Maria Genova (43) is schrijfster van boeken als ‘Man is stoer, vrouw is hoer’, ‘Het Duivelskind’, ‘Als afscheid pijn doet’ en ‘Komt een vrouw bij de hacker’. Hoe gaat zij om met stress en balans?
Je komt oorspronkelijk uit Bulgarije?
‘Klopt. Op mijn negentiende ben ik naar Nederland gekomen, voor de liefde. We zijn nu al meer dan 25 jaar samen.’
Hoe was dat voor je, om Bulgarije te verlaten?
‘Ik liet daar destijds alles achter. Mijn familie, mijn vrienden, alles wat ik had opgebouwd. Ik stond op het punt om in Bulgarije aan de universiteit te gaan studeren, maar ik vertrok in plaats daarvan naar Nederland. Hier was ik, bijna letterlijk, niets. Ik sprak weliswaar vijf talen, maar ik sprak nog geen Nederlands. En vanwege mijn achternaam was ik dus ‘die Bulgaar’. Het was best schokkend om te merken dat mensen niet verder kijken dan hun neus lang is.’
‘Ik heb echt weleens gedacht: hoe houd ik dit vol?’
Dat klinkt zwaar…
‘Ik heb toen echt weleens gedacht: hoe lang houd ik dit vol? Ik heb ontzettend mijn best gedaan om snel de taal onder de knie te krijgen, ik was vreselijk gemotiveerd. Maar makkelijk was het niet. Er zijn momenten dat ik dacht ‘wie ben ik dan, hier?’. Maar ik realiseerde me uiteindelijk dat de definitie van anderen mij niet maakt. Ik ben voor mijn droom gegaan: journalist, en later ook schrijfster. Het Noordhollands Dagblad bood me de kans om als journalist aan de slag te gaan. Vanuit daar ben ik ook gaan werken voor bladen. En uiteindelijk schreef ik mijn eerste boek: ‘Communisme, sex en leugens’. Over mijn leven tijdens de communistische dictatuur in Bulgarije.’
Was je meteen succesvol?
‘Nee, zeker niet, dat had tijd nodig. Maar ik bleef het schrijven van boeken volhouden. Na een paar boeken werd ik steeds bekender. En nu leef ik ervan. Ik leef mijn droom.’
‘Dat ik oorspronkelijk uit een dictatoriaal regime kom, geeft een extra drijfveer’
Je bent dus echt een selfmade woman. Je boeken gaan met name over onderwerpen die in de taboesfeer hangen. Waarom?
‘Ik denk dat ik van nature erg nieuwsgierig ben. Daarnaast wil ik graag een verschil maken. Dat ik soms honderden mails krijg van mensen die iets hebben aan mijn boeken, is voor mij het mooiste wat er is. Ik heb ook een groot gevoel voor rechtvaardigheid. En omdat ik oorspronkelijk uit een dictatoriaal regime kom, zorgt dat ook voor een extra drijfveer.’
Wat bedoel je?
‘Het zit hem in het echt-willen-weten. Mensen uit het westen hebben altijd een vooropgesteld beeld van dictatoriale regimes. Onderdrukking, geen vrijheid, dat soort dingen. Ik ervoer dat toen toch echt anders. Wij wisten dat er sprake was van propaganda, wij wisten dat er sprake was van een zekere onderdrukking, maar verder hadden we het goed. Er was genoeg te eten, er waren geen grote verschillen tussen rijk en arm… In het westen hebben mensen soms helemaal niet door dat er sprake is van – westerse – propaganda. Terwijl die er wel degelijk is. Dat merk ik met mijn boeken ook; veel dingen worden onder de pet gehouden. Ik vind het door mijn eigen achtergrond interessant om dieper te graven, wat zit er onder het oppervlak? Wat speelt er écht?’
‘Ik kan goed plannen en ik geloof in de kracht van powernaps’
Is jouw werk stressvol?
‘Ik geef soms wel drie lezingen op een dag, maar ik vind het zo leuk! Het is gewoon een kwestie van goed plannen. En powernaps. Ik ben ook blij dat ik een hobby heb; ik volg een schildercursus. Dat ontspant me. En wat ook belangrijk is voor me: af en toe met mijn gezin een weekendje weg. Kleine tripjes halen je uit het dagelijks leven. Ik zorg er dus heus voor dat ik, ondanks alle drukte, ook wel rust vind.’
Nooit bang geweest naar aanleiding van het verschijnen van één van je taboedoorbrekende boeken?
‘Bang niet. Voorbereid wel. Ik ga me niet zorgen maken over iets wat er nog niet is.’
‘Bang dat ik zou instorten door die stalker was ik niet’
Weleens überhaupt een moment gekend dat je erdoorheen zat?
‘Werktechnisch niet. Maar ik heb in het verleden een stalker gehad. Die verspreidde leugens over me en wilde mijn imago besmeuren. Het hield niet op. Ik was niet bang dat hij ons iets zou aandoen, maar ik raakte wel uitgeput. Gelukkig is het door een waarschuwing van de officier van justitie gestopt. Bang dat ik zou instorten was ik trouwens niet zozeer; mijn kinderen en mijn leuke werk waren mijn redding.’
Wat zou jij andere mensen aanraden?
‘Ben je niet gelukkig, realiseer je dan dat je zelf dingen kunt veranderen. Het is niet makkelijk, maar je geluk moet je veel waard zijn. Je wordt alleen gelukkig als je doet wat jij belangrijk vindt. Te veel mensen leven naar een beeld van wat anderen van hen verwachten. Maar er is maar één route naar geluk: jouw eigen route. Ik dacht eerst dat het onmogelijk zou zijn om journalist en schrijver te worden, terwijl ik op mijn 19e nog geen woord Nederlands sprak. Maar met een beetje geluk en veel doorzettingsvermogen kun je echt alles bereiken. Geef dus niet te snel je dromen op.’
Volg je ons al op Facebook? Like nu onze pagina!
LEES OOK: WORKING IT OUT ROOS SCHLIKKER: ‘DAT BLIJE LABRADOR ZIJN HEB IK MOETEN AFLEREN…’
Working it out. Ionica Smeets: ‘Ik huil minder dan gemiddeld’ 
Working it out. Roos Schlikker: ‘Dat blije labrador zijn, heb ik moeten afleren’ 