Andrea heeft dysthemie (langdurige depressie waarbij je nog wel kunt functioneren). Stress en extreme vermoeidheid waren lange tijd de enige twee stabiele factoren in haar leven. Een burn out was de genadeklap. Ze schrijft op STRESSED OUT over haar leven en wil daarmee het taboe op psychische aandoeningen doorbreken.
Tweestrijd tussen lichaam en hoofd. Wie krijgt er aandacht vandaag? De ene dag voel ik mij gevangen in mijn lichaam en de andere dag maakt mijn hoofd er een potje van. Soms lijkt het net een bokswedstrijd. Andrea versus hersenmist, verzuurde ledematen of verkrampte spieren. Elke tegenkandidaat is bloedserieus, getraind en zal er alles aan doen om de wedstrijd te winnen. Ik sta ongetraind en uitgeput aan de andere kant.
Elke keer ga ik die strijd weer aan…
En toch ga ik elke keer weer die strijd aan. Mijn sterke wil is de underdog. Ik wil me zo graag beter voelen. Energiek en ontvankelijk voor alle mooie dingen in het leven. Binnen of buiten, ik word elke dag opnieuw geconfronteerd met de niet leuke dingen. Of ik laat het gebeuren. Ik vind het lastig om bepaalde situaties te negeren. Als ik de metro instap en alle reizigers zitten op zichzelf, ineengedoken achter een schermpje en volledig onbewust van de omgeving, voel ik veel eenzaamheid. Misschien komt het door mijn hooggevoeligheid en het hebben van een groot empatisch vermogen. Iets wat ik mag omarmen wordt er gezegd. Maar hoe voorkom ik dat alle energie wegglijdt uit mijn grip?
Waarom het zo belangrijk is open te zijn over mentale problemenIk wil zo graag mensen helpen
Wereldverbeteraar is een eenzaam beroep. Vooral als het voelt als een soort dubbelleven. Een geheime missie. Na het constateren van een bepaalde situatie zou ik het liefst optreden als Wonder Woman. Tegelijk ontstaat er een gevoel van machteloosheid. Ik ben niet sterk genoeg. Niet fysiek, niet in woorden en niet in aanwezigheid. Soms moet ik het gevoel om te willen schreeuwen onderdrukken. Als ik dat zou doen in het openbaar vervoer of in een drukke winkelstraat, zou het alleen maar averechts werken. En toch wil ik mensen helpen. Met bewustwording en compassie vinden. Dat is alleen mogelijk als ik het zelf dagelijks toepas in mijn leven. Grenzen aangeven is een belangrijke les.
Ik gaf de wensen en behoeften van anderen voorrang op die van mezelf
Van jongs af aan heb ik altijd de wensen en behoeften van andere mensen voorrang gegeven op die van mezelf. Want, zo had ik mezelf wijsgemaakt, dan pas zouden mensen mij leuk en aardig vinden. Zouden ze zelfs van mij kunnen houden. Door de jaren heen ben ik kwijtgeraakt waar ik zelf behoefte aan had. Wat mij authentiek maakt. Het kost me zo ontzettend veel energie om de rollen van wereldverbeteraar en people pleaser te behouden. Maar wie ben ik zonder die rollen? Ik durf niet om het hoekje te kijken. Wil het misschien ook niet weten. Niet nu. Dus blijf ik krampachtig volhouden. De strijd is nog niet gestreden. Hoewel een depressieve wereldverbeteraar misschien niet heel handig is.
Een kinderboek over een zebra. En je ongelukkig voelenWe willen altijd maar vooruit, ik ook…
We willen altijd maar vooruit, zo snel mogelijk en het liefst zonder obstakels op de weg. Natuurlijk heb ik ook ideeën over hoe ik verder wil in het leven. Op het gebied van werk, wonen zelfontwikkeling en relaties heb ik echt wel de nodige wensenlijstjes. Maar wanneer lichaam en hoofd niet meewerken, ben ik genoodzaakt om te blijven waar ik ben. Pas op de plaats maken. Dat heb ik lang gezien als stagnatie of zelfs achteruitgang. Nu besef ik me steeds meer dat het precies is waar ik moet zijn om aan mezelf te werken. Om wél de energie te hebben en een positieve mindset te ontwikkelen. Alleen het duurt zo lang. Ook die ongeduld moet plaatsmaken voor geduld en meer in het moment zijn. Rennen en haasten en keihard op mijn bek gaan heb ik al eens gedaan. En guess what, het werkt niet. Geloof me, ook niet een tweede keer.
Zelfmoordgedachten? Praat erover. Dat kan via 0900-0113 en de chat op 113.nl.
Andrea Dronk is tekstschrijver, ze wil ooit een boek schrijven. Op STRESSED OUT schrijft ze in de taboedoorbrekende rubriek ‘hoofd-zaken’ over haar leven met dysthemie (langdurige depressie waarbij je vaak nog wel kunt functioneren in het dagelijks leven). Stress en extreme vermoeidheid waren lange tijd de enige twee stabiele factoren in haar leven. Een burn out was de genadeklap. Haar doel: het taboe op psychische aandoeningen doorbreken.
LEES OOK: WAAROM HET ZO BELANGRIJK IS OM OPEN TE ZIJN OVER MENTALE PROBLEMEN…
Alleenzaamheid #3: ‘In coronatijd word ik weer geconfronteerd met veel alleen zijn’ 
Alleenzaamheid #1: ‘Ik zit in quarantaine, in mijn eentje’ 