt, wil ik liever niet vanaf een scherm mijn brein in laten sijpelen. Ik begin tegen mezelf te praten: ‘Rustig, Andrea. Gewoon doorgaan zoals nu’.
Thuiswerken was eerder nooit een issue voor mij
Even een korte schets van mijn huidige situatie. Ik woon op een kleine 60m2, ben single en 30+. Als zelfstandig ondernemer is mijn laptop heilig. Het scherm van 15,6 inch tovert alles tevoorschijn wat ik nodig heb om dagelijks mijn werkzaamheden te kunnen uitvoeren. Thuiswerken was daarom ook nooit een issue voor mij. Met een goed bureau en fijne stoel was ik al tevreden. Maar om mijzelf te beschermen tegen all day, every day werken, ging ik regelmatig buiten de deur lunchen en met andere zzp’ers een bakkie doen. Opdrachtgevers wensten dat ik een paar dagen op kantoor kwam zitten en ik had standaard één afsprakendag in de week waarbij ik van hot naar her reed. Zo zagen mijn dagen er uit voor de lockdown.
Wisten wij veel drie jaar geleden…Alleen zijn is prima, maar liefst op mijn eigen voorwaarden
Ik kan mezelf goed onzichtbaar maken te midden van andere mensen. Heb ik een taak, doel of actie te verrichten, dan hoor en zie je me niet. Dan is de focus ongekend en sluit ik mezelf volledig af. Heerlijk, in mijn eigen wereld. Ik kan dus prima alleen werken. Ook prima alleen naar de bioscoop of uit eten. Maar wel op mijn eigen voorwaarden. Nu de coronacrisis op volle toeren draait, is het verplicht om zoveel mogelijk alleen te ondernemen. Verplicht. Niet meer zelf een keuze maken, geen spontane acties meer en al helemaal niet andere mensen opzoeken wanneer het mij uitkomt.
Ik mag niets meer, zit ook nog in zelfisolatie, alleen
Die barrière zorgde voor kortsluiting in mijn hoofd. Ik mag niets meer! En dan zit ik ook nog eens in zelfisolatie. Alleen. In het begin ging ik obsessief mensen bellen en berichten sturen. Ik wilde zoveel mogelijk informatie verzamelen. Wat vonden andere mensen van deze situatie en hoe gingen zij ermee om? Met die input kon ik mezelf geruststellen. Maar ik bleef alles behalve rustig. Mijn gedachten maakten overuren en bleven zichzelf in hoog tempo opvolgen. Ik ben alleen, nu en nog een lange tijd. Hoe ga ik dit doen?
Thuiswerken: Hoe doseer je de werktijd wanneer je vanuit huis werkt?Bezig blijven, gewoon doen wat er van je gevraagd wordt
Mijn laptop en ik werden zo mogelijk nog closer. En mijn smartphone bleef ook continu aan mijn zijde. Mijn hand ging van de computermuis naar mijn telefoon en vice versa. ‘Bezig blijven Andrea, gewoon doen wat er van je gevraagd wordt’. Ik wilde niet alleen met mezelf zijn. Afleiding zoeken en alert blijven. Overal op reageren en op de hoogte blijven. ‘s Avonds stort ik volledig in. Alle prikkels worden me te veel. Mijn gedachten blijven stromen en ik besluit zoveel mogelijk vroeg naar bed te gaan. Dan hoef ik alleen maar mijn ogen te sluiten en mijn brein te sussen. Niet denken aan de muren die op me afkomen, niet de toekomst proberen in te vullen, niet nadenken over waarom ik geen relatie durf aan te gaan, niet stressen over werk. Al weet ik dat zodra ik opsta, de gedachten weer terugkomen.
LEES OOK: DURF JIJ OPEN TE ZIJN OVER MENTALE PROBLEMEN? LEES HIER WAAROM DAT ZO BELANGRIJK IS
Andrea Dronk is tekstschrijver, ze wil ooit een boek schrijven. Op STRESSED OUT schreef ze eerder de taboedoorbrekende rubriek ‘hoofd-zaken’ over haar leven met dysthemie (depressie). In de rubriek ‘alleenzaam’ doorbreekt ze opnieuw een taboe, ditmaal over eenzaamheid.
Belangrijke boodschap op Wereld Kankerdag 
Raak jij overprikkeld door het nieuws? 