Andrea heeft dysthemie (langdurige depressie waarbij je nog wel kunt functioneren). Stress en extreme vermoeidheid waren lange tijd de enige twee stabiele factoren in haar leven. Een burn out was de genadeklap. Ze schrijft op STRESSED OUT over haar leven en wil daarmee het taboe op psychische aandoeningen doorbreken.
Elke dag weer probeer ik het te begrijpen. Waarom mijn lichaam zwak en loom voelt. Waarom mijn hoofd tolt van alle gedachten en ik mijn gemoedstoestand zo sterk laat beïnvloeden door externe factoren. Ja, ik vind het leven zwaar. Ja, daar heb ik mijn redenen voor. En ja, het manifesteert zich elke dag opnieuw.
Telkens ging ik op zoek naar antwoorden buiten mezelf
Spiritualiteit heeft mij handvatten gereikt en ook totale verwoesting. Weer ging ik op zoek naar antwoorden buiten mijzelf. Dan moest ik van mezelf elke dag minimaal een half uur mediteren en onderzoek doen naar spiritueel verlichte mensen en ervaringen. Als ik dan stil ging zitten en ademde zoals beschreven werd, gebeurde er niet zoveel. Ik zocht naar een innerlijke bron, maar vond leegte. Dan maar erachter zien te komen hoe die leegte zich heeft gevormd. Waar te beginnen? Een opgave zonder eind. Het leven kan ik best als reis zien. De dood probeer ik als een nieuw begin te zien. In mijn hoofd klopt het nog steeds niet. Levensvragen blijven de weg naar mijn brein vinden en planten er zaadjes. Inmiddels is het grotendeels overwoekerd en kan ik de weg niet meer terugvinden. De weg naar een zorgeloze, tevreden en positieve mindset die ik hopelijk als kind wel heb gehad. Ook dat weet ik niet zeker. Volgens de goeroes moet ik dingen uit het verleden aanraken, verwerken en loslaten, maar ik mag er vooral niet in blijven hangen. Vooruitkijken naar de toekomst is uit den boze. Dus blijf ik met een even zwak lichaam en vol hoofd op een eilandje in het nu achter.
Waarom het zo belangrijk is open te zijn over mentale problemenAls ik leuke dingen doe, lijkt het wel alsof ik daarvoor gestraft word
Het lijkt alsof ik word gestraft wanneer ik de zogenaamde leuke dingen doe. Dat begint al met het plannen. Wanneer de datum nadert, voel ik de intense behoefte om de activiteit af te zeggen. Want ik zal wel moe wakker worden, zoals altijd. En mensen zullen het wel merken dat ik laag in mijn energie zit. Daarom vinden ze mij misschien minder leuk na de afspraak. De volgende dag zal ik toch weer spijt hebben als ik mijn lichaam niet meer kan bewegen van de inspanningen van de dag ervoor. Allerlei gedachten kruipen voorbij. Ik kan het niet stoppen. Ik straf mezelf omdat ik een taartje heb gegeten, de zoveelste cappuccino achterover gooi, weer niet die wandeling heb gemaakt, geen tijd heb genomen om mezelf te verzorgen, niet even een intelligente post op social media heb geplaatst. Ik weet ook niet meer wat normaal is tegenwoordig. Ons eten is vergiftigd, bij water krijg je gratis GenX, liever ook niet praten over problemen, vooral gewoon doen. Dit mag niet en dat wordt afgestraft. Ik voel me verantwoordelijk om een gesprek te starten. Ergens oneens mee zijn wordt als pessimistisch beschouwd. Net als voor jezelf opkomen en grenzen aangeven. Meningen worden gegeven, gedeeld, bijgestaan en vergroot. Net zolang tot iedereen gewoon eens normaal doet.
Een kinderboek over een zebra. En je ongelukkig voelenTelkens vraag ik opnieuw om hulp, aan mijn omgeving en de maatschappij
Op mijn eilandje voel ik me eenzaam en onwaardig. ‘s Nachts is het er koud en voel ik me onveilig. Mijn SOS-bericht is weggespoeld wanneer ik wakker word. Telkens vraag ik opnieuw om hulp. Aan mijn omgeving en de maatschappij. Als ik over het water tuur, zie ik andere sombere eilandjes dobberen in de oceaan. Met daarop een zieltje dat zich vrij wil voelen. We hebben elkaar nog niet gevonden. De brug moet nog worden gebouwd. Daar is veel hulp voor nodig. We kunnen het niet alleen, wel samen. Mijns inziens start het met bewustzijn en openheid. Dat lukt niet met een goeroe en een businessmodel. Elkaar durven aankijken, luisteren en omarmen. Hopelijk mag ik dat nog meemaken.
Zelfmoordgedachten? Praat erover. Dat kan via 0900-0113 en de chat op 113.nl.
Andrea Dronk is tekstschrijver, ze wil ooit een boek schrijven. Op STRESSED OUT schrijft ze in de taboedoorbrekende rubriek ‘hoofd-zaken’ over haar leven met dysthemie (langdurige depressie waarbij je vaak nog wel kunt functioneren in het dagelijks leven). Stress en extreme vermoeidheid waren lange tijd de enige twee stabiele factoren in haar leven. Een burn out was de genadeklap. Haar doel: het taboe op psychische aandoeningen doorbreken.
LEES OOK: INTERVIEW ELLEMIJN VELDHUIJZEN VAN ZANTEN: ‘IK ROUW EN HEB LIEF MET DEZELFDE INTENSITEIT’
Alleenzaamheid #3: ‘In coronatijd word ik weer geconfronteerd met veel alleen zijn’ 
Alleenzaamheid #1: ‘Ik zit in quarantaine, in mijn eentje’ 