Waarom focussen op wat beter kan je soms juist ongelukkig maakt

Lees meer van Krista Hogenboom

Als je je focust op wat beter kan, zie je dan niet iets héél belangrijks over het hoofd, namelijk wat al goed gaat? Dit keer een heel ontroerend en openhartig artikel van coach Krista over haar gezin en het inzicht dat ze kreeg…

Mensen zijn altijd op zoek naar ontwikkeling. Als kind leren we lopen en praten, we leren hoe je je dient te gedragen, we gaan naar school. We leren lezen, schrijven, rekenen, we leren hoe je omgaat met anderen. We krijgen te maken met teleurstellende cijfers en gaan op bijles. We leren onszelf te verbeteren, we leren hoe we dat wat niet goed genoeg gaat beter kunnen maken. We leren te focussen op groei. Op ontwikkeling, op vooruitgang. Dat is mooi. Ik houd van groei. Ik geloof erin. Ik geloof dat we dat als mensen nodig hebben. Ik geloof dat een stip op de horizon ons scherp houdt. Dat het ons in beweging houdt, dat de wil om te leren ervoor zorgt dat we iedere dag opnieuw gemotiveerd ons bed uitstappen.

Focussen op wat je kunt verbeteren, heeft ook een keerzijde

Dat we leren focussen op wat we kunnen verbeteren heeft echter ook een keerzijde. Door steeds te kijken wat er nog niet goed gaat loop je het risico dat je verleert hoe je moet genieten. En helaas maar waar: dat geldt ook als je dat wat je te leren hebt op een positieve manier verpakt. “Ik zou graag beter willen leren hoe ik een presentatie kan geven” klinkt weliswaar aardiger en motiverender dan: “Ik ben niet goed als ik voor een groep sta”, het betekent eigenlijk gewoon hetzelfde. En hoe je het ook formuleert, in beide gevallen ga je compleet voorbij aan de successen die je al geboekt hebt.

We moeten leren accepteren dat dit nu eenmaal is wat het is

Door te focussen op datgene wat je te leren hebt loop je het risico uit het oog te verliezen wat er allemaal al lukt. Wat gaat er goed? Schrijf dat eens op. Ik denk dat je versteld zult staan van alles wat er goed gaat. Mijn zoon wordt vrijdag 10 jaar. Hij is licht autistisch. Dat is zwaar, voor hem, voor ons als ouders, en voor ons als gezin. Het is zwaar omdat de dingen vaak anders lopen dan we zouden willen, omdat we niet altijd weten hoe we moeten omgaan met zijn gedrag. Dingen die voor ons heel makkelijk en vanzelfsprekend lijken zijn voor hem soms erg ingewikkeld. En dat levert irritaties op. Er zijn heel veel dingen die niet goed gaan. Er is soms ruzie, er zijn frustraties, en we moeten nog steeds leren accepteren dat dit nu eenmaal is wat het is. Elke ochtend help ik hem met aankleden. Omdat hij te snel is afgeleid en een op het oog eenvoudige handeling zoals ‘aankleden’ voor hem een hele serie stappen is die hij heel bewust moet nemen, en waar hij vaak in vast loopt. De stappen zelf zijn niet moeilijk, maar de aaneenschakeling is dat voor hem wel. En dus help ik hem daarbij, hoe graag ik ook zou willen dat hij het gewoon lekker zelf doet. Ondertussen zoek ik naar manieren om hem zelfstandiger te maken.

Ik ben constant bezig om dat wat nog niet goed gaat te verbeteren

Ga ik altijd goed om met zijn autisme en de situatie? Nee. Integendeel. Ik heb nog heel erg veel te leren. Ik word soms boos terwijl dat niet terecht is. Soms galmt het in mijn hoofd: ‘Werk nou gewoon een keertje mee!’, en dan voel ik me schuldig. Dan baal ik omdat er weer een botsing was, en hij er ook niks aan kan doen. Ik maak me zorgen, over hoe het met hem gaat. Ik maak me zorgen, over of zijn broertje en zusje wel de aandacht krijgen die ze verdienen. Ik maak me zorgen over hoe dat straks moet, als hij naar de middelbare school gaat. Ik maak me zorgen, en ik wil leren hoe het beter kan. Ik onderzoek voortdurend wat ik kan doen om het makkelijker te maken voor hem, en voor onszelf. Ik ben constant bezig om dat wat nog niet goed gaat te verbeteren.

Er gaat zo ongelooflijk veel goed, en ik ben trots

Maar potverdorie, wat is het ondertussen een mooi mannetje. Ik kan verschrikkelijk met hem lachen. Hij heeft leuke vriendjes, hij is creatief. Hij is sportief en super behendig. Hij is slim. Hij is lief. En ik hou zoveel van hem dat het bijna pijn doet. Er gaat zo ongelooflijk veel goed, en ik ben trots. Trots op mezelf omdat ik een hele goede moeder ben, en op mijn man en mij als koppel, om de manier waarop we er altijd voor elkaar zijn. Ik ben trots op mijn kinderen, omdat ze zo heerlijk zichzelf zijn, en op ons als gezin, omdat we het weliswaar niet altijd makkelijk hebben, maar het toch maar mooi even flikken, met elkaar. En als ik hem ’s ochtends wakker maak, en zachtjes zijn voeten masseer voor ik hem zijn sokken aantrek dan weet ik: ik ben een enorme mazzelaar. Want welke moeder mag haar tienjarige zoon nou nog aankleden? (Foto: Kunj Parekh/Unsplash)

Krista Hogenboom is coach en Inner Beauty Expert. Ze heeft haar eigen praktijk:steppingup.nl.

LEES MEER: FOCUSSEN OP WAT JE NIET WILT? NIET DOEN! EN WEL HIEROM NIET…