Borstkanker en burn out #2: 'Hoe ga ik verder?'

Lees meer van Rosanne Tanja

Rosanne Tanja kreeg op haar 29e borstkanker en ontwikkelde daardoor uiteindelijk ook een burn out. Voor stressedout.nl schrijft ze over die periode.

1 op de 7 vrouwen krijgt borstkanker. Ik ben zo’n vrouw.   Ik weet nog dat ik het vertelde aan mijn vriendinnen, we zaten bij elkaar om een weekendje weg te organiseren en ik wist het zelf net een dag. Ik zat met mijn hart in mijn keel en kreeg het bijna mijn strot niet uit. We zaten met zo’n 9 meiden in een kring, ze waren allemaal sprakeloos natuurlijk, door wat ik ze vertelde. Ik keek om me heen naar al die lieve mooie vrouwen en realiseerde me: ik ben nu de eerste in deze groep, maar volgens de statistieken volgen er waarschijnlijk meer. Geloof mij, ik hoop met heel mijn hebben en houwen dat ik de enige ben en blijf… Nu bijna vier jaar later denk ik na over alles wat mij is overkomen en hoe bizar het eigenlijk allemaal was en is.

Ik had een redelijk uniek jonge leeftijd voor borstkanker: 29 jaar

Ik had een redelijk uniek jonge leeftijd voor borstkanker: 29 jaar. Ikzelf was nog niet zo vaak geconfronteerd met deze ziekte in mijn omgeving, gelukkig. En van de gevallen die ik wel kende, vond ik het maar moeilijk voor te stellen hoe het moet zijn (geweest). Het klopt wat ‘ze’ zeggen: je weet pas écht hoe het voelt en wat het is, als je het zelf meemaakt. Mijn wereld ziet er sindsdien echt heel anders uit. Ik ben anders gaan kijken naar de wereld, de mensen die ik om me heen verzameld heb, mijn/onze sterfelijkheid, mijn tijd hier op aarde en hoe ik die tijd wil invullen. De onbevangenheid en de luchtigheid is er bij mij grotendeels wel af. Gelukkig heb ik mijn humor nog en loopt positiviteit als een rode draad door mijn dagen.

De trein vertrok steeds maar, zonder mij

De afgelopen drie jaar stonden in het teken van herstellen en de draad weer oppakken. Ik had toch een klein jaar aan de zijlijn gestaan, waar anderen doorgingen met hun leven en de kanker mij even buiten spel zette. Ik zie het als een trein waar iedereen in zat behalve ik, ik stond op het perron te kijken hoe die trein steeds maar vertrok zonder mij.   Mijn herstel verliep verbazingwekkend goed, met ups en downs natuurlijk, maar gelukkig vooral ups. Door gezonde voeding en voldoende beweging ging mijn conditie snel vooruit en voelde ik me fysiek en mentaal heel goed en sterk. Toen ik eenmaal weer werk had, deed ik voor mijn gevoel weer mee met de rest van de wereld en dat smaakte naar meer. Gretig leefde ik erop los en kon ik ook weer op sociaal gebied meekomen: festivals, vakanties vieren met vriendinnen, alleen op vakantie, naast mijn werk trainingen volgen voor mijn persoonlijke ontwikkeling en steeds meer plannen maken om mijn tijd nuttig en waardevol te besteden. Geen tijd verdoen met gemiep over ‘het leven’, maar GAAN!

Ik heb te hard geprobeerd om alles in te halen wat ik had gemist

En daar zit ik dan terwijl ik dit schrijf, even pas op de plaats. Het begon met de behoefte aan een paar dagen rust, toen een longontsteking en nu, acht weken later, ben ik er nog niet. Ik heb even te hard geprobeerd de boel in te halen geloof ik. Ik zat in drie treinen tegelijk en uitstappen: ho maar! En ondertussen gebeurden er ook dingen die emotioneel veel van mij vroegen maar daar stapte ik, achteraf, toch even te snel overheen. Ik had immers geen tijd voor gemiep, dus hup door! En dat terwijl ik in mijn huidige werk veel mensen spreek die dat gedaan hebben en daar dus opgebrand en uitgeblust thuis van komen te zitten. Wat is dat toch in de mens? Waarom stappen we zo makkelijk over belangrijke emoties en fysieke signalen heen? En waarom doe ik dat ook, wetende dat dit lijf heilig is en niet voor niets een signaal afgeeft.

Het is tijd voor bezinning, het ‘gemiep’ waar ik geen tijd voor wilde maken

Nu is het dus tijd voor de bezinning, het ‘gemiep’ waar ik steeds geen tijd voor wilde maken. Reflectie, terugkijken en vooruit kijken en vooral niet te veel plannen maken. Want of ik het nu wil of niet, er mag (en moet) ook ruimte zijn voor ‘gemiep’: mentale struggles want mijn leven is veranderd door de kanker, ik ben niet meer de oude en zal dat ook niet worden. Want hoe lang gaat het nog goed? En hoe kan en wil ik leven met deze ziekte in mijn rugzak? Klinkt zwaar en ingewikkeld, dat is het eigenlijk ook wel. Het is moeilijk voor mij om hier open over te zijn, gezien we leven in een maatschappij waarin alles perfect en zonnig moet zijn. Maar ik kan er niet omheen, deze periode is net zo belangrijk als alle blije zonnige regenboog periodes in mijn leven.   Dus: in het kader van volgende maand, ‘Oktober Borstkankermaand’, geef ik aandacht voor deze ziekte én het vaak moeilijke psychische stuk dat we er gratis bij krijgen. En voor alle strijders out there, vergeet niet dat achter de wolken ALTIJD de zon schijnt.

LEES OOK: ELLEMIJN VOELDE EEN KNOBBELTJE IN HAAR BORST…

Stress, of een burn out? Doe de Online Masterclass ‘Effectief omgaan met stress’, gebaseerd op de meest recente inzichten uit de psychologie, fysiologie en neurologie. In 7 weken leer je stress te herkennen, voorkomen én op te lossen. Met oefeningen die wetenschappelijk bewezen zijn, écht helpen en een handig digitaal werkboek.

Veel werkgevers vergoeden deze Online Masterclass, omdat hij valt onder persoonlijke ontwikkeling en stressreductie, vraag bij je werkgever naar de mogelijkheden! Meer informatie over deze Online Masterclass vind je HIER.

Rosanne Tanja is ervaringsdeskundige op het gebied van burn out en kanker. Wat ze zelf heeft gemist toen ze ziek was, hoopt ze nu te kunnen bieden aan lotgenoten, via Nova Me.